One.

Nora Sophie Waterbrooks.

Zuchtend hees Nora haar volle reistas over haar schouder en keek voor de laatste keer door haar lege kamer, voor ze de deur achter haar dichttrok en de trap af liep. Haar ouders waren de laatste koffers in de auto van de buren aan het laden en haar twee broertjes, Nick en Liam, waren tegen elkaar aan in slaap gevallen op de achterbank.
Nora zette haar tas naast de slapende tweeling, voor ze zich omdraaide en omhoog keek naar het huis dat ze sinds haar geboorte thuis had genoemd. Opnieuw rolde er een zucht over haar lippen toen koude druppels op haar blonde haren spatte en ze trok de capuchon van haar trui over haar hoofd. ‘Nora!’ De stem van haar beste vriendin Bo was een van de enige geluiden te horen in de vroege ochtends en met een ruk draaide Nora zich om. ‘Bo!’
Met een klein sprintje renden de twee vriendinnen naar elkaar toe, om elkaar vervolgens om de nek te vliegen. ‘Ik ga je zo missen,’ kreude ze in Bo’s oor, terwijl ze de geur van haar shampoo nogmaals goed op snoof, om de geur goed in haar hoofd op te slaan. Ze voelde hoe haar beste vriendin knikte. ‘Ik jou ook. Alles zal hier zo saai zijn zonder je.’
Nora beet hard op haar onderlip om haar tranen tegen te houden, maar er vormden zich teveel in haar blauwe ogen en voor ze het wist biggelden ze over haar wangen.
Toen ze haar moeder achter haar hoorde verkondigen dat het tijd was om te gaan, knelde Nora haar armen strakker rond Bo’s schouders en trok haar nog dichterbij. ‘Dag Bo,’ hoorde ze haar eigen stem schor fluisteren. ‘Dag Nora,’ fluisterde Bo terug en Nora voelde hoe haar schouder langzaam nat werd van Bo’s tranen. ‘Waag het niet om me te vergeten en mail me regelmatig. We gaan ook minstens drie keer per week skypen, maakt niet uit tot hoelaat ik op moet blijven of hoe vroeg ik op moet staan,’ voegde Bo toe, lachend door haar tranen. Nora knikte belovend en de twee beste vriendinnen gaven elkaar nog een botbrekende knuffel, voor Nora met tegenzin in de auto stapte en door het raam naar buiten keek. Bo stond op de stoep voor haar raam en schonk haar een glimlach, die haar ogen niet bereikte. De twee vriendinnen zwaaiden naar elkaar en Bo bleef staan tot de auto de hoek om was gedraaid.


--

Hi!
Sinds ik de laatste tijd een rare obsessie heb met zeemeerminnen, heb ik besloten er een story over te gaan schrijven. En niet alleen, maar dit keer samen met mijn lieftallige zusje Eva. Door wie het hoofdstuk geschreven is zal je boven in de inleiding zien. Tips, comments, kudo's en abo's zijn welkom! x