Haar toevluchtsoord

Mijn koude en doorweekte kleding voelde als een metalen plaat om mijn lichaam heen. Elke rilling opvolgend nam weer een klein stukje warmte met zich mee. Ik had mijn
handen bijeen geklemd en blies de kou tot op zijn zachtst weg. Zo klam, verstijfd van de sneeuwvlokken dalend van de hemel. Ik had geen tijdsbesef maar het deerde me niet. Ook de weg voor mij was een hopeloze zaak. Al klom ik een paar meter verder, dan nog was de bewoonde wereld kilometers ver weg.
'Waarom Riley, waarom?' fluisterde ik mijzelf zachtjes toe. Ik kon het niet ontkennen, het feit dat ik hier zat en bad tot een hogere macht waar ik nog nooit in geloofd had... dat was mijn schuld. Het leek net zo'n film scene, al was de werkelijkheid een stuk gruwelijker.
Mijn mond was blauw, mijn handen waren gevoelloos en mijn ogen stonden glazig. Ik zakte langzaam weg in mijn eigen vergetelheid, hoopte dat het dan over zou zijn en ik de pijn niet langer meer zou voelen. Een prachtige toch kille dood in een deken van sneeuw.
Vanbinnen schreeuwde ik van de pijn terwijl de buitenkant geen emotie meer toonde. Ik sloot mijn ogen en omarmde de opkomende duisternis. Maar de situatie nam een nieuwe wending. Zowaar werd het donker verlicht door een klein puntje ver weg van mij vandaan. Net genoeg om me nieuwe hoop te geven. Ik verzamelde al mijn kracht dat ik nog over had en probeerde mijn lichaam uit de sneeuw te werken. Het ging moeilijk, maar centimeter voor centimeter maakte ik steeds meer kans om aan de gruwel te ontsnappen. Ik stond er niet bij stil dat ik misschien wel hallucineerde, of ik het lichtpuntje verkeerd geïnterpreteerd had. De kracht in mijn lichaam bloeide weer op en centimeters werden meters. Voor het eerst in mijn leven begreep ik wat adrenaline inhield, de wil om te overleven. Want hoewel mijn lichaam versleten was en geen enkel spoor van warmte bezat, waren mijn spieren instaat me zover te brengen dat het lichtpuntje nu op een lichtbundel leek. Het lot had iets anders voor mij in gedachte dan een lugubere dood. Met de wil, de kracht en een sprankeltje hoop kroop ik naar mijn toevluchtsoord.