O6 | Oliver Wood

Moe liep ik de Great Hall binnen. Door David's gesnurk viel ik pas laat in slaap, en dat was te merken. Mason, David en Alec sliepen nog, waardoor ze waarschijnlijk te laat zouden komen. Ik liep langs de tafel van Gryffindor, zoekend naar een plek waar ik kon gaan zitten. Gapend leunde ik met mijn elleboog op de tafel. Aan eten had ik op het moment geen behoefte.
"Oliver, heb je het al gehoord? Er gaan waarschijnlijk tientallen meisjes bij je in de rij staan, hopend op vliegles." grijnsde Angelina, die naast me kwam zitten. Met een verwarde blik keek ik haar aan. Ik had echt geen flauw idee waar ze het over had. Ze rolde met haar ogen en begon aan de uitleg.
"Dumbledore heeft een of ander project verzonnen. Een theorie verzinnen over vliegen of zoiets. En degenen die niet kunnen vliegen moeten les vragen aan de Quidditch spelers of anderen die met een bezem overweg kunnen." Toen begreep ik het. Het probleem was dat ik eigenlijk helemaal geen zin had om al mijn tijd te spenderen aan het vliegen met die 'tientallen meisjes', aangezien ik ontzettend moe was en me daar dus echt niet naar voelde. Toch wist ik dat als iemand me vroeg dat ik geen nee wilde zeggen, puur uit beleefdheid.
"Wat een onzin." wist ik dus uit te brengen. Angelina haalde haar schouders op.
"Voor degenen die niet kunnen vliegen is het balen, ja." zei ze simpel, waarna ze me nog even gedag zij en daarna naar haar vriendinnen liep. En dat maakte dat ik weer alleen zat. Ik besloot om toch nog snel een broodje te eten. Ik liep snel naar de slaapzaal. Ik was te moe om echt na te denken toen ik naar de Great Hall ging en was dus vergeten om mijn spullen te pakken. De slaapzaal was helemaal leeg, wat betekende dat ik erg laat was. Zelfs David was al weg. Ik pakte snel mijn spullen en liep richting Transfiguration.

Als laatste liep ik het lokaal in, er was alleen nog een plek naast een Slytherin. Toen ik nog een keer rond keek zag ik dat er ook nog een plek naast Percy vrij was. Beter dan die Slytherin in ieder geval. Ik liep er heen en ging op de stoel naast hem zitten. Professor McGonagall kwam het lokaal binnen, sloot de deur achter zich en liep naar haar bureau. "Lees pagina 5 tot 10." zei ze nadat ze was gaan zitten. Ik pakte mijn boek en sloeg het open op de juiste bladzijde. Met moeite begon ik met lezen, maar halverwege de bladzijde gaf ik het al op. Het werd me maar niet duidelijk. Ik zuchtte en kraste met mijn veer in het tafelblad. McGonagall gaf me een waarschuwende blik, waardoor ik er snel mee op hield.
"Snap je het niet?" vroeg Percy. Ik keek op.
"Wat? Natuurlijk wel." zei ik. "Nou, ja... Eigenlijk niet." vervolgde ik. Liegen had niet zo veel zin, aangezien ik niet voor niets zo afwezig was.
"Ik kan het wel uitleggen." stelde Percy voor. Ik knikte en Percy begon allerlei dingen te vertellen.
"Snap je het nu?" vroeg Percy nadat hij het had uitgelegd. Ik knikte en begon weer in de tafel te krassen. "Zeker?" vroeg Percy.
"Ja. Dat had ik al gezegd." antwoordde ik.
"Nou, theoretisch gezien zei je het niet, maar knikte j-"
"Percy, het is goed zo." onderbrak ik hem geïrriteerd. Gekwetst wende Percy zijn blik af. "Maar, eh, bedankt." vervolgde ik snel. Het was niet echt mijn bedoeling geweest om zo bot over te komen, eigenlijk. Misschien kwam het omdat ik moe was.