006. Brielle Hale

Een scherpe, bonkende pijn in mijn hoofd wekte mijn lichaam en liet me mijn ogen voorzichtig openen. Ze knepen zich protesterend samen tegen het felle licht in de ruimte en ik kreunde verward. Het laatste wat ik me kon herinneren was het pijnlijke afscheid met mijn ouders, daarna werd alles zwart.
Mijn ogen gleden langzaam door de ruimte en ik kwam tot de conclusie dat er niet veel te zien was. Het enige wat ik vond was een groot, zwart beeldscherm waar ik niet veel wijzer van werd. Ik moest hier weg. Met een ruk stond ik op en merkte direct dat dit met geen mogelijkheid ging. Mijn polsen en enkels werden op hun plek gehouden door dikke, ijzeren boeien en ik voelde hoe ik in paniek begon te raken. Mijn ademhaling werd sneller en mijn spieren begonnen te trillen, elke vezel in mijn lichaam schreeuwden dat dit niet veel goeds kon betekenen, dat ik zo snel mogelijk moest maken dat ik weg kwam. Maar ik kon niet weg, hoe hard ik ook trok en hoe hard ik ook schreeuwde om hulp.
“Brielle Hale, hier beginnen de Spelen voor jou dus blijf alsjeblieft zo rustig mogelijk.”
“Daar had je wel wat beter over na kunnen denken voordat je me hier vast zette met geen enkel idee hoe ik hier gekomen ben,” snauwde ik de stem toe. Geen antwoord. Hoewel ik had gedacht dat menselijk contact me rustiger zou maken, raakte ik als maar meer in paniek. Mijn polsen bloedde van het harde trekken aan de boeien.
“Tribuut van District 7 luister goed, want de regels worden maar één keer verteld.”
Mijn ogen schoten onrustig door de ruimte en mijn polsen begonnen pijnlijk te kloppen toen ik er opnieuw aan trok. Er was nog steeds geen beweging in de ijzeren boeien te krijgen, hoe graag ik het ook wou.
“De regels dit jaar zullen anders zijn. Je vecht niet alleen in de arena. Samen met 3 andere tributen zul jij een team zijn. Als een tribuut uit het team komt te overlijden zal de rest binnen een dag volgen, tenzij jullie het tegengif van een sponsor krijgen of iemand uit en ander team vermoorden.”
Een geïrriteerde zucht verliet mijn keel en ik schudde mijn hoofd. Dit was nog erger, nog vreedzamer dan de Spelen normaal waren. Werken in teamverband betekende dat je de verantwoordelijkheid over iemand had. Drie 'iemanden' in dit geval. De eindeloze weg die tussen mij en de overwinning lag leek nu nog langer te worden. Een onmogelijke hindernis.
“Op de televisie zul je zo meteen je teamgenoten zien. Vervolgens gaan deze deuren open en kom je terecht in een simulatie. Je zult als een team de simulatie door moeten komen. Welk team als eerste klaar is, is als eerste in de arena. Dus denk en vecht snel. Veel succes Brielle Hale. Tribuut van District 7.”
Toen de stem wegstierf keek ik verwachtingsvol naar het beeldscherm. Echter gebeurde er niet geheel wat ik verwacht had. Naast me vloog een deur open en er kwam een vredesbewaker binnen lopen, de grote spuit in zijn hand was duidelijk zichtbaar en liet mijn hart een aantal slagen overslaan. Oprechte paniek drong mijn aderen binnen en maakte me helemaal gek, ik had mijn schokkende ademhaling niet langer meer onder controle. “Nee, nee, nee.” piepte ik al tegenstribbelend. Dat serum zou me in zekere zin de dood in helpen, het zorgde ervoor dat ik verbonden was met mijn teamgenoten en het zelfde lot als hen zou ondergaan als ze stierven.
Toch maakte het opnieuw niet uit hoe hard ik aan mijn polsen trok of hoe hard ik schreeuwde. De vredesbewaker greep mijn bovenarm vast en duwde de naald hardhandig in mijn huid. Ik huiverde toen ik de doorzichtige vloeistof mijn aderen in voelde kruipen.
De vredesbewaker was net zo snel weg als hij gekomen was en liet me alleen achter.

Het duurde even voor het beeldscherm aansprong en mijn aandacht herpakte.
Een vriendelijk, maar sterk uitziende jongen verscheen als eerste op het scherm. Er lag een uitnodigende gloed over zijn grijze ogen, maar hij leek totaal niet bang.
“Jake Nichels. 18 jaar oud. District 12.” zei een geautomatiseerde stem.
Hij zag er goed uit voor iemand uit het armste district van Panem, ik kon me best voorstellen waarom ze hem gekozen hadden.
Het scherm sprong over op de foto van een meisje met blonde krullen. Haar lichaam leek klein en tenger vergeleken met die van de jongen uit twaalf. Haar donkerblauwe ogen hadden iets afstotends, ze stonden hard en zelfverzekerd.
“'Annabella Lighting. 16 jaar oud. District 10.”
Haar leeftijd verbaasde me. Haar mentor moest een hele goede reden gehad hebben om haar te kiezen in plaats van een achttienjarige. Het was voor mij een belangrijke reden om haar niet direct te onderschatten. Mentoren wisten vaak precies wat ze deden, zij hadden tenslotte al een keer gewonnen.
De laatste foto die in beeld verscheen deed me mijn wenkbrauwen verbaasd optrekken. Dit was zonder twijfel een jongen uit één van de beroepsdistricten. Zijn ogen werden omgeven door een rij dikke wimpers en waren net zo donker als zijn korte haren. Hij had een scherpe kaaklijn en dikke lippen waar een rij met perfect witte tanden achter vandaan kwam. Zijn lichaam was doorvoed en gespierd, het was een hele mooie jongen om te zien.
“Aaron Wellborne. 18 jaar oud. District 1.”