Fire one

Terwijl ik de wereldkaart stevig vastplak op de oude muur, denk ik aan het moment dat we weer samen zijn. Het zou zijn zoals het altijd is geweest. Ik zou alles vergeten, gewoon door het zien van je lach. Ik droom weg bij de gedachte aan het moment dat ik weer tegen je aan kan hangen, tegen je kan praten, je kan uitleggen wat ik vind van de sterren. Ik ben klaar met de poster en bekijk mijn werk; het vergeelde papier hangt scheef, maakt niet uit hoor ik je al zeggen. Imperfecties maken de wereld perfect. Je zal me vanachter knuffelen en de woorden in mijn nek fluisteren. Je zal van mij houden.

Plots neemt een angstig gevoel me over, stel dat je al iemand anders hebt gevonden in de tijd dat ik er niet was? Het zou kunnen. Nee, het kan niet, je houd van mij. Zoals toen, je hebt mij niet uit je hoofd gekregen. Toch? Ik begin te trillen. Straks heb je iemand anders gevonden, ben je getrouwd. Straks wil je niets meer van mij weten. Langzaam probeer ik mijn hoofd te stoppen. Houd je nog van me? Beteken ik nog iets voor je? Ik begin te schreeuwen, ben ik überhaupt nog een deel van jou leven?! Ik gooi mijn rol duck-tape door de kamer. Heb je al iemand anders gevonden? Iemand anders die jou zo veel gelukkiger maakt dan ik? Ik zak op mijn knieën, ik was altijd al een last aan je been, ik ben niets meer voor je. Ik heb je nodig, zie je dat dan niet? Beteken ik helemaal niets meer? Ik gaf alles voor je op! Ik rol mijzelf op tot een bolletje. Waar ben je dan? Waarom help je mij niet? Hevige schokken nemen mijn lichaam over, ik kan niet zonder je. Waarom zie je dat niet?!

Het laatste trekje, je keek altijd bijna verdrietig naar je Malboro sigaret. Ik hou zo veel van je, van alle kleine dingen die je deed. Juist op dat moment, wanneer de zon zijn laatste stralen laat zien voordat hij onder de bomen zakt, terwijl ik in de kou mijn sigaret op de reling van het balkon uitdruk. Ik realiseer me dat ik je moet vinden, dat het geen keuze meer is, ik moet, ik zal, ik ga je zoeken. We zullen snel weer samen zijn.