Bonenstaak

Zachtjes kietelen de wolken haar meisjesvoeten. Haar roodgelakte nageltjes steken fel af in de witte donswolkjes. Ze was vandaag gaan klimmen, steeds hoger en hoger. Ze begon onderaan, het was daar nog appeltje eitje. Ze hoefde alleen haar irritaties maar voorbij te klimmen. Het werd steeds moeilijker, maar het gaf niet. Ze had nooit echt moeite hoeven doen, alles kwam zo aangewaaid. Ze zocht een uitdaging, iets waar ze voor moest zwoegen. Iets wat haar goedverzorgde huid zou doen scheuren, ze wou de doorns van roos in haar huid, gewoon om eens te voelen hoe het is om niet perfect te zijn.

Jaren had ze nagedacht over hoe ze vrij kon komen uit het bestaan van knappe jongens en dure auto's, dagenlang had ze op bed gelegen, en zich afvragend waarom ze niet omhoog mocht. Omhoog gaan, dat wou ze graag. Daar boven is alles anders, is alles eerlijk verdeeld en helder. De weg naar boven zou haar afmatten, zou haar breken. Ze keek er naar uit om finaal de grond in gestampt te worden, maar het mocht niet. Ze vroeg het haar moeder gister voor de zoveelste keer. Jij hebt geen reden om naar de wolken te vluchten, en al zou je het doen het zou je niet lukken. Je bonenstaak is te veel te kort.

Maar vandaag, vandaag was ze gaan klimmen. Voorbij haar irritaties, ze keek naar beneden, ze was nog niet zo ver. Ze bekeek haar tengere armpjes eens. Nog geen schrammetje te zien. Ze zwiepte haar armen omhoog, zoals een vogel zijn vleugels spreid om mee te gaan met de wind, en pakte zich steeds hoger vast. Ze klom, en ze klom, en ver na haar irritaties kwam ze haar angsten tegen. Haar helderblauwe ogen keken angstig naar wat er voor haar afspeelde. Ze zag haar vader en haar moeder, beide apart in een huis, beide met een nieuwe liefde. Daarnaast stond Levi, met een meisje in z'n armen. De tranen sprongen in haar ogen. 'Levi zou dit nooit doen!' schreeuwt ze, en op dat moment zoent Levi zachtjes het blonde meisje. Ze denkt terug aan de woorden die haar vader ooit tegen haar gesproken had.

De enige manier om de top van je wil te bereiken, is door je angsten achter te laten. Zonder angsten heb je geen grenzen. Maar jij, jij kan dat niet, kleine meid. En je hoeft het ook niet te doen. Er is niets wat jou dwingt tot het overwinnen van je angsten, je hebt alles wat je wilt.

Hij had nooit veel vertrouwen in haar gehad, haar vader. Hij deed alles voor haar, ze had geen eigen wil nodig. 'Wacht jij maar af!' fluisterde ze en ze klom verder. Dapper als ze dacht te zijn keek ze niet meer achterom. Levi en haar ouders redden zich wel, ze was meer een zorg voor hun, dan een zegen. Toen haar angsten niet langer aan haar trokken, kon ze met haar armen bij het donzen randje van de wolken. Ze trok zich omhoog en bekeek haarzelf. Haar angsten hadden haar toegetakeld. Zachtjes druppelde haar rode bloed op de witte wolken, en even glimlachte ze.

Vandaag is ze gaan klimmen, vandaag is ze gegaan. Vandaag heeft ze meer moeite in iets moeten steken dat dat ze ooit gedaan heeft. Vandaag had ze meer pijn, meer vernedering en meer jaloezie dan ze in haar leven gevoelt heeft. Vandaag heeft ze alles gedaan, waarvan anderen zeiden dat ze het niet moest doen, omdat het haar zou schaden. Vandaag, was ze geschaadt.

Vandaag, was ze gelukkig.