|| 012

Skyler Jane Nelson

Deze afgelopen weken is het steeds slechter gegaan met mijn vader. Ik had hem gevraagd of ik met Daan mee mocht naar Parijs. Natuurlijk zag ik aan hem dat hij liever niet wilde dat ik ging. Maar uiteindelijk had hij toch toegestemd. Hij zou iemand elke dag langst laten komen zodat als er iets was dat hij niet alleen zou zijn.
Over een paar dagen zou ik al vertrekken samen met Daan. Hij was wel in een keer onverwachts dat hij me zomaar mee vroeg naar Parijs. Waarom zou je iemand zomaar meevragen naar een stad als Parijs? Misschien was er wel iets wat hij me moest vertellen. Iets ergs? Leuks? Ik weet het allemaal niet meer. Misschien moest ik het maar allemaal over me heen laten komen en gewoon wachten op het moment dat we er naar toe gaan.
Mijn koffers was ik al aan het inpakken en ik had sowieso 2 koffers vol. Ik wist niet eens hoe lang we weg zouden blijven. Dat kon ik beter maar even aan Daan gaan vragen.
Ik liep naar beneden en zag mijn vader op de bank liggen. Hij zag er echt ziek uit, ik had medelijden met hem. Sinds de dag dat hij me verteld had dat hij ziek was hebben we best een goede band opgericht. Ik haatte hem altijd omdat hij me hier eerst weg haalde en me toen weer mee terug nam. Maar nu ik dit wist, is alles veranderd.
'Ik ga even bij Daan langst. Heb je nog iets nodig?' Hij schudde zijn hoofd en ik liep naar hem toe en drukte een kus op zijn wang.
Ik liep naar het huis van Daan en belde aan. Niet veel later deed Daan zelf de deur open. 'Sky! Kom binnen.' Hij trok me aan mijn arm naar binnen en sloot de deur. Hij gaf me een knuffel en we liepen naar de woonkamer. 'Wil je iets drinken?' 'Water alsjeblieft.' Hij knikte en verdween in de keuken.
Ik ging op de bank zitten en pakte wat snoep uit het schaaltje dat altijd op het tafeltje in de woonkamer stond. Ja, ik kende het hier maar al te goed. Ik wist zo alles te vinden, ik voelde me ook echt thuis hier. Niet dat het in mijn huis niet zo is, maar dit is gewoon als een tweede huis voor me.
Even later kwam Daan de woonkamer weer ingelopen met een water en een cola. Hij gaf me mijn glas en kwam naast me zitten op de bank. We zaten even in stilte totdat het weer in me opkwam waarom ik hier was. 'Oh ja, Daan?' Hij keek me aan en knikte even. Zoals altijd verdronk ik weer bijna in zijn helder blauwe ogen. Serieus, die jongen had prachtige ogen. 'Hoe lang blijven we in Parijs?' Zijn ogen lichtte op en er kwam een glimlach op zijn gezicht. '4 dagen.' Zei hij en nam een slok van zijn cola.
Vier dagen, dat viel nog wel mee. Ik hoop voor mijn vader dat hij het vier dagen zonder mij kan uithouden. Aan de ene kant wilde ik helemaal niet gaan vanwege mijn vader. Ik wilde bij hem blijven, voor hem zorgen. Maar aan de andere kant wilde ik ook echt graag met Daan mee, even rust nemen van alles om me heen en gewoon even relaxen. Niks aan mijn hoofd. Gewoon ik, Daan en Parijs.
'Maar ik kan je alvast vertellen, dat de laatste dag de beste word.' Wat bedoelde hij daar nou weer mee? Ik keek hem vragend aan, kon hij me niet gewoon vertellen waarom? 'Hoezo?' Hij lachte even en nam weer een slok van zijn cola waarna hij het wegzette op het tafeltje.
'Dat zul je nog wel zien.' Hij gaf me een knipoog en glimlachte weer vrolijk. Serieus, nu wilde ik het weten ook. 'Ah kom op, geef me een hint.' Ik zag hem even nadenken voordat hij me weer aankeek met die glimlach op zijn gezicht.
'Eifeltoren.' We gingen dus naar de Eifeltoren. Dat was echt een van de plekken waar ik altijd al heen wilde gaan. Een grote glimlach kwam op mijn gezicht en ik trok Daan in een omhelzing. Eindelijk ga ik de Eifeltoren zien, en waarschijnlijk ga ik er zelfs op staan. Nu had ik echt ongelooflijk veel zin om er heen te gaan. Ik trok me terug uit de omhelzing en gaf hem snel een kus op zijn wang. Dit word echt een van de leukste vakanties die ik ooit zag krijgen.

Het spijt me zo zo zo zo zo erg voor meer als een maand niet schrijven
ik haat school en al die shit die erbij hoort. Sorry, maar ik heb de laatste tijd gewoon een paar problemen met school en thuis en..... ja, you know .......
Ik wil er ook niet echt over praten, dus nogmaals sorry. Dit is echt een van het slechtste stukje dat ik ooit heb geschreven. Zoveel inspiratie heb ik ook echt niet meer. Maar ik zal beloven om te blijven schrijven, misschien niet zo heel vaak. Maar ik ga dit verhaal afschrijven sowieso
x love yaa