Vandaag was de LAATSTE draaidag van “GOD, BLESS ME!”, een feelgood film over een populair meisje die in plaats van naar de kostschool gaat, door Europa gaat reizen en een jongen ontmoet die met haar meelift. Ze werden verliefd, en kregen huisje boompje beestje. A happily ever after, voor een jongen en een meisje wier leven gebroken waren. Ik was altijd blij als het de laatste draaidag was. Zeker nu, bij de laatste scene. Brian rendde naar me toe. Hij had een koptelefoon op: hij was immers de producer van het geluid en de muziek en hij hielp een handje bij het monteren van het beeld. Hij keek me aan, glimlachtte met zijn twinkelende bruine ogen met groene sparkels, en gaf me een kus op mijn mond. Het was het meest magische moment dat ooit was voorgekomen. Die laatste scene was dus ook heel erg overtuigend geworden. Na afloop was ik doodmoe. Die avond was ik thuis gekomen en meteen op bed in slaapgevallen. Brian had iets heel erg liefs gedaan. Hij maakte een foto van mij, slapend en wel, had hem in een nacht nageschilderd, en opgehangen in mijn kamer. Ik werd wakker, en zag het schilderij. Hij kon zo goed schilderen, ik wist dat hij het was en ik lachtte. Ik voelde me zo hemels, zo rijk: het leek op een film en ik was de hoofdpersoon die zich een poos goed zou voelen. Ik liep in nachtjaponnetje de keuken in, en daar stond hij. Met een boeket rozen in zijn hand en een lekker ontbijtje op tafel. “GOODMORNING SUNNY SHINEY DAY!” had hij gegrijnsd. Ik was gesmolten. Dit leek op het mooiste stukje uit mijn favoriete film op dit moment. “The notebook..”
