OO5

'Je was ergens naar opzoek toen ik je zag. Ik moest snel naar de wc dus ik rende weg voor de aantal fans die mij hadden zien wegglippen en zo knalde ik tegen jou op waarna jij de klap opving,' zegt hij kort, maar krachtig. 'Wauw, dat kan ik me niet eens meer herinneren?' Verbaasd kijk ik af en toe nog even de kamer rond.

Nadat het me een beetje duidelijk was geworden schrok ik uiteindelijk. 'Waar is Milou!?' Harry kijkt me geruststellend aan en knikt dan. 'Die is thuis en is de afgelopen twee weken ook nog elke dag langs geweest om te kijken hoe het met je ging. Het spijt me zo Leah.. Van wat er is gebeurd..'
'Het is helemaal niet jouw schuld!?' Wat denkt hij wel niet! Zulke dingen kunnen gebeuren en bij de ene gebeuren ergere ongelukken als bij de ander, nooit dat hij mag denken dat het zijn schuld is.
'Zulke dingen gebeuren nou eenmaal Harry.' Nog steeds schuldig kijkt hij me aan. Leren jongens dan nooit dat als een meisje al twee keer geruststellend zegt dat het zijn schuld niet is dat hij zich dan niet meer schuldig moet voelen? Hij heeft niets misdaan, hij wilde alleen wegkomen van de grote groep fans die hem achtervolgden want anders lag hij waarschijnlijk hier.
'Maar je lag in coma, en wat als je niet meer wakker werd? Dan was je hier niet meer..' - 'Ik lag in coma, ik ben weer wakker en ik ben hier, Harry.' Een klein glimlachje verschijnt op zijn gezicht waardoor ik grijns. 'Goedzo.'

Ik hoor bekende klikjes op de gang steeds dichterbij komen, diegene slaat de deur open. 'Liefje!' Mijn moeder komt met open armen op me afgerend met der klote hakjes en probeert me te knuffelen, maar ik weiger. Verbaasd kijkt ze me aan.
'Je hoeft niet te doen alsof hoor, omdat Harry hierbij is of omdat ik in het ziekenhuis ben?' Nog verbaasder kijkt ze me aan waardoor ik Harry aankijk die ook boos naar mijn moeder kijkt. Huh? Hoe kan hij weten hoe het tussen mijn ouders en mij gaat?
Weer kijk ik terug naar mijn moeders gezicht die nog steeds de zelfde uitdrukking heeft. 'Mam,' begin ik. 'Kun je ons even alleen laten,' zeg ik zo lief mogelijk waarna ze met der hakjes de kamer verlaat.

'Hoe weet jij over mijn moeder enzo, je kijkt zo boos naar haar..' - 'Ze is de afgelopen twee weken geen één keer gekomen, want ze was op vakantie met je vader en ze weigerde eerder terug te komen. Inmiddels heb ik ook gehoord van je vriendin Milou hoe het tussen jou en je ouders gaat..'
Dat kwam als een klap aan, een hele harde.
Zijn mijn ouders me geen één keer komen opzoeken ondanks dat ik in het ziekenhuis lig!? Stfu.
'Ik haat ze! Ik haat ze, ik haat ze, ik haat ze! Niemand geeft dan ook om mij!' Ik zie Harry tussen mijn tranen door schrikken en probeert mij te troosten door met zijn hand over mijn rug te wrijven.
'Zeg zoiets nooit!' Komt er wat bozer uit.
Huh wat?