5.3

Sylvene Katherina Falleth

Geschrokken opende ik mijn ogen. Mijn hartslag was twee keer zo snel als dat normaal was. Nachtmerries. Lange tijden had ik ze niet meer gehad. ‘Syll?’ hoorde ik zacht aan de andere kant van mijn slaapkamerdeur. ‘Ja, kom maar.’ Ik klonk schoor. Mijn stem was hees en mijn keel brandde. Het was zo’n nachtmerrie waarvan je schreeuwt in je slaap, zo echt. Diepgaande schuldgevoelens. Mijn slaapkamer deur ging langzaam open. De bezorgde blik van Daniëlle sprak boekdelen. ‘Zijn ze terug?’ vroeg ze geschrokken en enigszins medelevend. Een kleine zucht slipte over mijn lippen en knikte. Sinds de laatste keer met Bill. Dat is al weer een aantal dagen geleden.

Ik zag dat het haar pijn deed om mij zo te zien. Ze slofte op haar grijze pantoffels naar binnen en liet de deur voor wat het was. Twee armen legde zich rondom mijn middel en ik begroef mijn gezicht in haar nek. Sinds Mattias zijn er veel dingen veranderd. Nou ja, sinds ik besloot zijn hart te breken en achter mijn dromen aan te gaan. Zijn hart waar werkelijk geen kwaad in te vinden was en ik had hem aan de kant geschoven. ‘Nog steeds schuldgevoelens?’ verluisterde ze zachtjes. Langzaam knikte ik als antwoord, veel woorden kon ik niet over mijn lippen krijgen. Ik baalde gewoon ontzettend van mezelf. Bill is geweldig, maar Mattias blijft door mijn hoofd spoken.

Daniëlle kwam terug de kamer in gesloft. Haar ogen waren nog steeds klein, het was ook al half vier s’nachts. Ze overhandigde me een kop met dampende thee. ‘Je denkt te veel na liefje.’ Wederom liet ik mijn hoofd zakken en knikte verslagen. Ik wist dat ze gelijk had, dat wist ik maar als te goed.

‘Syll, ik hou echt van je!’ zijn stem klonk lacherig. Zo meteen zal die wel anders klinken. Ik slikte de brok in me keel weg en keek hem serieus aan. Zijn prachtige pretoogjes zakte terug in zijn neutrale vorm. ‘Matt, ik hou ook onwijs veel van jou, maar..’ waarom kon ik dit niet. Ik wil dit helemaal niet! ‘maar wat Syll?’ ik kon hem alleen maar aan staren. Zijn diep bruine ogen keken bezorgd recht in de mijne. ‘Matt, ik.. ik moet dit doen.’ Wederom slikte ik de brok in mijn keel weg. ‘Ik weet hoeveel ik je hiermee ga kwetsen, maar het is mijn droom en ik heb de kans om die waar te maken.’ Mijn stem klonk verslagen, rauw en emotieloos. Hij staarde me aan, verslagen en gekwetst. Tranen vonden een weg over mijn wangen. ‘Ik wil je gewoon niet meer pijn doen.’ Een tijdje klonk er geen enkel geluid, enkel het geritsel van de bladeren aan de bomen. Plots voelde ik zijn armen om me heen. ‘Ik wens je het beste daar, let goed op jezelf, en weet.. weet dat de afgelopen anderhalf jaar voor mij geweldig waren. In mijn ogen was onze relatie perfect. En ik heb genoten van ieder moment.’ Mijn tranen bleven stromen. Compleet weg gevaagd van de realiteit, verbaast. ‘Pas goed op jezelf.’ Met die woorden lieten we elkaar los en liep ik weg. Zonder ook nog maar één blik achterom te werpen. Steken in mijn hart en tranen, gevoelloos liep ik terug naar huis. Het was een complete waas wat er zojuist zich allemaal had afgespeeld.

Een week later werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Alcoholvergiftiging. Een rilling liep over mijn ruggengraat. Een verschrikkelijke herinnering. Ik had hem letterlijk het ziekenhuis ingejaagd. Ik kon mijn tranen niet meer tegen houden. Onophoudelijk beleven ze over mijn wangen stromen, hoe had ik dit kunnen doen? Hij was bijna dood geweest, en wie was de oorzaak? Niets minder dan ikzelf.

Ik voelde de zachte vingers van Daniëlle over mijn wangen glijden. Één voor één veegde ze mijn tranen van mijn wangen. Ze pakte de mok met thee uit mijn handen en plaatste die vervolgens op het nachtkastje naast me bed. ‘Mattias heeft een fout gemaakt, hij weet dat hij fout zat. En hij had het niet mogen doen. Maar dat alles wat is gebeurd toen wil er niet op wijzen dat het jou schuld was!’ er klonk onmacht in haar zin. Ik weet dat ze gelijk heeft, maar toch het voelt niet zo. Het neemt het schuldgevoel niet weg. Misschien zelfs omdat ik hem ook gewoon mis. Het klinkt misschien idioot. Maar ik hield echt van die jongen, alleen liefde alleen was niet sterk genoeg. Het was een geweldige jongen om te zien en nog steeds. Alleen niet voor mij. Het heeft me zo veel pijn gedaan om uiteindelijk de keuze te maken, en het hem vervolgens allemaal te vertellen maar ik gun hem meer dan een vriendin die wel van hem houdt, maar geen toekomst met hem zag. Krassende steken voelde ik in mijn hart. Nog steeds na bijna een jaar.