005 Aaron Welborne

Een beetje ondaan door de schoonheid van de kamer ging ik voorzichtig zitten op een donkerrode bank. Ik wist dat het gerechtsgebouw van District 1 mooi moest zijn maar had niet zoiets verwacht.
De kamer was niet heel groot, maar had een hoog plafon met heel veel ramen waardoor het zonlicht een gouden gloed achterliet op alle meubels.
De combinatie van het rode satijn en het gouden fluweel straalde zo veel rijkdom uit dat ik me vreselijk ongemakkelijk voelde in de kamer.
Ongeduldig wachtte ik op degene die afscheid kwamen nemen voordat ik richting het Capitool vertrok.
Als eerste waren daar Mike en Nico, die me beiden een stevige handdruk gaven en me succes wensten. Ik probeerde de druk achter hun 'Tot over een paar weken' niet teveel te voelen. Maar aan de andere kant maakte het niet zoveel uit. Iedereen ging ervan uit dat ik won, maar als ik dat niet deed hoefde ik niet met hangende pootjes terug te komen want dan was ik dood. Ideaal als je het aan mij vroeg.
Als tweede opende Elena de deur. Ik glimlachte onbewust toen ze me afkeurend aankeek.
Elena was slechts 17 jaar maar had nooit de behoefte gevoeld om te trainen of om te winnen. Ze vond de Spelen verschrikkelijk en ze wou er nooit over praten. En juist daarom hadden haar ouders zich van haar vervreemd en woonde ze alleen in een klein huis naast die van mijn grootmoeder.
Elena was een van de enige mensen die met mijn moeilijke, sarcastische karakter om kon gaan en we waren door de jaren heen goede vrienden geworden.
Ik wist dat ze chagrijnig was dat ik dit allemaal zo leuk leek te vinden maar ze twijfelde niet om zich in mijn armen te storten toen ik deze voor haar opende.
'Ik haat je.' mompelde ze.
'Dat is niet waar. Stiekem ben je al jaren verliefd op me.' ik woelde door haar halflange, blonde haar en liet haar los.
Ze keek me verveeld aan. 'Nee, Aaron. Maar ik kan niet geloven dat je me hier gewoon achterlaat. Wie helpt me anders met appels plukken en vis vangen?'
'Niemand, omdat niemand zo gestoord is om in die gigantische bomen te klimmen.' antwoordde ik.
Ze lachte zachtjes maar haar gezicht werd langzaam weer ernstig. 'Kom snel terug oké?'
'Geef me één week in de arena.'
'Goed. Tot over een week, Aaron.' en ze liep zonder me nog aan te kijken de kamer uit.
Mijn grootmoeder was de laatste persoon die afscheid kwam nemen. Ze zei niets maar omhelsde me alleen voor een lange tijd. Ik vond het raar om haar te omhelzen omdat we nooit een hele goede band hadden gehad. En dat kwam niet door haar maar door mij. Ik was degene die nooit thuis was.
Vervolgens legde ze haar hand op mijn wang en glimlachte. 'Vecht als een man, Aaron. Maar verander niet in iets dat je niet bent.'
Ik fronste. 'Ik weet niet precies wat u bedoeld, grootmoeder.'
'Dat weet je wel, je moet er gewoon iets langer over nadenken.' ze opende mijn linkerhand en drukte er iets kouds en kleins in. 'Neem dit mee als aandenken.'
Het was een gouden kettinkje met een kruisje. Mijn ouders waren heel gelovig geweest en ik herinnerde me dit kettinkje niet anders dat om de nek van mijn vader.
'Dat kan ik niet aannemen.' mompelde ik en stak mijn hand uit om hem terug te geven.
Mijn grootmoeder drukte mijn hand weg en liep net zoals Elena zonder iets te zeggen de kamer uit.

Het volgende moment werd ik wakker door een stekende, bonzende pijn in mijn hoofd. Een onbewuste kreun verliet mijn mond toen ik mijn ogen probeerde te openen.
Ik voelde het kloppen van mijn hart overal in mijn lichaam, al mijn ledematen deden pijn en een plotselinge angst overspoelde me. Wat was er in godsnaam gebeurd?
Ik klemde mijn kiezen stevig op elkaar en opende tegen protest van mijn lichaam in mijn ogen. Eerst dacht ik dat een fel licht me verblinde, maar zag al snel dat het de kamer zelf was. Deze was klein, het soort klein waar je een benauwd gevoel van kreeg. De muren waren allemaal spierwit, evenals het plafon. Precies op mijn ooghoogte hing een grote televisie.
De stoel waarop ik zat was ingebouwd in de muur. En toen merkte ik het. Mijn enkels en polsen waren vastgeklemd door keiharde, ijzeren boeien en in geen mogelijkheid los te krijgen.
Mijn handen werden klam en ik begon sneller te ademen. Ik probeerde te graven in mijn geheugen, zocht naar iets wat me zou vertellen waarom en hoe ik hier was gekomen. Ik schreeuwde hard toen een messcherpe pijn door mijn hoofd schoot.
Het enige wat ik me kon herinneren was dat mijn grootmoeder de kamer in het gerechtsgebouw had verlaten en daarna... Daarna was daar een vredesbewaker geweest die me tegen mijn hoofd had geslagen. Het was hard en uit het niets geweest.
'Aaron Welborne. Hier beginnen de Spelen voor jou dus blijf alsjeblieft zo rustig mogelijk.' een metalen stem galmde door de hele kamer heen. Ik zocht onmiddellijk naar speakers of iets anders waar het geluid mogelijk vandaan kon komen maar vond niets.
'Tribuut van District 1 luister goed want de regels worden maar één keer verteld.' klonk de stem opnieuw. Ik was nog steeds onrustig maar besloot niet langer als een gek aan de boeien te trekken.
'De regels dit jaar zullen anders zijn. Je vecht niet alleen in de arena. Samen met 3 andere tributen zul jij een team zijn. Als een tribuut uit het team komt te overlijden zal de rest binnen een dag volgen, tenzij jullie het tegengif van een sponsor krijgen of iemand uit en ander team vermoorden.'
Ik schreeuwde nu letterlijk de longen uit mijn lijf. Van woede, van frustratie, van angst om deze Spelen niet te winnen met deze nieuwe, belachelijke regels.
'Rustig, Aaron Welborne!' de stem klonk harder, met een piepende toon die me in elkaar liet krimpen.
Maar ik kon niet rustig worden. Ik trok zo hard aan de boeien dat mijn polsen begonnen te bloeden.
'Wil jij meedoen aan deze kwartskwelling tribuut van District 1? Of moeten we een vervanger regelen?'
Toen had de stem mijn aandacht. Want ik wou niet terug zonder te winnen, ik wou echt niet terug zonder te winnen want dat was niet de afspraak die ik met mezelf had gemaakt. Winnen of sterven.
Ik dwong mezelf om rustig te worden.
'Goed zo.' complimenteerde de stem me. 'Op deze televisie zul je zo meteen je teamgenoten zien. Vervolgens gaan deze deuren open en kom je terecht in een simulatie. Je zult als een team de simulatie door moeten komen. Welk team als eerste klaar is, is als eerste in de arena. Dus denk en vecht snel. Veel succes Aaron Welborne. Tribuut van District 1.'
Mijn borstkas ging gejaagd op en neer. Nee, dit konden ze niet maken. Ik moest deze Spelen winnen en mijn enige zwakke punt was samenwerken. Mensen konden niet bij me in de buurt zijn. Ik was te hard, te sarcastisch, te meedogenloos.
Nog voordat ik verder kon nadenken over wat me te wachten stond vloog een deur achter me open en kwam er een vredesbewaker naar binnen gestormd. Mijn ogen vlogen naar de spuit in zijn hand.
Schreeuwend begon ik aan de boeien te trekken, krulde mijn rug om los te komen en gooide mijn enkels tegen het zwarte metaal aan. Maar niets hielp en de vredesbewaker kon zonder moeite het gif in mijn arm spuiten en weer vertrekken. Het gif dat ervoor zou zorgen dat ik niet langer alleen voor mijn eigen leven vocht, maar ook voor dat van drie andere mensen. Als een van hun zou sterven dan zou ik ook sterven.
De televisie sprong aan en het eerste gezicht kwam in beeld.
Een grote, sterk uitziende jongen met kort, bruin haar en zachte, vriendelijke gelaatstrekken. Zijn grijze ogen waren verstopt onder borstelige wenkbrauwen. Hij moest wel uit de laag van District 12 komen.
'Jake Nichels. 18 jaar oud. District 12.' zei de stem.
Het volgende gezicht was van een meisje met een klein, tenger lichaam. Ook haar gelaatstrekken waren zacht. Ze had een wipneusje en volle, roze lippen. Haar krullen waren blond en haar donkerblauwe ogen stonden hard en zelfverzekerd. Het was een mooi meisje om te zien.
'Annabella Lighting. 16 jaar oud. District 10.'
Het laatste gezicht was ook een meisje. Haar lichaam was sterk, slank en heel vrouwelijk. Hoge jukbeenderen, donkere wenkbrauwen boven bruine ogen, roze lippen en lang bruin haar. Ze was heel knap.
'Brielle Hale. 18 jaar oud. District 7.'