Chapter 2 - Thoughts

Jamie deed de gouden munten in haar zak. Haar hand speelde onwillekeurig ermee. Als ze, ze nu uitgaf kreeg ze geen vragen, maar ze kon ze ook voor later bewaren.
Al jaren wilde jamie buiten de muren een kijkje nemen. Iedereen zei dat het gevaarlijk was, maar ze geloofde het niet. Het kon vast vredig zijn.
Ze liep door tot de rand van het bos. “Het gevreesde bos..” mompelde ze terwijl ze de rand volgde.
Veel mensen hadden een grote angst voor het bos. Het was een duistere plek. Midden in het bos stond de buitenmuur, de muur die hun van de andere wereld scheidde. De wereld vol vrijheid en ‘gevaar’.
Jamie liep zo zachtjes mogelijk langs de rand. Haar gedachten begonnen te tollen naarmate ze dichterbij haar huis kwam. Ze wist dat haar vader het had gebouwd om zelf eten te kunnen zoeken, maar vorige winter was hij verdwenen.
In die winter waren er meer mannen verdwenen die richting het bos gingen. De bakkerszoon, de slager, de smid, en de 7 zonen van Maria Crampshaw. Het was een mysterie hoe het was gebeurd.
In het dorp deden er geruchten de ronde dat ze over de muur waren geklommen, maar dan waren ze nu dood. Allemaal. Als er buiten de muren oorlog was… Dan het niet goed zijn om te hopen dat ze terug zouden komen.
Jamie zag het huisje steeds dichterbij. De angst bekroop haar. Ze zou vast opmerkingen krijgen over het geld. Of ze weer aan het stelen was geslagen.
Zachtjes opende ze de deur en liep naar binnen.
“Ben jij dat Jamie?” Vroeg een raspende stem.
“Ja moeder.” Antwoorde Jamie. Haar moeder kwam de huiskamer uitgelopen. Ze bekeek Jamie van top tot teen.
“Nog heibel geschopt?” vroeg ze rustig terwijl ze haar jurk rechtstreek. De statige houding van haar moeder beviel haar niet. Zo deed ze alleen als ze iets wilde weten.
“Nee moeder.” Zei ze gehoorzaam.
“Ik hoorde van mevrouw Hanfigger.” Jamie gromde zachtjes. Mevrouw Hanfigger had altijd al een hekel aan haar gehad, vooral na die streek met de zak vol bloem.
Er begon iets te dagen. “Wacht, u zei dat mevrouw Hanfigger u had verteld dat ik iets had uitgehaald?” Haar moeder knikte kort. “Mevrouw Hanfigger was degene die heibel schopte.” Mompelde ze bijna onhoorbaar.
“Dat zou die arme vrouw nooit doen.” Zei haar moeder met een krachtige ondertoon in haar stem.
“Nou ze doet het zelf. Vanmiddag op het marktplein was ze tegen de pottenbakker aan het schreeuwen en maakte ze heisa. Net op tijd kon ik de pot opvangen. Anders had ze hem gesloopt. Daar worden nou niet veel mensen gelukkig van.” Zei Jamie droogjes. Ze had een punt vond ze zelf, aleen zou ze haar moeder niets vertellen over de munten. Het liefste wilde ze nu meteen naar haar kamer toe om ze beter te bekijken. Misschien zaten er een paar van biuten de muren bij…