Onder de draaikolk

De zuigkracht is gigantisch.
Als we geen draken waren geweest, waren we nu allang dood.
Als ik omhoog kijk zie ik de draaikolk onvermoeibaar doorgaan.
Zelfs hier, op zo'n twintig meter diepte, voel je de kracht van de draaikolk nog.
Ik werd duizelig van de draaikolk en besloot naar beneden te gaan kijken.
'Nee' denk ik.
Het is waar, daar beneden is atlantis!
De gezonken stad!
Eindelijk is het mystery opgelost!
Ik stuur wat kelp naar de achterpoten van mijn vriendinnen om daar vervolgens zachtjes aan te trekken.
Gelukt!
Ze kijken nu ook naar beneden.
Atlantis is prachtig, ook al is het verwoest, het blijft prachtig!
Ingestorte gebouwen staan er, scheepswrakken liggen op de bodem, onaangetast door de tijd.
Er staat ook nog het standbeeld van een man.
En enorme flats, die stand hebben weten te houden.
En het mooist van al, vind ik, de tempels.
Prachtige bouwwerken met parels van pareloesters bekleed.
Dan pas merk ik dat ik lucht nodig heb, ik ben bovendien nog 10 meter dieper gaan zwemmen ook, ik heb dringend lucht nodig.
''Eva!'' Borrel ik.
Ik krijg liters water binnen.
Ik hoop maar dat ze me heeft verstaan, want anders ga ik hier dood.
Dan ligt er nóg een lijk op de bodem, nee, daar zit ik niet op te wachten.
Even later merk ik dat het water wegtrekt.
Opgelucht haal ik adem.
''Bedankt Eva!''
Ze knikt.
Nu tijd om de stad te gaan inspecteren.