021. Olivia Adams

Voorzichtig tilde ik Sarah op één van de hoge, zacht uitziende bedden en streek een verdwaald plukje haar achter haar oor. Haar lichte ogen keken me vermoeid aan en werden omhuld door dikke, blauwe ringen. Dit was allemaal veel te veel voor een meisje van negen, dat snapte ik ook wel.
Isis had haar handen ingewreven met het gele stof uit een van de potjes en was naast het bed van Sarah komen staan. Haar roze ogen scanden Sarah's fragiele lichaam en ze schudde zachtjes haar hoofd.
“Is het goed als ik het verband van haar arm af haal? Dan kan ik beter werken.”
Haar vraag was niet direct op iemand gericht, dus ik besloot als eerste antwoord te geven. “Natuurlijk,” glimlachte ik. Er van uit gaande dat Sarah er geen problemen mee had, ze bleef tenslotte dood stil liggen toen Isis voorzichtig het verband van haar arm af wikkelde en de rafelige wond op haar arm wat beter bekeek.
“Doet het pijn?” piepte Sarah toen Isis de gele stof opnieuw door haar handen wreef.
“Natuurlijk niet,” glimlachte ze geruststellend. “Soms kieteld het een beetje, maar de meeste voelen er helemaal niks van. Doe je ogen maar dicht lieverd, het is echt zo voorbij.”
Sarah legde haar hoofd met een tevreden zucht in het kussen neer en sloot haar ogen. Isis pakte haar dunne armpje vast en vouwde haar handen om de wond heen. Ook Isis sloot haar ogen, ademde diep in en hield vanaf daar haar adem vast.
“Olivia?” Jake's zachte stem in mijn linker oor deed me met een ruk omdraaien. “Devon is klaar voor je.”
Jake zag er een stuk beter uit dan een half uur geleden. Zijn gezicht had weer een gezonde kleur gekregen en de wond in zijn hals was ingeruild voor een zacht, wit litteken. Ook de schrammen en blauwe plekken op zijn armen en in zijn gezicht waren verdwenen. Vol ongeloof schudde ik mijn hoofd en liet ik mezelf op het bed naast de prachtige heler neerzakken.Zijn grote ogen waren amandelvormig en hadden een aangename kleur bruin, deze werden omlijst door een stel donkere wimpers en kregen kracht door zijn perfect gevormde, donkerblonde wenkbrauwen. Het was een hele mooie jongen, anders dan de rest maar toch aantrekkelijk op zijn eigen manier. Toch leek hij niet ouder zestien.
“Heb je Jake ook geheeld?” vroeg ik nieuwsgierig. Devon knikte en wreef wat gele stof tussen zijn handen. “Is het goed als ik de spalk van je vingers af haal?” vroeg hij. Zijn stem was schor en laag, maar schoot toch een aantal keer omhoog.
“Ja, natuurlijk.” knikte ik.
Toen hij voorzichtig het verband van mijn vingers afwikkelde en deze weer alle vrijheid kregen moest ik moeite doen om niet van de pijn in elkaar te krimpen. Mijn kaken klapte hoorbaar op elkaar toen ik zag hoe ze er aan toe waren. Mijn ring-, middel-, en wijsvinger hadden alle drie een rare, paarse kleur en waren van onder tot boven opgezwollen.
Het leek Devon niet veel te doen, de jongen had waarschijnlijk veel erger gezien.
Ik kneep piepend in het dekbed toen hij de drie gebroken vingers tussen zijn handen nam en diep inademde. Ook hij hield zijn adem vast, precies zoals ik Isis had horen doen.
“Ontspan,” mompelde hij. “De pijn trekt zo weg.”
En dat deed het ook. Een vreemde, maar zeker zeer aangename tintel trok door mijn vingers heen en nam stukje bij beetje de zagende pijn met zich mee. Het duurde niet heel lang voordat hij zijn ene hand van mijn vingers afhaalde en deze op mijn voorhoofd legde. De tintel verspreidde zich door heel mijn lichaam en zorgde voor een warm, veilig gevoel. De spanning die ik de afgelopen dagen had opgebouwd gleed van mijn spieren af alsof het er nooit geweest was.
Voor mijn gevoel veel te snel haalde Devon zijn hand van mijn voorhoofd en opende ik mijn ogen. Ik voelde een gezonde, rode kleur naar mijn wangen stijgen toen ik ontdekte dat Jake met samengeknepen ogen naar ons stond te kijken.
“Dat was geweldig,” mompelde ik tegen Devon, met een half oog gericht op Jake.
Devon glimlachte bescheiden en pakte een bakje groene drap bij zich, wat hij voorzichtig op mijn vingers smeerden. “Ik deed gewoon mijn werk.”