004. Brielle Hale

Mijn gezicht vertrok licht toen een grijsharige vrouw mijn pols tussen haar magere vingers nam en met een klein apparaat een druppel bloed van mijn vinger nam. Ze mompelde iets onverstaanbaars terwijl ze mijn vinger op een wit blad drukte en wuifde naar het vak van de achttienjarige. Een verveelde zucht verliet mijn keel. Alsof ik niet precies wist waar ik heen moest.
“Brielle Hale, wat een aangename verrassing om jou hier tegen te komen.”
Terwijl ik me langzaam omdraaide kropen mijn mondhoeken omhoog. “Alan Williams,” glimlachte ik. “Ik kan van jou precies het zelfde zeggen.”
Alan grijnsde en woelde mijn haar speels door de war. “Ben je er klaar voor?” vroeg hij. Zijn schorre stem kreeg een ernstige ondertoon.
Ik haalde mijn schouders op en sloeg mijn armen wat ongemakkelijk over elkaar heen. We wisten beiden dat dit geen normale Boete was, dat het dit keer niet aan het lot, maar aan de mentor van district 7 was om te bepalen wie de arena in moest. Het Capitool had een manier gevonden om dit spelletje nog misselijkmakender te maken dan hij de afgelopen negenennegentig jaar al was geweest.
“Ik denk dat we niet moeten vergeten dat iedereen hier heel goed op de hoogte is van onze trainingssessies in het bos.” zei ik zachtjes. “Onze groep maakt de meeste kans om gekozen te worden, dus het zal me niets verbazen als een van ons straks op het podium staat.”
“Je klinkt niet bang,” merkte Alan verbaasd op.
“Ben ik ook niet,” bevestigde ik zijn opmerking. “Jij?”
Alan toverde de grijns die zijn gezicht altijd sierde terug en keek me doordringend aan. “Nee, ik ook niet.”
“Jongens en meisjes! Dames en heren! Zou iedereen zich naar het juiste vak willen begeven?”
De jubelende, hoge stem van Zulla -de groen harige begeleidster van district 7- liet de haren op mijn armen overeind staan. Haar onnatuurlijk grote arendsogen scanden ongeduldig het publiek en dwong iedereen naar zijn plaats.
Alan gaf een zachte stomp tegen mijn boven arm en mompelde zacht in mijn oor dat hij me straks wel zou zien. Zijn inktzwarte haar was het laatste wat ik van hem zag voordat ik bij het vak van de achttienjarige meisjes aan kwam.
“Brie! Hier zo!”
Ik wurmde me door een groepje angstige meisjes heen en groette Nova, Isis en Linn met een vermoeide glimlach. Isis glimlachte terug en richtte haar ogen nieuwsgierig op het podium. Haar mondhoeken schoten omhoog bij het zien van alle zenuwachtige kinderen om haar heen. Het zou me niks verbazen als haar naam straks over het plein schalde. Isis was de perfecte tribuut, ze was klein, wendbaar, snel en dodelijk met elk soort mes in haar handen. Haar moedige karakter zou alleen maar in haar voordeel werken. Ze zou een waardig tegenstander zijn en zich zeker kunnen meten met de beroeps.
“Welkom bij de boete van district 7!” Ik kromp geïrriteerd in elkaar door de scherpe klanken in Zulla's stem. Mijn ogen schoten naar haar tengere figuur en ik concludeerde opnieuw dat werkelijk alles aan haar nep was. Ik kon me dan ook niet voorstellen dat dit echt mode was, want ze zag er belachelijk uit.
Ik negeerde het jaarlijkse gepraat over het verleden van het Capitool en liet de korte film volledig aan me voorbij gaan. Het had geen toegevoegde waarde in de arena om deze film werkelijk gezien te hebben, daarbij kon ik alle tekst van voren naar achter en terug uit mijn hoofd op zeggen.
“Juist,” glimlachte Zilla tegen de microfoon toen het beeld langzaam zwart werd. “Dan is het nu eindelijk tijd voor het trekken van de tributen die dit jaar district 7 zullen vertegenwoordigen.”
Er ging een zacht geroezemoes door de menigte en naast me zag ik Nova verstijven.
“Als de mentor van dit jaar zo vriendelijk zou willen zijn om ook naar voren te komen.”
Het geroezemoes ging over in gefluister toen Iluné van haar plek af kwam en naast Zulla plaats nam. Haar Spelen waren legendarisch. Het grote litteken dat dwars door haar gezicht liep was een duidelijke herinnering aan hoe ze deze gewonnen had. Ik was slechts acht jaar, maar het einde van deze vreselijke Spelen zou voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.
“De tributen die ik gekozen heb zijn de twee waarvan ik het meeste vertrouwen heb dat ze terug zullen komen.” sprak Iluné. “Ga je gang.”
“Dames eerst,” nam Zulla haar over. Het getik van haar hakken liet een dreunend gebonk achter in mijn hoofd toen ze zich richting de roze bol begaf en het eenzame papiertje mee nam naar de microfoon. De spanning op het plein was duidelijk voelbaar en nam met de seconden toe.
“De vrouwelijke tribuut die district 7 dit jaar zal vertegenwoordigen is Brielle Hale!”
Brielle Hale. Brielle. Hale. Het duurde enkele seconden voordat ik door had dat ze mijn naam uitsprak. Alle ogen op het plein waren op mij gericht toen ik langzaam naar voren liep en gespannen het podium op klom. Iluné ontweek mijn blik, maar ik nam het haar niet kwalijk. Ik was niet boos, ik was niet bang of teleurgesteld. Dit was de enige kans om mijn ouders een beter leven te geven en ik zou hem met beide handen aanpakken.
“Gefeliciteerd lieverd.” jubelde Zulla. Van dichterbij was haar stem nog vervelender. “En dan nu de jongens.”
Ze gristte het blaadje uit de blauwe bol en vouwde deze open nog voordat ze bij de microfoon aan kwam. “De mannelijke tribuut die district 7 dit jaar zal vertegenwoordigen is Alan Williams.”
Een zachte kreun verliet mijn mond en ik wist mijn gezicht met moeite in een plooi te houden. Niet Alan, wou ik schreeuwen. Iedereen behalve Alan. Laat me alsjeblieft niet de arena in gaan met een van mijn beste vrienden als maar één van ons tweeën thuis kan komen. En zeker niet als ik gebrand was op de winst.