Brown eyes

De jongen achtervolgde me in mijn dromen. Zijn gezicht zweefde voor me net zoals andere bleke gezichten dat eerder ook al hadden gedaan. Het enige verschil was dat de jongen vriendelijk keek. Zijn bruine ogen stonden warm en staken fel af tegen zijn lijkbleke marmeren gezicht. ’Herinner je je mij nog?’ vroeg hij met een zachte stem. Zijn gezicht kwam dichterbij waardoor zijn ogen nog duidelijker werden. Ze leken mij zo vertrouwd, zo bekend. Ik schrok toen zijn gezicht vervaagde en het mijne in de plaats kwam. Het had dezelfde uitdrukking, smekend en vriendelijk.
’Dawn.’ Alice stem klonk ver weg. ’Dawn,’ herhaalde ze zachtjes, waarna ze me lichtjes duwde.
Ik opende knipperend mijn ogen en keek recht in haar bezorgde gezicht.
’Ryan, we moeten ergens anders naartoe,’ zei Alice dwingend. ’Het gaat niet goed met haar.’ Ik keek haar fronsend aan. Wie was Ryan? Mijn vraag werd meteen beantwoord toen ik die vriendelijke bruine ogen me bezorgde zag aanstaren.
Ryan legde zijn koele hand op mijn inmiddels gloeiend voorhoofd. ’Je hebt gelijk we moeten hier weg.’ Verbaasd keek ik van Alice naar Ryan en terug. Het leek zo surreëel dat ze het met elkaar eens waren, terwijl ze enkele minuten of uren geleden elkaar niet eens konden aankijken.
Hij tilde me op en droeg me moeiteloos enkele meters verder. Ik voelde de slaap mij weer overmannen. Mijn ogen zakten langzaam dicht en het laatste wat ik zag was de smalle grot waar Ryan me naar binnen droeg. Alice nam voorzichtig mijn hand vast, maar zelfs dat kon niet voorkomen dat ik weer in een diepe slaap wegzonk.