027

Joy POV|

Gezellig met z'n allen gingen we bij elkaar zitten. Ik kon het geweldige geluid van verbrand hout horen in het vuur. Op dit moment vond ik de opdracht wel leuk. Tenslotte was Niall erbij. Hij weet alles leuk te maken.
"Wacht eens even..", begon Liam ineens. Ik keek op en bestudeerde zijn vragende blik.
"Jullie waren toch.. Met Viola?" Jenna schrok en keek ons nu ook vragend aan.
Niall bloosde. "We hadden, eh. We hadden een soort van ruzie. Ze weigerde meer om met ons samen te lopen dus nu is ze alleen."
Nu was het stil. Schamend speelde ik met de ritst van mijn vest. Ik wist heus wel dat we haar nooit moesten laten gaan. Maar ze was zo irritant…
Liam's mond viel na een tijdje open. "Jullie hebben haar alleen gelaten in het bos…" Je kon duidelijk in zijn stem horen dat hij verbaasd was.
Ik schudde mijn hoofd en begon te praten: "Nee. Zij heeft ons alleen gelaten. Viola was boos en liep zelf weg." Jenna gaf me een geïrriteerde blik waar ik van op keek. Wat? Zo was het gegaan. Ik sprak de waarheid!
"En hoe hebben jullie dan ruzie gekregen? Wat hebben jullie wel niet gedaan?", Liam's blik doordrong ons nu echt.
"Zingen…", stamelde ik zacht uit. Liam tilde zijn wenkbrauwen op. "Jullie zongen?" Niall zette zijn schaterende lach op. Ik grinnikte en bloosde.
Eindelijk hield Liam op met vragen stellen. Hij bleef alleen nog maar zijn hoofd schudden. Tja, we kunnen er nu niet veel meer aan doen. Zo is het gegaan.
Gelukkig begon Niall over een ander onderwerp: "Laten we een spel spelen."
Ik knikte. "Ja, omg. Welk spel? Oh, doen, durf of de waarheid. Of nee! Tikkertje! Ja, laten we dat doen. En daarna kunnen we tien tellen in de rimboe doen. Oh nee wacht, daar is het te donker voor…" enthousiast noemde ik mijn resultaten op. Ik was duidelijk een nacht mens.
Liam lachte. "Of misschien een horror verhaal?" Niall stemde ermee in. Liam gaf hem een high-five.
Horror? Oh, God. Daar kon ik echt niet tegen. Ik keek Jenna aan en probeerde haar blik van haar gezicht af te lezen. Waarom was ze zo stil? Mocht ze me soms niet? Ik was altijd aardig tegen haar.
Niall sprong op. "Ik begin!"

Viola POV"

Zacht trippelde ik op mijn tenen door het bos heen. Tranen dropen van mijn gezicht af. Af en toe haalde ik mijn zakdoek -die inmiddels al helemaal nat was- uit mijn jaszak om mijn tranen weg te vegen.
Waarom? Deze vraag spook nu al uren door mijn hoofd heen. Waarom was ik zo'n bitch? Waarom verpest ik alles voor mezelf? Waarom was ik hier nog?
Ik hield mezelf al zo lang groot, maar dat was ik eigenlijk helemaal niet. Nu liep ik in mijn eentje door een spookachtig bos heen. Er zal hier toch niemand anders zijn..? Straks werd ik overvallen of zo! Of misschien erger…
Nee, Viola. Misschien was dat wel beter? Misschien moest ik gewoon van de wereld verdwijnen. Dan deed ik nooit meer iemand pijn.
Vroeger deed ik ook altijd al mensen expres pijn. Ik wist niet waarom.. Ik maakte gewoon ruzie zonder een reden, of maakte dingen kapot. Ik dacht vroeger dat ik stoer was. Nu weet ik wel beter.
Ik voelde me alleen. Echt alleen. Ik heb geen vrienden, geen moeder, geen geliefde. Dat laatste was misschien wel het ergste. Ik miste gewoon een vriendje. Nee, dit is niet cliché. Dit is echt.
Ik had ooit een vriendje. Nou, ik dacht dat ik er een had. Blijkbaar had hij er namelijk ook een. Ja, hij viel op mannen. Daar kwam ik gauw genoeg achter.
Eerlijk gezegd vond ik dat niet zo heel erg. Ik vond het feit erger dat ik toen weer single was.
Waar praat ik eigenlijk over?! Ik spoor echt niet.
Ik trapte een eikeltje (?) weg en plofte ergens op de grond neer. Hoe laat was het eigenlijk? Ik ristte om het antwoord te weten mijn tas open en haalde mijn horloge en zaklamp eruit. 12 uur 's nachts.
Opeens hoorde ik een auto over de weg heen scheuren. Zat ik bij een snelweg? Hoe kon dat nou? Ik zat midden in een bos. Hier was helemaal geen snelweg.
Mijn hoofd onderzocht het bos en al gauw vond ik nu ook dit antwoord. 20 meter voor me scheurde een auto over een smal weggetje heen. What the heck? Waarom rijdt hij in Godsnaam hier?
Ik stond snel op en liep zonder na te denken weg van mijn plek. Dat was het verstandigste.
Ik spitste mijn oren en hoorde de moter van de onbekende auto verharden. Holy shit. Dit was niet goed.
Zonder te wachten zette ik het op een rennen. Ik baande me een weg over een paar heuvels heen. Het licht van de auto scheen nog steeds voor me uit wat betekende dat hij mijn kant op reed.
Ik moest hier echt weg zien te komen. Mijn hart begon sneller te pompen en ik ademde zo snel als ik kon.
Nog steeds hoorde ik de moter versnellen. Shit, shit, shit.
Voordat ik het wist reed de auto naast me op een klein pad terwijl ik bleef rennen. Dit haalde ik nooit meer in. Ik liet mezelf verslappen en begon zacht te lopen.
De auto remde langzaam. Hij was duidelijk op mij uit. Dit was dan het einde. Mijn leven was over… De tranen prikten achter mijn ogen. Ik slikte ze weg en leunde tegen een boom aan. Ik kon niks meer doen. Wat wilde deze persoon?