The Beginning 1.4.

Ik bestudeerde mijn reflectie in het wateroppervlak. Ik herkende de ogen niet meer die naar me terug staarden. Ze waren te bleek en uitgedoofd. Ze waren anders.
Ik schopte ernaar, zag hoe snel ik vervaagde tot ik niets meer was dan deel van de kleuren in het water. “… Snap je wat ik bedoel?”
Ik keek op in haar jade groene ogen en glimlachte, hopend dat het overtuigend genoeg leek.
“Gaat het wel?”
Ik knikte, wende snel m’n blik af zodat ze het niet van m’n gezicht kon aflezen. “Je bent vreemd, weet je dat?”
Ik grinnikte, porde haar met m’n elleboog. Ze gooide haar blonde haren over haar schouder en stak haar tong naar me uit, genoeg ijdelheid om een leven verder te kunnen. Ze klopte de aarde van haar jurk af en stond op, tolde om haar as heen zodat iedereen aan de water kant haar gezien had.
“Stop daar mee!” gromde ik. Ze lachte venijnig, “wat? Ze houden van me!”
Ik zuchtte, schudde het me af en liet me naar de stenen zakken. Ik wist dat ze nog iets wou zeggen, een gemene opmerking die ervoor zou zorgen dat ik voor de rest van de middag aan dit moment zou terug denken, maar ze zweeg en stampte de andere kant uit.
De zon voelde goed, een ontsnapping van de werkelijkheid. “SPRING! SPRING!”
Ik keek verveeld op en zag nog net zijn warrige krullen in het water verdwijnen. Mensen juichten, meisjes giechelden. “Zack…” zuchtte ik uitgeput, terwijl hij zich de rand op hees.
Hij schudde zich uit als een hond en ging naast me liggen, de druppels op zijn torso glanzend in het felle licht. “Waarom zo grumpy, grumpy?”
Ik haalde m’n schouders op en wilde opstaan, maar hij sloeg zijn armen om me heen en trok me neer. Ik gaf een gil en probeerde hem van me af te duwen, maar het enige wat dat opleverde was zijn natte haren in de holte van m’n nek. Ik probeerde een giechel te onderdrukken en zakte onderuit zodat ik tussen zijn armen door kon glippen.
“Jij gaat nergens heen!” gromde hij in een lage stem. Grinnikend keerde hij me naar zich toe en legde een hand aan elke zijde van m’n gezicht. “Je bent mooier als je lacht,” fluisterde hij en duwde zijn neus tegen de mijne aan. Ik schudde lachend m’n hoofd, “en jij bent knapper als je niet andere mensen irriteert met je eigen pleziertjes!”
Hij trok een pruillip en liet zijn hoofd hangen. Ik woelde door zijn natte haar, “goed, laat maar!”
Zijn lippen partte om iets te zeggen, maar hij werd gesnoerd door een knal die door het woud weerklonk. “Wat was dat?”
In een seconde stond hij weer op zijn voeten, zijn blik strak op de bosrand gericht. “Liam! Joe! Onderzoek!”
Hij grabbelde zijn kleren bij elkaar en keek me doordringend aan, “jij blijft hier! Begrepen?”
Ik knikte, niet zeker of hij iets anders zou accepteren.
Hij drukte snel een kus op m’n voorhoofd en sprintte de jongens achterna. “Liv, wat is er aan de hand?”
Ik wierp ademloos een blik opzij, zag nog net de angst in Kylie’s ogen voor ze haar lippen op elkaar perste en me vastberaden aankeek. “Geen idee, misschien moeten we gaan schuilen. Ik heb hier geen goed gevoel bij!”
Ze riep de overige meisjes bij elkaar en verdeelde ons. Ik herkende dit moment! Het gevoel bekroop me, zorgde ervoor dat mijn ontbijt terug omhoog kroop. De beelden flitste voor m’n ogen en het enige wat ik nog kon zien was Zack’s vriendelijke ogen die dood de verste in staarden.
“Liv, kom je mee?”
Ik schudde m’n hoofd en keek ze verdwaasd aan, “ik moet Scarlett vinden!”
Kylie greep m’n arm en trok me van de steen af, “laten we gaan. Ze red het wel!”
Ik knikte, niet overtuigd en rende achter ze aan.