1

Meeste mensen snappen het niet meer, als ik zeg dat er voor mij niets meer om voor te leven is. Natuurlijk wil ik wel nog blijven leven, maar niet op een manier dat ik het nu doe. Elke dag in het ziekenhuis zijn. Geen normaal leven meer hebben. Alles al geprobeerd, nog een kans, die geen dokter wilde nemen… Niemand die mij nog snapte, ik praat niet meer veel meer. Ben gestopt toen ik hoorde dat mijn ouders waren overleden. We waren op weg naar het ziekenhuis, voor mij, voor een chemo kuur. We waren geraakt door een gigantische vrachtwagen die slipte en tegen onze auto aan kwam. Ik kreeg het te horen in het ziekenhuis. Toen ik het hoorde, waren mijn gedachte, waarom mijn ouders, waarom niet ik. Ik kreeg van de dokters te horen dat ik waarschijnlijk nog maar twee maanden te leven had die dag. Ze konden niets meer voor mij doen.
Ik wilde wel bij mijn ouders zijn. Ik kan nooit, nooit de kracht vinden om te kunnen overleven. Toen ze aan mij vroegen wat ik wilde gaan doen met de rest van mijn leven. Was mijn antwoord Forks, de plek waar mijn ouders elkaar hadden ontmoet, de plek waar mijn vader mijn moeder ten huwelijk vroeg. De plek waar ik voor het laatst mijn adem wilde uitblazen. Dus hier zit ik dan, voor het raam, te genieten van mijn laatste paar weken. Ik zag de regen vallen op de auto’s. Op de asvaalt waar de auto’s overheen gingen, op de mensen die naar binnen gingen. Op de bladeren in het bos, op elk takje wat in het pad van de regendruppel zat.