Rennen tot er niks is

Ik doe de deur open. De lucht is oranjeroze gekleurd en een walm van koudheid omringt mij. Ik zet een stap naar buiten en adem door mijn neus, de door de regen gezuiverde, lucht in. Zonder na te denken begin ik te lopen. Mijn beeld van de realiteit vervaagt. Het glijd van me weg met elke stap die ik zet. Met elke meter die ik maak, in mijn gedachten en in het echt, en met elke hap adem die ik inslik voel ik dat ik het contact met de wereld verlies. En ik geniet er van. Ik geniet van het moment waarop het fluiten van de vogels, het kraken van de takken en het zoemen van de auto;s zich samen mengen tot muziek. De mooiste muziek die ik ooit heb gehoord. Het moment waarop de koude, natte regendruppels aanvoelen als hete zonnestralen die zachtjes op mijn huid branden. In de hoop dit proces te versnellen ga ik nog een beetje sneller lopen. Ja, dit is het. Zo zou ik altijd willen lopen. Zo zou alles moeten zijn. Zo zou het perfect zijn, maar diep van binnen weet ik dat het pad dat ik loop mij terugbrengt naar het uit waar de rode nerven van het hout mij voor altijd zullen herrinneren aan het bloed dat ooit gevloeid heeft.