A deal

Caroline was iemand die altijd een normaal leven wilde leiden, koste wat kost. Zij was degene die feestjes organiseerde voor kleinigheden om de sfeer te verlichten en zij was degene waarbij de broeierige, bedachtzame Stefan terecht kon voor advies. Dat was de Caroline Forbes die ze geworden was na haar transformatie, haar betere zelf.
Eigenlijk moest ze Katherine bedanken voor de kans die ze haar had geschonken. Ze was niets anders dan een oppervlakkige cheerleader geweest daarvoor en hoewel ze nooit oud zou kunnen worden met iemand of kinderen krijgen was niets haar zo geliefd dan tijdloos te zijn. Statisch. Ze had een eeuwigheid van nieuwe kansen en gelegenheden. Ze kon de wereld ontdekken. Ze was sterk en zelfzeker. Maar dat meisje van vroeger zat nog ergens diep in haar. Dat meisje dat dol was op Lizzy Meguire omdat zij de gelegenheid kreeg iets uniek mee te maken en vaak haarzelf beklaagde. De ironie ontging haar heus niet dat ze net als haar favoriete personage ziek wilde spelen om Rome te verkennen met een artiest die haar de wereld aanbood.
Na het eten stond haar besluit van. Het bekende feit dat scholen te gierig waren om hun leerlingen naar goede restaurants te sturen was de doorslaggevende factor. Het was niet dat ze het eten nodig had. Maar ze moest het opeten tegen haar zin om geen argwaan op te roepen bij leerlingen en leerkrachten. het was allemaal waardevolle tijd die ze verloor waarin ze Rome had kunnen zien en als ze al tijd moest opofferen om te eten dan was het maar beter goed eten. Vanaf morgen zou ze ziek spelen. Eigenlijk hoefde ze niet te spelen. Gewoon in bed blijven liggen, wachten tot een leerkracht haar kamer inkwam en die vervolgens hypnotiseren volstond ook wel en dan was ze er veel sneller van af.

Die avond eens terug in het hotel stelden Stefan en Elena haar voor om mee uit te gaan. 'Eigenlijk heb ik niet zoveel zin. Ik zou het liefst gewoon al mijn foto's bekijken en wat in mijn boek lezen. De film van City of Bones komt in een twee weken uit en ik wil het helemaal gelezen hebben tegen dan. Jullie weten dat ik een trage lezer ben. Dat en Tyler en ik zijn nog maar net uit mekaar en ik heb eigenlijk niet zoveel zin in feesten.'
Elena knikte meelevend en even voelde ze zich schuldig over de leugen die ze haar beste vrienden voerde. Ze was klaar om een stap te zetten naar Klaus maar het was gewoon teveel om meteen open kaart te spelen met hun. Het leed dat hij hun had aangericht was te vers. Stefan- hoewel hij wist dat het laatste een leugen was, knikte. Hij wist dat ze over Tyler sprak omdat Elena daar niets tegen in zou brengen. Maar hij wist niets van haar ontmoeting met Klaus af en geloofde wel dat Caroline haar boek graag af wou... Natuurlijk. Ze had er al de hele tijd in zitten lezen in het vliegtuig.

Terwijl zij zich klaarmaakten voor een avondje uit maakte Caroline zich ook klaar. Ze opteerde voor een jeans want een rok of jurk waren onpraktisch en zouden hem het correcte idee geven dat ze zich had opgekleed. Dus het werd een zwarte jeans met een wit kanten peplumtop, witte peeptoes en zilveren juwelen. Ze speelde doelbewust in op hoe hij haar omschreef als een puur licht. Ze douchte en deed geen moeite om haar haren te weerhouden van krullen en bracht wat eyeliner en lipgloss aan. Het was bijna tijd voor haar om te vertrekken dus bracht ze de lange minuten door met haar boek waarop ze zich niet kon focussen. Ze checkte elke halve minuut haar gsm en toen het één voor tien was stond ze op en verliet het hotel. De straat was verlaten en niemand merkte op dat ze uit het raam sprong.
Ze zou niet zoals Lizzie op haar knieën langs de receptie kruipen. Lizzie Meguire 2.0 had betere technieken. Ze wandelde naar de hoek van de straat, constant over haar schouder kijkend of niemand haar had gezien. Klaus stond er al. Zijn met verf bevlekte kleren hadden plaats gemaakt voor een donkere ripped jeans, donkerblauwe t-shirt en zwarte blazer. Zijn lichtblauwe ogen leken licht te geven in het donker. 'Je bent gekomen', bemerkte hij verrast. 'Je dacht werkelijk dat ik de grote boze hybride zou laten staan? Wat als je uit woede de helft van mijn klasgenoten zou oppeuzelen en me vervolgens uit mijn kamer slepen?' 'Ik ben geen kannibaal. Ik zou hun nek breken, hun hart eruit rukken, hun bloed drinken misschien. Maar oppeuzelen? Dat is eerder iets voor in Hansje en Grietje.'
Hij sloeg met zijn hand op het tweede zitje op zijn motor. Veel chiquer dan Lizzy Meguire. Gossip Girls, hier kunnen jullie boys nog een puntje aan zuigen, bedacht ze zich.
Ze sloeg een been over de zitting en legde haar handen op zijn zijden. 'Geen helmen?' Hij keerde zich op en gaf haar een spottende blik. Oh, juist ja. Ze waren onsterfelijk. Klaus duwde hun af waarna ze de nacht in reden. Ze reden langs vele pleinen en kerken en uiteindelijk braken ze simpelweg in in een museum en vernielden de bewakingscamera's om het bewijs te vernietigen. Als je in staat was de wet te overtreden en je kwetste er niemand bij, wat voor kwaad kon het dan die te breken?
Klaus bleek een excellente tourgids. De stroom van informatie stopte geen seconde alsof hij bij alles aanwezig was geweest. Er was geen enkele vraag van Caroline waar hij geen antwoord op kon geven. Hij stelde haar geen vragen naar waarom ze was gekomen, hij deed niet moeilijk. Maar van de glimlach op zijn gezicht kon ze afleiden dat hij ervan genoot over alles te vertellen. Dat hij genoot van haar aanwezigheid. Rond twee uur 's nachts zetten ze zich neer op de rand van een fontein en even moest Caroline terugdenken aan die avond van het bal.
'Dank je.' 'Het plezier was geheel het mijne.'
'Je klinkt zo hoffelijk als Elijah.' 'Is dat iets goeds?' 'Natuurlijk. Je kunt Elijah's naam niet in een slechte context zetten.' 'Fijn dat je zo dol bent op mijn broer.'
Ze grijnsde breed. Altijd die jaloezie.
'Klaus... Ik heb zitten denken. Ik wil dit schoolreisje niet meer met het goedkope eten en de saaie reisgids. Ik dacht, wel, ik hoopte, dat jij me misschien alles wou tonen. Gewoon de hele dag. Ik hypnotiseer de leerkracht zodat die denkt dat ik ziek ben en eens iedereen vertrokken is dan kom jij mij ophalen. Wat denk je?'
Ze beet nerveus op haar lip. Nu had ze zich echt kwetsbaar opgesteld door te zeggen dat ze zelfs haar leerkrachten wou hypnotiseren om de dag met hem door te brengen. Hij greep plotseling haar kin vast en staarde diep in haar ogen. Meteen versteende ze van angst. 'Welk spel speel je, want ik zweer je dat dit niet grappig is. Je weet wat ik voor je voel.' Ze moest zich weerhouden van kwaad te worden om zijn alfagedrag. Maar het was niet makkelijk. Ze was zo gewend aan assertief op zijn gedrag te reageren. Caroline dwong zichzelf het langs zijn kant te bekijken. In een half jaar had zij hem meer bedrogen en in de val geluisd dan zijn familie waarschijnlijk in al die eeuwen had gedaan en zij was de enige die geen familielid was die er levend mee was weggekomen.
Hij had vertrouwensproblemen, verlatingsangst en een vermoedelijke hechtingsstoornis.

'Geen list. Ik zweer het. Waarom zou ik je in de val willen luizen? Je hebt me niets misdaan.'
'Stel dat je de waarheid spreekt en stel dat in een ideale wereld ik je verzoek aanvaard en je kleine plannetje werkt dan zit je nog steeds met een probleem. Of eigenlijk twee. Mijn geliefde oude vriend en zijn Dopplegänger. Hoe ben je eigenlijk vanavond aan hun vragen ontkomen? Ik neem aan dat je niet de waarheid hebt verteld?'
'Ik zei hun dat ik mijn boek wou uitlezen en naar geen zin had om te feesten omdat het nog maar net uit is met Tyler.' 'Hoe lang is die net geleden?' 'Meisjes kunnen heel lang het rouwexcuus gebruiken. Het was niet lang nadat jij vertrok.'
'Je gaat die leugen niet kunnen gebruiken op klaarlichte dag.' 'Ik weet het.'
'Dus? Als jij zegt dat je Rome op eigen houtje wilt ontdekken dan gaan ze sowieso mee want ik neem aan dat jij degene bent geweest die hun overtuigde Mystic Falls even te verlaten.'
Schuldbewust keek ze naar de vloer. 'Dan vertel ik de waarheid. Ik zeg hun dat ik hun geweldig vind. Maar dat de gids rot is en ik hun niet wil storen overdag en zelf kan genieten. Dan wisselen de rollen om, jij overdag, zij avonds. Als ze dan nog koppig zijn dan zeg ik dat ik bij jou ben. Elena zal me haten en Stefan zal op me proberen inpraten maar ik ben het beu dat iedereen is toegestaan zelfzuchtig te zijn behalve ik. Stefan heeft met je zus verkeerd al was zij niet echt de juiste keuze, Elena zoende Damon en ik kan zo verder gaan. Wat maakt het zoveel fouter dat ik met een top historicus één van de meest legendarische steden in de wereld wil ontdekken?'
Zijn grip op haar kin versoepelde al verdween het wantrouwige niet uit zijn ogen. 'Je zou dat doen?' Ze knikte, bang dat haar stem haar nu zou verraden. Verwonderd meende ze een flikkering van hoop in zijn ogen te zien. 'Kom, het wordt laat. We zouden niet willen dat de leerkrachten zich zorgen maken.' Ze schudde glimlachend het hoofd.
Tijdens de rit vroeg ze zich af hoe lang het zou duren hoe lang Klaus en zij alleen zouden kunnen zijn vooraleer hun gevoelens in de weg zouden komen. Het maakte haar doodsbenauwd en hoewel ze niet hoefde te ademen leek ze haast te stikken in haar angst voor het moment waarop ze uitermate verloren zou zijn. The point of no return waar ze nu op afstevende dat ze in haar dromen al had omarmd. In het echte leven was het zoveel meer beangstigend.

‘Wel, hoe kun je van me af zijn als je continu aan me denkt? Je denkt zelfs aan me als je slaapt. Caroline, ik ben slechts een droom… Maar dromen en de personen die erin voorkomen weten alles.’
De Klaus in haar dromen had gelijk. Ze kon haar gedachten en gevoelens niet eeuwig ontvluchten. Er zou een moment komen in de eeuwigheid van haar bestaan waarin ze zou moeten toegeven en zowel Elena als Stefan waren onsterfelijk. Wat voor zin had het om haar verlangens uit te stellen als ze er toch later op zou ingaan terwijl Elena's en Stefan's visie erop niet zouden veranderen. Daarbij was de eeuwigheid een heel lange tijd om iemand te haten voor zijn keuzes.
Maar deze Klaus kende haar dromen niet. Hij wist niets af van haar nieuwe inzichten en de toekomstplannen die zij in haar dromen hadden gemaakt noch van de preken die ze hem had gegeven. Het voelde voor haar heel natuurlijk aan nu, maar er ontbrak nog iets fundamenteels voor ze kon toegeven.
Hij zette haar af aan het hotel. 'Dus, sweetheart, rond welk uur moet ik je komen opwachten?'
'Negen uur, dan is de klas een uur vertrokken.'
'Wacht je zo lang?'
'Nee, ik wil een extra uur slaap.' Ze lachte naar hem en hij kon slechts glimlachend het hoofd schudden.
'Je bent waarlijk een raadsel, Caroline Forbes.'
'Klaus. Ik beloof je dat ik eerlijk zal zijn. maar ik wil dit even duidelijk maken: als je iemand kwetst die mij dierbaar is in de toekomst of je mij bedreigt uit je eigen onzekerheid dan zweer ik je plechtig dat je me nooit meer zal vinden. Kan ik je vertrouwen?' Meer dan twee volle minuten verstreken waarbij ze mekaar dodelijk serieus in de ogen keken. Klaus stapte terug op zijn motor en knikte. Eens hij in de duisternis van de nacht was opgelost, wandelde Caroline terug naar het hotel.
Die nacht had ze een droomloze vredevolle slaap.