A ranger/traitor 167

Gilan zette het op een lopen, maar hij wist dat zelfs aan dit tempo het nog een eeuwigheid zou duren voor hij Corn bereikte. Al rennend haalde hij een pijl uit zijn koker en legde hem op de pees. Hij dwong zichzelf om nog sneller te lopen. Het kon hem niet schelen dat hij totaal uitgeput zou zijn tegen de tijd dat hij aankwam, als hij Corn maar bereikte voordat ze hem iets aandeden. Er waren al zoveel grijze jagers omgekomen, daar wilde hij zijn eigen leerling niet bij hebben. Weer hoorde hij Corn schreeuwen. Dat wilde zeggen dat hij nog in leven was. Gilan weigerde over iets anders na te denken. Ondertussen kon hij ook andere stemmen onderscheiden. Skandiërs … Waarom had hij Corn alleen gelaten? Had hij dan niets geleerd van zijn avontuur in Celtica? Daar had hij Will ook alleen gelaten, met alle gevolgen van dien. Sterker nog als hij Will toen niet achter gelaten had, dan was hij misschien nooit in Skandia geweest, was er geen verdrag tot stand gekomen dat ook weer verbroken kon worden.
Plots kon hij tussen de bomen de rug van een Skandiër zien. De Skandiër moest hem hebben gehoord, want hij draaide zich om. Het volgende moment stak Gilans pijl uit zijn borst.
“Gilan!” riep Corn.
“Daar heb je hem!” riep een Skandiër. Ze wisten dat ik zou komen, dacht Gilan, ze zagen natuurlijk dat Corn nog maar een leerling was. Vanuit zijn ooghoeken zag hij iets bewegen en enkele tellen later werd bevestigd wat hij al vermoedde. Hij was omsingeld. Hij kon zich de afkeurende blik van Halt levendig voorstellen, als hij zou horen hoe zijn vroegere leerling zich zo blind in de val had laten lokken. Niet dat er veel kans bestond dat hij het ooit te horen zou krijgen…