003 Aaron Welborne
Because I'm friends with the monster that's under my bed.
'Wie is eigenlijk de mentor dit jaar? vroeg ik. Nico keek nieuwsgierig naar me op.
'Hoezo?' was zijn irritante antwoord.
'Dat is geen antwoord op mijn vraag.
Hij zuchtte maar gaf toch toe. 'Darren Bittinger.'
'Hmmm.' mompelde ik en stak mijn handen in de zakken van mijn broek.
'Denk je dat hij je niet kiest?' vroeg Nico. Ik maakte een afkeurend geluidje en schudde onmiddellijk mijn hoofd.
'Nee, hij kiest me heus wel. Was gewoon benieuwd.' zei ik onverschillig. Darren Bitinger, zijn naam bleef door mijn hoofd spoken maar ik kon er geen gezicht bij vinden.
'Ik ben echt benieuwd wat ze met deze kwartskwelling gaan doen.' zei Nico. Ik irriteerde me echt snel aan de jongen. Ik snapte niet hoe hij altijd bij me in de buurt kon blijven en niet doorhad dat hij het bloed onder mijn nagels vandaan haalde.
'Ik niet.'
'Hoezo niet?'
Ik zuchtte diep. 'Omdat het niks uitmaakt, de regels blijven toch wel hetzelfde. Blijf leven en zorg dat de rest sterft. Hoe moeilijk kan het zijn?'
Nico haalde ongemakkelijk door mijn harde woorden zijn schouders op. 'Niet zo heel moeilijk denk ik.'
'Precies.' antwoordde ik. En daarmee was ook alles gezegd.
We kwamen zwijgend aan op het gigantische plein van District 1. Het zag er goed verzorgd en rijk uit. Maar dat was op het eerste oog. Het leven hier was niet zo gemakkelijk als men dacht, kinderen werden op harde wijze opgevoed. Het winnen van de Spelen was een eerste prioriteit geworden, kinderen die niet elke dag trainden waren een schande voor hun ouders. En er werd je hier geleerd om emotie's uit te schakelen, om te kunnen moorden zonder een sprankje gevoel. Onze kinderen waren hard, arrogant en dodelijk. Maar winnaars. En was dat niet waar het allemaal om draaide?
'Ik kom nog wel afscheid nemen, tot straks.' glimlachte Nico oprecht. Het was grappig dat iedereen er zeker van was dat Darren mij zou kiezen behalve ik zelf. Ook al liet ik dat niet merken.
Een zwakke grijns trok aan mijn mondhoek. 'Tot straks.'
Nico liep naar het vak van de 17 jarigen en ik vertrok naar mijn eigen vak. Alle 18 jarigen stonden netjes in rijen van 4 opgesteld. De jongen groot en sterk, de meisjes sluw en messscherp.
'Hé Aaron!' een lange, blond harige jongen stak zijn hand naar me op en wees toen naar de plek naast hem. Vlug wurmde ik me door de groep heen en ging naast Mike staan.
'Hoe ist die?' vroeg ik hem. Hij glimlachte breed en maakte een nonchalant gebaar.
'Prima prima. Met jou? Al een beetje zin in de arena?' alweer iemand die er zeker van was dat ik werd uitgekozen.
Ik lachte een schamper lachje. 'Mwha, zin is iets anders. Paar weken zonder fatsoenlijk eten lijkt me ook niet alles.'
Mike grinnikte. 'En natuurlijk moet je Eric en zijn maffe aanhangers ook missen.'
Eric was onze hoofdvredesbewakers en tevens degene die mij maar al te graag zweepslagen gaf als ik iets had gedaan wat in zijn ogen niet kon. En met maffe aanhangers bedoelde Mike de andere vredesbewakers.
'Oh ja, die zal ik zeker missen.' zei ik grijnzend. 'Pas maar op, misschien kiest die jou wel als zijn volgende slachtoffer.'
Mike lachte opnieuw. 'Ik weet zeker dat die met veel smacht op je zal wachten. Al kan je hem dan misschien zelfs wel omkopen'
Voordat ik kon antwoorden klonk het schelle geluid van een microfoon die absoluut niet goed functioneerde. Mike kromp in elkaar door het pijnlijke geluid.
Mijn ogen schoten naar het podium en vonden een tenger figuur die ik herkende als Miralifa Grendible. Haar lange haren waren zoals elk jaar licht paars en zelfs vanaf deze afstand kon ik zien dat haar ogen geel waren. Ze streek haar mantelpakje glad en verontschuldigde zich tegenover het publiek. Onze begeleidster was echt een vreselijk wijf.
'Als ik jou was zou ik me het meest zorgen maken om die heks.' fluisterde Mike, doelend op Miralifa. Mijn linker mondhoek kroop omhoog toen ik instemmend knikte.
Ik negeerde het algemene gezeur over het Capitool en besloot ook niet naar de afschuwelijke film te kijken.
'En dan is het nu tijd voor onze tributen!' jubelde Miralifa. 'Als de mentor van dit jaar zo vriendelijk wil zijn om plaats te nemen.'
Darren kwam het podium op en nieuwsgierig nam ik mijn gezicht in me op. Hij was van middelbare leeftijd maar zag er fit en sterk uit. Zijn haar was bruin, met hier en daar wat grijze plukken en zijn gezicht was vriendelijk maar zelfverzekerd. En toen wist ik plotseling weer hoe hij zijn spelen had gewonnen.
Darren was slim, sterk en snel. Toch was het het eerste wat hij had gebruikt in de arena. Hij sloot zich aan bij de beroeps en vermoorde 3 van hen in hun slaap. Daarna was het slechts een kwestie van tijd voordat de rest elkaar had vermoord. Darren ruimde de restjes op en won.
Het was niet hoe ik het zou aanpakken maar het had wel effectief gewerkt voor hem.
'We beginnen natuurlijk met de meisjes.' mompelde Darren laag en schor en liep naar het tafeltjes waar een roze bol opstond. Het was een raar gezicht omdat er maar een enkel papiertje in de bol zat. Het was een raar idee dat iemands lot allang bepaald was maar diegene het zelf nog niet wist. Ik merkte dat ik benieuwd was naar mijn Districtsgenoot.
'Ga je gang, Miralifa.' zei Darren. Miralifa knikte en stak haar slanke hand in de bol.
De menigte op het plein hield hun adem in toen ze het briefje open vouwde en haar keel schraapte.
'Katerina Blackhorn!'
Naast me schoot Mike in de lach en ik kon de grijns die langzaam op mijn gezicht kroop ook niet tegenhouden. Katerina Blackhorn was waarschijnlijk de persoon die mij het meest haatte van het hele district. En dat was knap, want heel veel mensen deden dat.
'Succes jongen.' lachte Mike en gaf me een klap tegen mijn schouder. Ik lachte ook want het was gewoon een vermakelijk idee dat ik met haar die arena in zou gaan. Want Katerina zou smeken om mijn dood. En weer zou ze niet krijgen wat ze wou.
Met krachtige passen liep ze richting het podium, haar lange donkere krullen bewogen op een sierlijke manier mee. Ze glimlachte een oogverblindende glimlach en mijn grijns werd groter.
'Dankjewel Darren.' zei ze en schudde de man dankbaar de hand.
Katerina was voor een lange tijd mijn pleziertje geweest, een plezier voor de nacht meestal. Ik had haar wijsgemaakt dat ik van haar hield en daarna was het niet moeilijk om haar, wanneer ik ook wou, in mijn bed te krijgen. Het was leuk tot zolang het duurde maar ik was iemand die snel verveeld raakte. Toen ik haar dumpte kon ze me wel wurgen. En nu kon ze me nog steeds wurgen.
'En nu eens kijken welke jongen District 1 mag vertegenwoordigen.' Miralifa klapte in haar handen en bewoog toen richting de blauwe bol.
'Daar ga je, Aaron. Ik kom straks nog wel ff afscheid nemen.' mompelde Mike. Ik knikte en probeerde niet te laten zien dat ik doodsbang was dat mijn naam niet op dat papiertje zou staan.
'Aaron Welborne!'
Ik was blijkbaar wel zo goed als dat men beweerde en hield de gewoonlijke onverschillige uitdrukking op mijn gezicht. Met mijn handen nog steeds in mijn zakken slenterde ik naar het podium.
'Ik schudde Miralifa de hand en vervolgens Darren. Ik gaf hem een dankbaar knikje.
'Dames en heren, mag ik een applaus voor de tributen van District 1. Katerina Blackhorn en Aaron Welborne!'
'Hoezo?' was zijn irritante antwoord.
'Dat is geen antwoord op mijn vraag.
Hij zuchtte maar gaf toch toe. 'Darren Bittinger.'
'Hmmm.' mompelde ik en stak mijn handen in de zakken van mijn broek.
'Denk je dat hij je niet kiest?' vroeg Nico. Ik maakte een afkeurend geluidje en schudde onmiddellijk mijn hoofd.
'Nee, hij kiest me heus wel. Was gewoon benieuwd.' zei ik onverschillig. Darren Bitinger, zijn naam bleef door mijn hoofd spoken maar ik kon er geen gezicht bij vinden.
'Ik ben echt benieuwd wat ze met deze kwartskwelling gaan doen.' zei Nico. Ik irriteerde me echt snel aan de jongen. Ik snapte niet hoe hij altijd bij me in de buurt kon blijven en niet doorhad dat hij het bloed onder mijn nagels vandaan haalde.
'Ik niet.'
'Hoezo niet?'
Ik zuchtte diep. 'Omdat het niks uitmaakt, de regels blijven toch wel hetzelfde. Blijf leven en zorg dat de rest sterft. Hoe moeilijk kan het zijn?'
Nico haalde ongemakkelijk door mijn harde woorden zijn schouders op. 'Niet zo heel moeilijk denk ik.'
'Precies.' antwoordde ik. En daarmee was ook alles gezegd.
We kwamen zwijgend aan op het gigantische plein van District 1. Het zag er goed verzorgd en rijk uit. Maar dat was op het eerste oog. Het leven hier was niet zo gemakkelijk als men dacht, kinderen werden op harde wijze opgevoed. Het winnen van de Spelen was een eerste prioriteit geworden, kinderen die niet elke dag trainden waren een schande voor hun ouders. En er werd je hier geleerd om emotie's uit te schakelen, om te kunnen moorden zonder een sprankje gevoel. Onze kinderen waren hard, arrogant en dodelijk. Maar winnaars. En was dat niet waar het allemaal om draaide?
'Ik kom nog wel afscheid nemen, tot straks.' glimlachte Nico oprecht. Het was grappig dat iedereen er zeker van was dat Darren mij zou kiezen behalve ik zelf. Ook al liet ik dat niet merken.
Een zwakke grijns trok aan mijn mondhoek. 'Tot straks.'
Nico liep naar het vak van de 17 jarigen en ik vertrok naar mijn eigen vak. Alle 18 jarigen stonden netjes in rijen van 4 opgesteld. De jongen groot en sterk, de meisjes sluw en messscherp.
'Hé Aaron!' een lange, blond harige jongen stak zijn hand naar me op en wees toen naar de plek naast hem. Vlug wurmde ik me door de groep heen en ging naast Mike staan.
'Hoe ist die?' vroeg ik hem. Hij glimlachte breed en maakte een nonchalant gebaar.
'Prima prima. Met jou? Al een beetje zin in de arena?' alweer iemand die er zeker van was dat ik werd uitgekozen.
Ik lachte een schamper lachje. 'Mwha, zin is iets anders. Paar weken zonder fatsoenlijk eten lijkt me ook niet alles.'
Mike grinnikte. 'En natuurlijk moet je Eric en zijn maffe aanhangers ook missen.'
Eric was onze hoofdvredesbewakers en tevens degene die mij maar al te graag zweepslagen gaf als ik iets had gedaan wat in zijn ogen niet kon. En met maffe aanhangers bedoelde Mike de andere vredesbewakers.
'Oh ja, die zal ik zeker missen.' zei ik grijnzend. 'Pas maar op, misschien kiest die jou wel als zijn volgende slachtoffer.'
Mike lachte opnieuw. 'Ik weet zeker dat die met veel smacht op je zal wachten. Al kan je hem dan misschien zelfs wel omkopen'
Voordat ik kon antwoorden klonk het schelle geluid van een microfoon die absoluut niet goed functioneerde. Mike kromp in elkaar door het pijnlijke geluid.
Mijn ogen schoten naar het podium en vonden een tenger figuur die ik herkende als Miralifa Grendible. Haar lange haren waren zoals elk jaar licht paars en zelfs vanaf deze afstand kon ik zien dat haar ogen geel waren. Ze streek haar mantelpakje glad en verontschuldigde zich tegenover het publiek. Onze begeleidster was echt een vreselijk wijf.
'Als ik jou was zou ik me het meest zorgen maken om die heks.' fluisterde Mike, doelend op Miralifa. Mijn linker mondhoek kroop omhoog toen ik instemmend knikte.
Ik negeerde het algemene gezeur over het Capitool en besloot ook niet naar de afschuwelijke film te kijken.
'En dan is het nu tijd voor onze tributen!' jubelde Miralifa. 'Als de mentor van dit jaar zo vriendelijk wil zijn om plaats te nemen.'
Darren kwam het podium op en nieuwsgierig nam ik mijn gezicht in me op. Hij was van middelbare leeftijd maar zag er fit en sterk uit. Zijn haar was bruin, met hier en daar wat grijze plukken en zijn gezicht was vriendelijk maar zelfverzekerd. En toen wist ik plotseling weer hoe hij zijn spelen had gewonnen.
Darren was slim, sterk en snel. Toch was het het eerste wat hij had gebruikt in de arena. Hij sloot zich aan bij de beroeps en vermoorde 3 van hen in hun slaap. Daarna was het slechts een kwestie van tijd voordat de rest elkaar had vermoord. Darren ruimde de restjes op en won.
Het was niet hoe ik het zou aanpakken maar het had wel effectief gewerkt voor hem.
'We beginnen natuurlijk met de meisjes.' mompelde Darren laag en schor en liep naar het tafeltjes waar een roze bol opstond. Het was een raar gezicht omdat er maar een enkel papiertje in de bol zat. Het was een raar idee dat iemands lot allang bepaald was maar diegene het zelf nog niet wist. Ik merkte dat ik benieuwd was naar mijn Districtsgenoot.
'Ga je gang, Miralifa.' zei Darren. Miralifa knikte en stak haar slanke hand in de bol.
De menigte op het plein hield hun adem in toen ze het briefje open vouwde en haar keel schraapte.
'Katerina Blackhorn!'
Naast me schoot Mike in de lach en ik kon de grijns die langzaam op mijn gezicht kroop ook niet tegenhouden. Katerina Blackhorn was waarschijnlijk de persoon die mij het meest haatte van het hele district. En dat was knap, want heel veel mensen deden dat.
'Succes jongen.' lachte Mike en gaf me een klap tegen mijn schouder. Ik lachte ook want het was gewoon een vermakelijk idee dat ik met haar die arena in zou gaan. Want Katerina zou smeken om mijn dood. En weer zou ze niet krijgen wat ze wou.
Met krachtige passen liep ze richting het podium, haar lange donkere krullen bewogen op een sierlijke manier mee. Ze glimlachte een oogverblindende glimlach en mijn grijns werd groter.
'Dankjewel Darren.' zei ze en schudde de man dankbaar de hand.
Katerina was voor een lange tijd mijn pleziertje geweest, een plezier voor de nacht meestal. Ik had haar wijsgemaakt dat ik van haar hield en daarna was het niet moeilijk om haar, wanneer ik ook wou, in mijn bed te krijgen. Het was leuk tot zolang het duurde maar ik was iemand die snel verveeld raakte. Toen ik haar dumpte kon ze me wel wurgen. En nu kon ze me nog steeds wurgen.
'En nu eens kijken welke jongen District 1 mag vertegenwoordigen.' Miralifa klapte in haar handen en bewoog toen richting de blauwe bol.
'Daar ga je, Aaron. Ik kom straks nog wel ff afscheid nemen.' mompelde Mike. Ik knikte en probeerde niet te laten zien dat ik doodsbang was dat mijn naam niet op dat papiertje zou staan.
'Aaron Welborne!'
Ik was blijkbaar wel zo goed als dat men beweerde en hield de gewoonlijke onverschillige uitdrukking op mijn gezicht. Met mijn handen nog steeds in mijn zakken slenterde ik naar het podium.
'Ik schudde Miralifa de hand en vervolgens Darren. Ik gaf hem een dankbaar knikje.
'Dames en heren, mag ik een applaus voor de tributen van District 1. Katerina Blackhorn en Aaron Welborne!'
Er zijn nog geen reacties.