A single moment of truth
enjoy
21. A single moment of truth
‘Het gebeurde zestien jaar geleden. Op de dag van uw geboorte en die van uw zuster Emily. Ik herinner het me nog goed toen…’
‘U herinnert zich de geboorte van mij en Emy?’ vroeg Samantha hard op. ‘I...ik bedoel…ik wist niet dat u daar bij aanwezig was. Omdat mijn ouders het nooit over u hebben gehad.’stotterde ze toen Saphira haar glimlachend aan keek en haar hoofd schuin hield.
‘Ja klopt. Gabriel en Vanessa hebben het nooit over mij gehad dat klopt. Ze kennen me ook niet persoonlijk, maar toch weten ze van mijn bestaan.’ Saphira ogen werden dof terwijl ze terug dacht, ‘Uw geboorte was iets prachtigs, het was voorspeld dat twee jonge meisjes geboren zouden worden, groot en sterk en machtig. Natuurlijk waren er andere in de buurt die het ook hadden gehoord en wilde hier niks van weten, maar uw ouders trokken er zich niets van aan.’
Terwijl Saphira vertelde zag Samantha voor zich hoe mensen haar ouders vertelde dat ze geen kinderen zouden moeten hebben maar toch een kind namen.
‘Natuurlijk waren er al mensen tegen het huwelijk die een jaar eerder had plaats gevonden, ik zelf was er één van, geef ik eerlijk toe. Maar ook daar trokken uw ouders zich niets van aan. Ze waren verliefd en wilden graag een kindje en trouwen.’ Een kleine glimlach sierde haar mond terwijl ze Samantha aan keek. De ogen waren vochtig geworden en Samantha zou zweren dat ze even had gehuild.
Maar dat begreep ze niet, waarom was iedereen tegen haar ouders huwelijk en waarom zou iedereen tegen de zwangerschap zijn. Heer Voldemort zou het toch zeker wel goed vinden en…
‘Nee Samantha,’ het leek alsof Saphira haar gedachten had gelezen. Met een duistere stem en een heldere blik dan toen ze sprak, keerde Saphira zich langzaam tot het jonge meisje. ‘Ik praat niet over uw ouders die u hebben opgevoed de afgelopen zestien jaar. Maar over de ouders die u en uw zuster hebben verwekt en hebben gebaart!’
‘Mij hebben verwekt…en hebben…’ het kleine beetje kleur trok nu langzaam uit haar gezicht. Haar ogen werden zo groot als borden en haar ademhaling werd onregelmatig. Haar haren zwierden alle kanten op toen ze haar hoofd schudde. ‘Nee, dat kan niet, ik kan geen andere ouders hebben, De enige twee die mij en mijn zus hebben verwekt en gebaard zijn de twee die ons willen in leiden tot dooddoener en…’
‘En in uw hart weet u dat dat niet waar is.’ Saphira was nu opgestaan en liep om de tafel heen, haar voetstappen galmde door het vertrek. Bij Samantha hield ze halt en knielde neer en nam Samantha’s handen in die van haar.
‘Samantha, vrouwe van liefde.’ Begon ze. Haar grijze ogen ontmoette die van Samantha. ‘Ik zou u nooit voorliegen, nog andere woorden vertellen die niet waar zouden zijn. Ik heb zestien jaar naar u en uw zuster gezocht, met veel moeite is me dat gelukt omdat jullie goed werden beschermd.’
Samantha knikte. Dat klopte wel, dacht ze terwijl ze haar ogen niet van Saphira’s ogen weg trok. Vader en moeder hadden een afspraak gemaakt met Sneep dat hij hun zou beschermen zo veel hij kon. Hij zou ons verzorgen als we pijn hadden, troosten als we bedroefd waren en hield altijd een oogje in het zeil. Sneep zou alles doen om hun veilig te houden.
Opeens begon haar gedachten op top snelheid te werken, alle stukjes vielen op hun plek, Sneep hield niet zomaar een oogje op hun, hij kwam niet zomaar elke dag bij hun thuis over de vloer. En de vreemde blik in zijn ogen die hij voor de meisjes had waren nu ook duidelijk.
‘Ik begrijp het nu, ik begrijp nu wat u bedoelt over mijn ouders, en dan denk ik ook dat ik weet wie mijn vader is. Maar kunt u mij vertellen wie mijn moeder is?’
Hoopvol keek ze Saphira aan, maar die schudde, tot Samantha’s verdriet, haar hoofd.
‘Nee vrouwe, als u dat nog niet weet dan kan ik u niet verder helpen. Ik weet dat u haar naam kent, dus ik adviseer u te blijven zoeken. Vraag het niet aan Severus want hij weet het ook niet.’
Nu was Samantha toch echt verast. ‘Niet?, Maar ik dacht…’
‘Ik ben ook op zoek naar Cassandra, maar ze is nog steeds onzichtbaar voor me en dus ook voor Severus. Hoewel ik haar al een paar keer heb gevonden is ze me nog steeds te slim af, maar ik bespeur dat ze haar tijd afwacht en nog niet gevonden wilt worden.’
‘We zijn er dus over uit, het merken van de Zwart zusjes word uitgesteld tot dat we Samantha hebben gevonden.’
Nadat Samantha was weg gerend waren alle dooddoeners bij elkaar gekomen in de vergader zaal van de Malfidus manor. Emily was na het incident in de tuin naar haar kamer gerend en op het logeerbed in huilen uitgebarsten.
‘Maar we weten nog niet waar ze heen is,’ zei een dooddoener met bruin haar en een rond hoofd. ‘Het enige dat we weten is dat ze weg is gerend en dat Gabriël haar achter is na gegaan. Maar de vraag is waarom?’
Daarop werd het gelijk stil rond de tafel. Niemand die het wist, iedereen kende de zusjes Zwarts en hield erg veel van hen.
‘Ik weet wel waarom.’ Alle gezichten keerde zich opeens naar de linkerkant van de tafel, waar een gespierde man in zijn zwarte mantel duister naar zijn handen keek.
‘Wat denk je dat het kan zijn, Duncan?’ Vroeg zijn buurman naast hem.
Vanuit zijn ooghoek keek Duncan hem even aan en staarde toen weer naar zijn handen. ‘Ze is weggelopen omdat ze heer niet wilt dienen. Ze is geen echte Zwarts. Dat kan je zien aan haar gedrag,’
‘Kom op, Duncan,’ zei zijn buurman ernstig. ‘Dat is niet waar en dat weet je, jij kent de zusjes als geen ander.’
‘Ja,’ sprong een andere dooddoener bij, zijn gezicht in de plooi houdend om niet breed te grijnzen. ‘Jij kent de meisjes, behalve Sneep natuurlijk, die kent ze het aller beste. Oh sorry, heb ik een gevoelige snaar geraakt.’
Duncan was boos opgestaan en zijn stoel viel klapperend naar achter. ‘Dat spijt je helemaal niet, Vuurglas,’blaasde hij terug, zijn handen op de tafel slaand.
Heel even keek Vuurglas zijn overbuurman aan en vouwde zijn lange vingers in elkaar. ‘Ach Duncan, stel je toch niet zo aan. De zusjes zijn blijkbaar gewend aan Sneep en daarom is Samantha vast naar hem gegaan. Als ze te minsten weet waar hij woont. Sneep woont toch in zo’n oud krot.’hij en een paar dooddoener lachte. ‘Ze is vast die kant op gelopen, naar haar liefste leraar en gaat waarschijnlijk nu elke dag met hem naar het graf van zijn gestorven vrouw.’
Weer lachte hij, maar zijn grijns verdween sneller dan sneeuw voor de zon toen zijn ogen een blik van twee blauwe ogen opvingen, toen hij wat beter keek zag hij dat het niemand minder dan Emily zelf was, zij was naar beneden gekomen nadat ze haar tranen had gedroogd en had de laatste woorden van dooddoener Vuurglas gehoord. Nu stond ze midden in deur opening en keek vragend naar binnen, hoewel ze vooral naar Duncan en Vuurglas keek gingen haar gedachten op topsnelheid en ze wist niet meer wat ze moest geloven. Maar ze zou haar ouders wel vragen over de dood van Sneeps vrouw, die wisten vast wel wat meer, het kan nooit de zelfde vrouw zijn als die ik samen met Sam heb gezien, dacht ze stilletjes.
Ondertussen hadden de andere dooddoeners Emily ook opgemerkt en stonden snel op. ‘Hallo, Emily,’zeiden ze in koor. ‘Voelt u zich weer een beetje beter?.’
‘ja,’ het antwoord was kort en kil, de pijn die ze had was nog niet verdwenen, het was alsof Samantha bij haar vertrek ook een deel van hun zusterband had meegenomen.
‘Ze komt wel weer terug,’ zei een ander om haar gerust te stellen al werkte dat niet helemaal. ‘Zoals uw moeder al zei, ze heeft tijd nodig en uw vader weet haar vast wel over te halen.’
Nee, dacht Emily terwijl ze een glimlach fakete, ze komt niet terug, ik kan het voelen.
Maar Emily had het maar voor een gedeelte goed. Het gevoel dat ze had was niet vanwege het terug keren van haar zus. Haar verdriet om het vertrek van Samantha had bij haar een te vroeg vuur ontstoken en zou haar, in het voordeel van Voldemort, helemaal veranderen.
Achter Emily was er een schim verschenen, onzichtbaar voor het oog, maar niet voor de zintuigen van het meisje‘Gauw,’ fluisterde de schim in haar oor en deed haar bloed stollen, ‘Nog heel even wachten.’
[quote]Op het plaatje zien jullie de schim. waar jullie vanuit kunnen gaan dat het een vrouw is.
reacties en tips zijn altijd welkom
Reageer (3)
Hoezo Snape weet niet wie hun moeder is. Daar is dan toch iets raars aan de hand, maar goed, zo ver was ik al. (:
1 decennium geledenDit vond ik echt een leuk hoofdstuk, met die onthulling en zo.
En ik blijf zeggen dat het Pierce is. Lijkt me wel interessant op die manier trouwens, want Pierce weet het vast wel. Dan vraag ik me toch af hoe Snape haar ineens vergeten is.
Hmm, er is daar echt iets raars aan de hand in dat familietje. Ik vraag me af waarom, wat er gebeurd is met hen.
Snel verder, het is leuk.
Als ik misschien één iets mag zeggen: het lettertype leest echt heel onaangenaam en klein, ik krijg nooit grip op de letters en heb de neiging om gewoon over de helft van de tekst heen te lezen ( en dat is jammer!) als ik me niet grondig focus om zin voor zin met mijn blik vast te houden. Ik dacht, ik zeg het je even, het is beter als je het weet. (:
Dan kun je het eventueel aanpassen als je dat zou willen, dan leest het vast vlotter.
Supergaaf! Hij was echt net zo goed als de anderen, misschien wel beter
1 decennium geledenSnel verder
1 decennium geleden