Hoofdstuk 22

Liam

Het was er uit voor ik er erg in had. Mackenzie stopte met rennen en draaide zich naar me om met een blik van totale verbijstering, maar ze kon niet verbaasder zijn dan ik. Mijn hand gleed naar mijn keel terwijl ik dacht dat ik de toeval kreeg. Ik kon praten. Ik had geen woord kunnen uitbrengen in maanden, iedere dag voor de spiegel geprobeerd een woord uit mijn keel te werken, maar het was me nooit gelukt en nu... Het was zo makkelijk geweest. Zo natuurlijk.
'Hoorde ik dat goed?' vroeg Mackenzie. Ze was naar me toe gelopen en stond nu voor me met een glinstering in ogen die nog altijd een tikkeltje groter waren dan gewoonlijk. Mijn blik gleed naar mijn voeten terwijl ik tot mijn grote ergernis merkte dat ik bloosde. 'Heb je nu echt een brits accent?' Mijn ogen schoten verbaasd terug naar haar gezicht. Ze straalde helemaal, ze lachte en straalde en ik had haar naam gezegd. 'Wacht even. Kon je al praten, maar wilde je het niet of kon je niet meer praten maar wilde je het wel?' Er kwam een verwarde uitdrukking op haar gezicht terwijl ze na ging of die zin wel klopte. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar de gebruikelijke stilte bleef hangen tussen ons. Ik sloot mijn ogen en balde mijn handen tot vuisten terwijl ik probeerde te praten.
'Hé, hé, niet doen!' zei ze terwijl ze mijn vuisten beet pakte. 'Ik denk niet dat het gaat lukken als je het forceert.' Ze had nog steeds de twinkeling in haar ogen en een glimlach op haar gezicht en ze was zo mooi. Ze drukte een kusje op mijn vuist en trok me mee naar de auto.