Verliefd voor de eerste keer.

De volgende maandag kom ik aan op school. Eerste vak. Fysica. Haat ik. Jakkes. Ma bon. Er valt niet veel aan te veranderen. Na 50 minuten naar het gezaag over beweging en snelheid gaat dan eindelijk de langverwachte bel. Nog één lesuur en dan is het speeltijd! Godsdienst. Dat valt nog mee... En de leerkracht is niet echt heel lelijk . De bijbel heeft blijkbaar een diepere betekenis... Nu is mijn leven veel beter nu ik dat weet... Maar nu speeltijd! Iris en Elisabeth komen al naar me toe. Ze willen dolgraag vertellen wat ze dit weekend hebben gedaan. En ja, het interesseert me wel. Ze vertellen zeer gedetailleerde verhalen over hun avonturen in de cinemazaal met popcorn. Soms vind ik hen echt heel raar. Maar daarom zijn ze mijn BFF's natuurlijk! De bel. Het teken dat de les weer gaat beginnen. Nu al. Twee lesuren. Dan Middag. Lange speeltijd. Eindelijk. Dan kunnen we veel meer vertellen. En dan het moment waarop Iris opeens vraagt: 'Zeg, Marieke, op wie ben jij nu eigenlijk verliefd?' Oh nee... Zou ik het zeggen? Ja natuurlijk. Ze zijn mijn beste vriendinnen. Nee. Ik zeg het niet. Ze gaan het niet kunnen verzwijgen en ik wil ook niet dat ze het doorflappen aan iedereen. Maar ze zijn mijn beste vriendinnen... Ik moet het hen zeggen... Hier gaat ie dan... 'Ik heb dit weekend een hele lieve jongen leren kennen,' zeg ik. Iris begint als een hyperactieve kip rond te springen. Ze roept: ' Oh My God! Marieke is verlie-h-iefd!' Oké... Dit is dus wat ik NIET wou... Ik probeer Iris een beetje te kalmeren. 'Rustig Ysje! Je weet nog niet eens wie hij is! Misschien haat je hem wel...' Dit had ik beter niet gezegd... Want het volgende dat ze gilt is: 'Wat is zijn naam?!' Dit was een beetje te luid, denk ik. Opeens kijkt iedereen onze richting uit. Gelukkig is er niemand bij die we kennen, dus gaat ze gewoon verder met gillen. 'Zeg het! Ik wil het weten!' Ze wurgt me bijna van opgewondenheid. Ik fluister: 'Senne...' Blijkbaar was het niet luid genoeg, want Iris en Elisabeth schreeuwen allebei tegelijk; 'WAT?!' Ik zeg wat luider: 'Senne.' 'Senne wie? Achternaam? Zeg het!' Dat krijg ik als antwoord. Ik zeg een beetje verlegen: 'Senne Van Berghen...' Ik ben nog geen 2 milli-seconden uitgepraat of Iris is weer als een gestoorde gek die iets veel te pikant heeft gegeten aan het rond springen. Ze gilt: 'OMG! Ik ken hem niet eens, maar jullie passen zo mooi samen!' Nou... dan moet hij wel eerst weten dat ik besta, denk ik bij mezelf.

De rest van de dag kunnen Iris en Elisabeth niet ophouden met vragen te stellen over Senne. Kleur haar, kleur ogen, leeftijd, school,... Dat zijn nog de gewone dingen. Ze hebben ook ongewone dingen gevraagd, zoals de precieze grootte van zijn neus, zijn oren en zijn haar... Natuurlijk wist ik op die laatste vragen geen antwoord... Ik heb hem nog maar 1 keer gezien. Er is maar één ding dat ik zeker weet over hem. Dat hij er beminster bij heeft. En dat ben ik.