56~

‘Dus, alle sprookjes in het boek zijn echt gebeurt?’ Ik zet mijn lege theeglas op het tafeltje naast de bank. Oma knikt, maar trekt dan een bedenkelijk gezicht. ‘Nou, niet alle. Sommige moeten nog gebeuren.’ Nog gebeuren? Wow. ‘Serieus?’ Breng ik zachtjes uit. Weer knikt ze. Plots schiet mijn avontuurtje bij de dwergen me te binnen. Ze hadden geen idee wie Sneeuwwitje is. ‘Oh! Dat verklaart het Sneeuwwitje incident,’ zeg ik terwijl ik me naar oma toe draai, ze kijkt me verbaast aan, ‘toen ik bij de dwergen was, vroeg ik hoe het met Sneeuwwitje ging, ze hadden geen idee wie ze was,’ leg ik haar uit. Ze maakt een bedenkelijk geluidje. ‘Ik denk dat je klaar ben voor deel twee van de uitleg,’ zegt ze na een kleine stilte. ‘Zodra je deze wereld betreed, ben je deel van een sprookje. Dat kán niet anders want anders had je hier niet binnen kunnen komen. Jij, en ik, behoren tot beide werelden. Maar,’ ze is even stil en kijkt naar haar handen, ‘jouw sprookje is ingewikkelder dan de mijne. Je bent wakker gekust. Na honderd jaar geslapen te he-‘ Midden in haar zin kap ik haar af. ‘HONDERD JAAR?’ Ik spring op van de bank, waarbij ik per ongeluk het tafeltje omstoot. Het theeglas valt in stukken, wat de scene nog dramatischer maakt. ‘En mama? En papa? Daan? Jesse?’ Nu pas zie ik tranen over haar wangen rollen. Het zou toch niet zo zijn dat… dat ze… dood zijn?

Zacht geklop op de deur zet mijn oren op scherp. Zou het oma zijn? Nadat ze mijn ergste nachtmerrie waarheid heeft laten worden, wil ik haar even niet zien. Natuurlijk heeft zij het ook moeilijk, maar zij is haar gezin niet kwijt. Hoe zou hun leven zijn verlopen? Zou ik tante zijn geworden? Het geklop wordt harder. ‘Ga weg!’ Roep ik van onder mijn deken vandaan. Ik zucht wanneer ik weer het geklop hoor. Met stampende passen loop ik naar de deur toe, die ik met een ruk open trek. Het enige wat in mijn deuropening staat is een mand vol koekjes. Ik kijk snel van links naar rechts de lange gang in. Niemand te zien. Behalve de creepy schilderijen aan de muur. Ik gris de mand van de grond en sluit snel mijn deur. Ik plof neer op mijn zachte bed en leg de mand op schoot. ‘Hier ben ik zo aan toe,’ zeg ik zacht terwijl ik het eerste koekje oppak. Ze ruiken heerlijk. Zodra ik een hap heb genomen sluit ik mijn ogen en geniet van de heerlijke smaak. Al snel is het koekje op. En de tweede. De derde. De zesde. De negende. De laatste.

‘Aaauwww,’ kerm ik van de pijn. Ok, al die koekjes eten was géén goed idee. Maar, goh, wat waren ze heerlijk. ‘Au, au, aauuuww,’ piep ik zacht. Ik hoor de deur open en dicht gaan maar besteed er geen aandacht aan. Als een bolletje lig ik opgekrult op bed. ‘Serieus? Allemaal?’ Hoor ik een grinnikende jongensstem vragen. ‘Shut up,’ zeg ik met mijn kaken op elkaar door de pijn. ‘Het is toch over het algemeen bekend dat als je zoveel eet, je buikpijn krijgt?’ Ik geef geen antwoord. ‘En dan ook nog de eerste keer dat je iets eet in deze wereld, ik had je denk moeten waarschuwen…’ denkt hij hardop. ‘Ja, sukkel!’ Ik rol me om zodat ik zijn gezicht kan zien. Natúúrlijk heeft hij die grijns van hem weer op z’n gezicht geplakt. ‘Hier drink dit,’ zegt hij terwijl mijn blik op het kleine flesje in zijn hand valt. Met een vies gezicht kijk ik naar het paarse goedje. ‘No way. Dát ga ik niet drinnk- aauuuwwww!’ De zoveelste pijnscheut schiet door mijn buik heen. ‘Okay, dan niet.’ William stopt het flesje weer weg. Ik zucht en geef dan toch toe; ‘Kom hier met dat ding.’

‘Voelt al stukke beter, is’t nie?’ Vraagt William terwijl hij over mijn arm streelt. Vraag me alsjeblieft niet hoe ik in zijn armen terecht ben gekomen. Heb zelf ook geen idee. Na dat paarse goedje gedronken te hebben, werd ik nogal… suf. ‘Hm-hu,’ antwoord ik terwijl ik knik. ‘Het spijt me van dit alles,’ zegt William zacht. ‘Van wat? Er is niet veel aan jou te verwijten. Nouja, dat koekjes verhaal was wél jouw schuld,’ plaag ik hem. Hij grinnikt waardoor zijn borstkas op een neer beweegt. ‘Maar toch, ik heb het gevoel alsof ik schuldig ben aan iets. Haat je me?’ Vlug geef ik hem een klap op zijn buik, iets harder dan verwacht wat een “oef” oplevert. ‘Sorry. Maar zeg dat nooit meer! Er is jou niets te verwijten. En natuurlijk haat ik je niet! Sukkel!’ Zijn arm verstevigd zijn grip om mijn middel en snel drukt hij een kus op mijn voorhoofd. ‘Gelukkig maar, anders zou ik niet met mezelf kunnen leven,’ zegt hij serieus. Ik rol met mijn ogen. ‘Drama queen.’