Exo 29.

Zo snel ze kan doet ze haar ogen open en haar oog valt meteen op de blinkende ring in het rode doosje. Ze bekijkt hem even goed en glimlacht. Het is een infinity-teken (∞).
“Wow..” is het enige wat ze weet uit te brengen.
“Vind je hem mooi?” vraagt Os onzeker. Wat als ze hem niet mooi vindt? Hij had het kunnen weten. Misschien had hij toch beter die andere gekocht? Hij schrikt van een kusje op zijn wang.
“Ik vind hem prachtig.” Ze glundert.
Os kijkt haar met een brede glimlach aan. “Gelukkig maar.”
“Maar eh..” ze bijt even op haar lip. “W-Waarvoor staat deze ring?”
“Eh..” hij wist dat deze vraag zou komen, maar hij heeft er nog niet meteen een antwoord op. “Voor eh..” Mijn liefde voor jou, wil hij bijna zeggen.. maar hij kan nog net op tijd zijn mond houden. “Onze vriendschap.”
Mel glimlacht. “Dank je, hij is echt heel mooi.”
“Wacht.” Os neemt de ring uit het doosje en neemt dan haar hand. Hij kijkt haar glimlachend in de ogen terwijl hij de ring voorzichtig over haar vinger schuift. Hij laat haar hand niet los, maar neemt nu haar beide handen. Hij zou uren in haar ogen kunnen staren, zonder verveeld te geraken. De tijd lijkt even stil te staan. Mellanie kijkt even onwennig naar de grond, maar Os legt meteen zijn vingers onder haar kin om haar hoofd weer op te tillen. Hij laat zijn vingers liggen en glimlacht weer. Zou hij..? Zijn blik blijft hangen bij haar lippen en hij zucht. Hij heeft haar net een vriendschapsring gegeven, maar.. Zonder het zelf te beseffen overbrugt hij de laatste paar centimeters die zich tussen hun lippen in bevinden, maar net op het moment dat alles hemels moet worden en al hun zorgen moeten verdwijnen draait Mellanie haar hoofd de andere kant op, zodat Os zijn kus op haar wang belandt. Verward, en teleurgesteld, trekt hij zich terug.
“Sorry..” mompelt Mellanie.
“Ik sorry.” Os laat haar los en wrijft met zijn hand in zijn nek. “Ik moet gewoon..”
“Geduld hebben.” Vult ze hem aan.
Niet-begrijpend kijkt hij haar aan.
“Dat je geduld met me moet hebben, Os.” Ze glimlacht. “Ik weet wat jij wil.. en.. jij weet wat ik wil.. Maar.. Ik heb gewoon wat.. tijd nodig.. denk ik..”
“Oh.” Zegt hij, terwijl hij de teleurstelling in zijn stem probeert te verbergen.
“Dat wil niet zeggen dat ik je niet.. leuk vindt, Os. Je weet best dat ik je.. Nou ja..”
“Ik weet het, ik weet het..” hij zucht. “Ik wil gewoon.. Je weet wel..”
Mellanie zucht en legt haar hand op zijn bovenarm. “Geef me gewoon wat tijd, oke?”
“Oke..” hij kijkt haar in haar ogen en glimlacht. “Nog een hapje?”
Ze schiet in de lach en knikt. “Graag, mooie jongen!”
Hij wil richting het deken lopen, maar Mellanie houdt hem aan zijn vest even tegen. Afwachtend kijkt hij haar aan, terugdenkend aan haar actie van de vorige keer. Mellanie slaat in een snelle beweging haar armen rond zijn middel en legt haar hoofd tegen zijn borst, voor ze haar ogen sluit. Ze heeft gewoon even nood aan een knuffel. Van Os. Hij slaat zijn armen rond haar heen en wrijft lief over haar rug terwijl hij haar stevig tegen zich aantrekt. Mellanie houdt van zijn knuffels. Ze zijn zo stevig, maar toch lief. En zo beschermend. Ze zucht onhoorbaar en drukt zichzelf nog iets steviger tegen hem aan.

“Goeiemorgen!” Paula komt vrolijk de koffieshop binnen.
Femke, Didi en Os kijken haar allemaal glimlachend aan.
“Goeiemorgen,” glimlacht Os. “goed geslapen?”
“Gaat wel.” Ze gaat bij haar vrienden aan tafel zitten. “Waar is Mel?”
Os kijkt even de andere kant op, maar antwoordt niet.
“Heb je haar niet gezien in de bungalow?” vraagt Femke.
Paula schudt haar hoofd. “Nope.”
“Raar.. Ze zal zo wel komen, toch?” zegt Didi.
“Vast wel.” Glimlacht Os.
“Goed, ik moet gaan..” begint Femke, “want ik moet nog voorbereidingen doen voor de animatie van deze middag.”
“Veel plezier!” grijnst Didi.
“Ja, vast.” Moppert Femke voor ze de koffieshop verlaat.
Os staat ook op en neemt zijn tas koffie in zijn hand. “Tijd om te werken.”
“Ja, jammer genoeg.” Didi werpt een vluchtige blik op Paula en schenkt haar een knipoogje, waardoor Paula’s wangen meteen rood kleuren.
Os, die de kleine interactie tussen Pidi heeft opgemerkt glimlacht. Alles lijkt dan toch nog een beetje goed te komen tussen iedereen. Als domper op de hele sfeer komt Benjamin binnen.
“Goeiemorgen!” glimlacht hij.
“Jou hebben we ook al een hele tijd niet meer gezien.” Zegt Os onverschillig.
“Het spijt me.. Druk met reparaties en zo.” Zegt hij snel. “Mag ik een watertje?”
Os schenkt hem snel een watertje in die hij dan nonchalant voor Ben’s neus op de bar zet. “Hier.”
“Hoe was het met Mel?” grijnst Benjamin dan.
Didi spitst zijn oren. “Mel?!”
“Hoezo..?” vraagt Os geschrokken.
“Ik zag jullie gisteren samen vertrekken aan de ingang van het park.” Verklaart Ben.
“Dus daarom was Mel niet in de bungalow toen ik ging slapen!” Paula komt er nu ook bijstaan, gevolgd door Didi.
“Eh..” mompelt Os.
“Wat zijn jullie gaan doen?” een brede grijns verschijnt op Didi’s gezicht terwijl hij zijn beste vriend aankijkt.
“Eh.. Niets. Gewoon.. Praten.” Os draait zich om en schenkt zichzelf een cola in.
“Oh.. Gewoon.. praten.. Natuurlijk.” Lacht Paula.
Os kijkt zijn vrienden dan geïrriteerd aan. “Er is niets gebeurd of zo hoor, als het dat is wat jullie willen weten.”
Didi beseft hoe teleurgesteld Os moet zijn en geeft hem een klopje op zijn schouder. “Komt wel, makker.”
Paula knikt instemmend. “Het komt allemaal wel goed tussen jullie.” Ze knipoogt voorzichtig.
Benjamin rolt met zijn ogen en neemt een slok van zijn water. “Ik ga, tot later.”

Paula is druk bezig met de boekingen als Didi de receptie binnen komt.
“Hey..” zegt hij voorzichtig.
Paula kijkt op en een gigantische glimlach verschijnt op haar gezicht. “Hey, Didi.”
Hij leunt een beetje tegen de desk en zet zijn petje af. “Dus eh.. Ja..”
“Moet jij niet aan het zwembad zijn?” grijnst Paula.
Betrapt kijkt hij haar aan. “Eigenlijk wel, ja.”
Ze gaat even met haar hand door zijn bruine krullen en glimlacht.
“Ik wou eigenlijk gewoon iets vragen.” Zegt hij dan.
“Wat..?” ze frunnikt wat aan haar shirt terwijl ze onwennig naar de desk kijkt.
“Eh..” Didi aarzelt even voor hij verder gaat, “Ik dacht zo.. Nu wij zo.. Je weet wel..”
Paula grinnikt even. “Ja?”
“Wel.. Ja.. Ik weet niet.. Ik..” hij zucht. “Oh, man. Wat moet ik..”
Paula merkt al waar hij heen wil en ze bedenkt al een antwoord.. Maar welk?
“Wel.. Mijn vraag is dus eigenlijk..”