OO6

'Zeg nooit dat niemand om je geeft! Er zijn genoeg mensen die om je geven, en als het je familie en vrienden niet zijn ben ik het wel!'
Ik schrik even van zijn opmerking, daar heeft hij gelijk in. En dat laatste vond ik wel erg lief, zoiets heeft een jongen nog nooit tegen me gezegd.
'Dankje,' zeg ik voorzichtig waarna mijn moeder weer de deur openslaat en heupwiegend de kamer ingelopen. Boos kijk ik haar aan totdat ze recht voor mijn neus staat.
'Ik haat je,' begin ik nog fluisterend, maar dat duurt niet lang want daarna begin ik te schreeuwen. 'Ik haat je vieze teef! Hoe kan jij jezelf ooit moeder noemen en papa zich een vader. Je kwam me niet eens opzoeken toen ik in coma lag omdat je niet gestoord wilde worden op je vakantie. Dan zal ik je eens wat vertellen, ik hoef jou niet meer, ik heb jou helemaal niet nodig!'
Ik weet echt niet waar het vandaan kwam, maar het kwam er gewoon automatisch uit. Ik hoefde niet eens over de woorden na te denken die ik ging zeggen want ze waren er al.
Harry keek me af en toe nog geschrokken aan maar hij begreep mij volkomen waar ik erg blij mee ben op dit moment. Tot het laatste woordje was mijn moeder stil, maar al snel veranderde haar gezichtsuitdrukking.
'Oh, ja? Als je ons niet nodig hebt, waar ga je wonen dan? En je hebt geeneens geld jij!' Ze lacht me gewoon hardop in het ziekenhuis uit om 05.30, ze spoort echt niet.
Wat ze zegt komt hard aan, en het breekt me. Het is dat ik het gewend ben niet zo close te zijn met mijn moeder. Ergens heeft ze een punt, waar wil ik gaan wonen? Van welk geld wil ik gaan leven? Dat raakte me toch wel, ik kon geen kant op..
'Ze gaat wonen bij mij of je het er nou mee eens bent of niet, dat zal mij niets interesseren. Zo hoor je je kind niet te behandelen, egoist!'
Toen dat uit Harry's mond kwam ontstond er een glimlachje op mijn gezicht. Hij meende het wel, als hij niet om me gaf zou hij het ook niet voor me opnemen.
Bij het woord egoist schoot er een grinnik uit mijn mond en begon ik keihard te lachen waarna Harry meedeed. Mijn moeder's gezicht stond zo rood als een vuurtoren, ze kan maar beter weggaan.
Zonder nog wat te zeggen stampt ze met der hakjes door de gangen. Ik hoor allerlei deuren na elkaar dichtgeslagen worden, dat is typisch mijn moeder. Als ze boos is gaat ze met deuren slaan. En het probleem is, dat heb ik ook.
Waarom lijk ik op zo'n vreselijk persoon?