Exo 31.

Paula loopt het zwembad in en glimlacht als ze Didi aquagym ziet geven. Hij is zo schattig. Ze zakt op een stoel neer en kijkt met een glimlachje toe hoe hij iedereen les geeft. Na tien minuutjes zit de les er op en klimt iedereen langzaam het zwembad uit. Als Didi haar heeft opgemerkt krullen zijn mondhoeken omhoog en stapt hij naar haar toe.
“Hey..” glimlacht hij voorzichtig.
“Doe je goed hoor, mister aqua..” ze lacht even, terwijl hij op de stoel naast haar komt zitten.
“Dank je, miss aqua.” Hij knipoogt en neemt zijn petje van zijn hoofd.
Paula voelt haar wangen langzaam rood worden en ze kijkt even de andere kant op. Die jongen doet dingen met haar.. Ongelofelijk.
“Dus, wat kom je eigenlijk doen?” vraagt Didi lachend.
Ze draait zich weer naar hem toe en glimlacht. “Ik kwam even kijken.. Ik had toch niets te doen aan de receptie, dus ik kon daar wel even weg.”
“Ik snap het.” Zegt hij lief. “En dan kom je even bij mij?”
“Dat zie je toch, krullenbol!” ze gaat weer even met haar hand door zijn krullen.
Didi trekt zijn hoofd lachend terug. “Dat vind je echt leuk om te doen he!”
“Valt het op?” vraagt ze voorzichtig.
“Beetje maar.” Hij grinnikt.
“Ik ben hier eigenlijk niet zomaar.” Zegt Paula dan geheimzinnig.
“Oh?”
“Wel ja.. Ik dacht zo..”
“Oh, je dacht. Spannend.”
Paula geeft hem een tik tegen zijn hoofd en lacht. “Didi!”
“Sorry, Paula.” Hij kijkt haar met een pruillipje en puppyoogjes aan.
“Goed.. Ik was dus aan het denken..” zegt ze duidelijk, “en ik dacht.. misschien kunnen we vanavond, bij mij in de bungalow, eh.. een filmpje kijken.. of zo?”
Didi kijkt haar glunderend aan. “Graag..”
“Oke.. Eh.. Rond half tien dan bij mij in de bungalow?” vraagt ze.
“Is goed. Perfect zelfs. Ja. Super. Geweldig. Ja!” De lach op Didi’s gezicht groeit met de seconde en Paula schiet in de lach.
“Je bent echt gek.” Grijnst ze.
Didi gaat staan, neemt haar hand, drukt er een kusje op en kijkt dan recht in haar ogen. “Op jou, ja.”
Voor Paula het beseft is Didi al zingend richting de koffieshop gelopen, haar met een reuze glimlach achterlatend op die eenzame stoel.

De dag vliegt voorbij en Paula ijsbeert zenuwachtig door de woonkamer.
“Paula, relax!” mompelt Mellanie.
“Maar straks komt Didi en wie weet wil hij me wel-”
“Je zal wel zien. Laat het gewoon op je afkomen, Paula.”
Bij een klopje op de deur blijft Paula meteen stilstaan. “Oh nee, hij is er.”
Mellanie loopt al richting de deur, maar Paula houdt haar tegen.
“Hoe zie ik er uit?” vraagt ze.
“Even kijken.. Draai rond.” Beveelt Mellanie.
Paula draait onwennig een rondje en et een bang hartje wacht ze op antwoord.
“Je ziet er prachtig uit. Maak je maar geen zorgen.” Zegt ze, voor ze de deur opent.
“Oh, eh.. Hey, Mel.” Glimlacht Didi. “Ik wist niet dat jij er ook bij zou zijn vanavond.”
“Nee, joh! Van mij gaan jullie geen.. last hebben,” lacht ze, “ik ga zo toch even.. wandelen.”
Paula kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar Mellanie, ookal ziet ze het niet, en rolt lachend met haar ogen. Wandelen. Ja vast. Naar Os, zeker?
“Oh, oke.” Zegt Didi dan. Hij loopt langs Mellanie heen naar binnen en kijkt Paula even van top tot teen aan. Ze heeft een jurkje aan en haar gouden haren in twee staartjes gebonden. Ze ziet er prachtig uit. Al vraagt hij zich af of ze zich speciaal hiervoor zo mooi gemaakt heeft.
“Hoi.” Zegt Paula, nog wat onwennig. Vooral omdat Mellanie er bij staat.
“Je.. Je ziet er mooi uit.” Glimlacht Didi.
“Dank je.”
Mellanie glimlacht tevreden en neemt haar vest van de kapstop. “Goed.. Veel plezier, ik ga!” ze loopt de deur uit en laat Pidi achter.
“Welke film gaan we eigenlijk kijken..?” vraagt Didi.
“Eh.. Ik weet het niet, we hebben er wel een paar.” Paula bukt zich aan het salontafeltje en haalt uit het kastje onderaan een paar dvd’s.
“Laat eens zien,” Didi loopt naar haar toe en neemt de dvd’s van haar over, “ik zal eens kijken of er leuke tussen zitten.”
Paula bestudeert hoe hij elke film aandachtig bekijkt en de achterkant leest. Ze moet glimlachen als hij een klein beetje fronst, gewoon omdat het zo schattig is. Ze wacht geduldig af, terwijl ze nog steeds probeert haar zenuwen onder controle te houden. Dit is de eerste keer dat ze eigenlijk écht allen met hem is na.. hun gesprek buiten, waar ze besloten om het te proberen.
“Deze?” vraagt Didi. Hij houdt een romantische komedie omhoog. Toevallig de film die Paula het àllerliefste ziet.
Ze knikt enthousiast en haalt snel de laptop in de slaapkamer.

Twijfelend loopt ze door het park. Naar Os gaan, of niet? Langs de ene kant wil ze wel, want ze wil bij hem zijn.. Maar langs de andere kant.. Dan wordt het weer zo moeilijk. Moeilijk om haar gevoelens te negeren en moeilijk om aan hem te weerstaan. Soms zou ze hem zo graag tegen de muur pinnen en gewoon de longen uit zijn lijf zoenen, bij wijze van spreke dan.. En elke keer als ze bij hem is vermindert haar zelfvertrouwen om dat gevoel te negeren. Als ze voor het hangbrugje staat blijft ze staan. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet doorhad dat ze richting Mars liep. Het lot heeft beslist. Dapper loopt ze het brugje over, tot aan het trapje naar de voordeur van de jongensbungalow. Ze haalt nog eens diep adem en klopt dan twee keer kort op de deur. Na een tijdje gaat de deur open en verschijnt Os in haar gezichtsveld.
“Hey, Mel!” glimlacht hij.
“Hoi.” Zegt ze onzeker terug. “M-Mag ik..?” ze knikt naar binnen.
“Natuurlijk!” Os gaat aan de kant en kijkt Mellanie na als ze langs hem heen naar binnen loopt. Ze is zo prachtig.
“Dus..” lacht Mel.
“Dus..” Os sluit de deur en kijkt haar aan. “Wat kom je doen?”
“Ik eh.. Didi kwam blijkbaar bij Paula film kijken.. en ik wou niet op hun geklef zitten kijken.. Eerlijk gezegd.”
Os grijnst. “Liever ander geklef?” hij knipoogt en loopt langs haar heen, waarbij hij met zijn hand even over haar arm wrijft.
Mellanie bijt op haar lip en zucht. “Os.”
“Nee, serieus, hebben die twee nu iets, of zijn we allemaal blind?”
“Jij kijkt gewoon scheel.” Lacht Mellanie terwijl ze op de bank ploft. “Maar ik denk van wel, want Paula vertelde me dat ze aan het proberen waren of het werkte tussen hun.”
Os kijkt haar even glimlachend aan en knikt dan. “Ik snap het. Een beetje zoals ons, dus.”
“Nee, Ozzie, wij zijn gewoon vrienden.” Dit was zo moeilijk voor haar om te zeggen, maar ze moet wel, anders lag ze in no time in zijn armen.
“Juist, ja.” Mompelt hij teleurgesteld.
Mellanie kijkt hem even moeilijk aan en klopt dan naast zich op de zetel. “Kom.”
“Wil je wat drinken?” vraagt Os dan snel, alsof hij haar actie niet gezien heeft.
“Cola is goed.”
Os schenkt twee glazen cola in en loopt naar de bank, maar hij gaat niet zitten. Hij zet Mel’s cola voor haar neus, maar loopt dan met zijn eigen cola terug naar het aanrecht, waar hij dan tegen gaat leunen.
Mel, die beseft dat ze iets verkeerd gezegd heeft, staat op en loopt naar hem toe. “Wat is er?”
“Niets.” Hij neemt een slok van zijn cola, maar houdt zijn blik strak naar de grond gericht.
“Os..” ze legt haar hand op zijn bovenarm en zucht. “Ik kan toch zien dat er iets is?”
“Er is echt niets.” Mompelt hij en hij kijkt haar aan voor hij even een geforceerd glimlachje op zijn gezicht tovert.
Ze rolt met haar ogen. “Ik ben naar hier gekomen om nog even gezellig alleen met je te zijn, niet voor zo’n dingen.” Ze stapt richting de deur, maar staat onmiddellijk stil als Os zijn mond open doet.
“Gezellig alleen zijn als vrienden?” zegt hij sarcastisch. “Kom op, Mel.”
“Ja..?” zegt ze onzeker. “Kan toch.”
Os ziet hoe ze zich omdraait. Haar blik staat schuldig en betrapt, maar toch ook onzeker. Hij kijkt haar afwachtend aan. Mellanie zucht even en wendt haar blik af.
“Wij kunnen niet gewoon vrienden zijn, Mel. Dat weet jij ook.”
Betrapt kijkt ze hem aan. Dat is iets wat zij al langer wist, maar ze probeerde zichzelf te vertellen dat het kon. Tevergeefs. Os zet zijn glas cola weg en stapt naar haar toe.
“Ik kan niet doen alsof.” Zegt hij zelfzeker.
“Os.. Ik.. Ik weet niet of-”
“Jij weet het nooit!” zucht hij geïrriteerd.
Mellanie kijkt hem eerst even gekwetst aan, maar herstelt zich snel. “Oke.” Ze grijpt haar jas van een stoel en trekt die aan. Voor ze richting de deur stapt kijkt ze hem even nijdig aan.
“Mel, nee, wacht.” Mompelt hij en neemt haar stevig vast aan haar onderarm. “Sorry.. Ik.. Blijf. Asjeblief?”
“Ik weet het niet.” Zegt ze sarcastisch.
Os rolt met zijn ogen en verstevigt de greep rond haar arm nog iets meer. “Sorry.”
“Ja, ja.” Ze probeert haar arm los te trekken, maar zonder succes.
“Mel, kom op.” Hij zucht.
“Niets te kom op.” Ze kijkt hem weer aan, deze keer iets minder boos als net.
“Mel, echt sorry.. Ik bedoelde het zo niet. Ik bedoel gewoon..”
“Wat bedoel je dàn?” mompelt ze boos.
“Ik bedoel dat ik niet meer kan doen alsof! Ik kan niet meer doen alsof je gewoon maar een vriendin bent, alsof ik niet elk moment dat ik bij je ben je gewoon wil zoenen. Je wil niet weten hoe ik me op dit moment moet inhouden.” De grip rond haar arm verzwakt en hij kijkt betrapt naar de grond. Alsof hij teveel heeft gezegd.
“Stop er dan mee..” Zegt ze zacht. “En zoen me gewoon.”
Os laat haar arm los en laat zijn hand verder naar beneden zakken, tot hij haar hand kan nemen. Mellanie kijkt onzeker naar hoe zijn hand de hare veilig omsluit en ze zucht. Ze kan zichzelf wel op haar kop slaan voor wat ze net gezegd heeft. Hoe idioot kan ze zijn. Als ze opkijkt kijkt ze recht in zijn donkerblauwe ogen. Die ogen die zo’n speciale kleur hebben dat je alleen daarvoor al zou blijven staren, gewoon om elk detail te kunnen bekijken. Die ogen die je alles kunnen laten doen wat ze maar willen, die je helemaal in hun macht kunnen houden. Zo’n ogen waar je écht in kan verdrinken. Of verdwalen. Gewoon.. Zijn ogen. Os zijn hooft tolt en de zenuwen gieren door zijn lijf. Wat moet hij nu doen? Zou hij..? Besluiteloos blijft hij haar aanstaren, niet wetend wat te doen.
“Waar wacht je dan op?” ze gaat telkens maar zachter praten, in de hoop dat het niet gaat opvallen hoe onzeker ze is.
Hij zou het niet weten. Waar wacht hij op? Hij moet gewoon die kans grijpen, nu hij kan. Hij stapt iets dichter naar haar toe en zijn vrije hand legt hij onzeker op haar zachte wang. Mellanie schrikt even, maar ze herpakt zich snel. Ze bijt op haar lip als ze Os langzaam de kleine afstand tussen hun lippen ziet overbruggen. Ze sluit haar ogen en voelt bijna meteen hoe hij haar zachtjes op de mond kust. Heel lief en nog een beetje onzeker, maar toch liefdevol. Met een glimlachje trekt hij zich terug, maar hij blijft zo dicht bij haar hangen dat hun voorhoofden tegen elkaar gedrukt blijven en hij haar adem op zijn lippen voelt. Nog half in trance staren ze in elkaars ogen. Mellanie maakt haar hand los uit de zijne en legt dan haar beide handen in zijn nek voor ze hem weer kust, deze keer iets zekerder van haar stuk dan net.

Ondertussen zitten Didi en Paula gezellig hun film te kijken. Paula stevig in Didi’s armen op de bank, met een dekentje over hun heen. Paula ligt knus tegen Didi’s borst en ze zit eigenlijk meer te denken dan echt naar de film te kijken. Haar gedachten zitten de hele tijd bij Didi, ookal zit hij naast haar. Ookal ligt ze in zijn armen. Ze is zo blij dat ze het proberen, maar.. Ze weet nu niet hoe het precies zit. Of ze nu echt een setje zijn of niet. Of ze hem nu haar vriendje kan noemen, of niet. En..
“Waar denk je aan?” vraagt Didi zacht, waardoor hij haar uit haar gedachten haalt.
“Eh..”
Didi lacht even. “Zeg het maar hoor.”
Paula speelt wat met het dekentje dat over hun heen ligt en ze haalt even diep adem. “Ik dacht aan.. ons.” Fluistert ze.
Oh.” Hij legt zijn hand op de hare en geeft er een zacht kneepje in.
“En.. Gewoon.. Ik vind dit leuk.”
Didi drukt een kusje op haar kruin en legt zijn hoofd dan voorzichtig tegen de hare. “Ik vind jou leuk.”
Ze voelt haar wangen langzaam rood worden en ze nestelt zich nog meer tegen hem aan. Ze is zo graag bij hem. Gewoon, zoals nu. Gezellig samen. Ze probeert zich weer te focussen op de film, maar ze heeft ondertussen al zoveel van het verhaal gemist dat ze er geen zin meer in heeft. Ze weet toch al hoe het afloopt. Didi wrijft lief over haar arm, terwijl hij wat voor zich uitstaart. De film boeit hem eigenlijk niets. Paula, die nu in zijn armen ligt, is het enige waar hij aan kan denken. Zijn hart klopt aan honderd per uur in zijn borstkas en het is gewoon gek hoe zenuwachtig hij is. Hij zou nu zoveel kunnen zeggen en vragen, maar hij heeft er het lef niet voor. Hij wil de magie niet breken. Alsof Paula voelt dat hij met die twijfel zit duwt ze zichzelf recht en kijkt ze hem aan.
“Je bent lief.” Glimlacht ze.
“Jij bent lief!”
“Jij bent liever!”
Hij port haar in haar buik. “Jij bent de liefste!”
“Je mag niet liegen, Diederik Bakker!” lacht ze.
“Moet jij zeggen!”