Voor echt van te wenen

Ik lag in bed, al voor zo'n zes uur. Het werd al bijna ochtend, gokte ik, aangezien ik wat vogels hoorde fluiten. Heel de nacht heb ik geprobeerd om in slaap te komen, maar zonder enig succes. Het lukte me gewoon niet, ik bleef maar denken aan die stomme boete van morgen - of eigenlijk van vandaag.
Uiteindelijk sloeg ik mijn deken van me af en stapte ik uit bed. Het was vroeg in de morgen en ook al was ik heel erg moe, van slapen kwam nu toch niks. Ik trok een simpel shirt en een spijkerbroek aan en waste mijn gezicht met het water uit de vijver - in de Laag hadden we geen douche, kraan of bad. 'Goedemorgen lieverd,' zei mijn moeder vriendelijk en ze drukte haar lippen op mijn wangen. Ze wreef een beetje door mijn haar en ik schudde het gelijk heen en weer, zodat het weer goed zat.
'Hi mam,' zei ik en liet me neervallen op een stoel.
'Wil je wat brood?' vroeg ze en ik knik kort. Mijn humeur was vandaag niet zo best. Ik was zo chagrijnig als wat en mijn gedachten bleven maar hangen bij één ding, drie keer raden bij wat.
'Alsjeblieft, Harry,' zei Anne en schoof een bordje met twee sneedjes brood voor mijn neus. Twee? Ja, twee, vast om me wat op te vrolijken of zo. Of gewoon omdat ze een hele lieve moeder was.
Ik glimlachte en begon langzaam mijn ontbijt op te eten. Ik keek op toen ik mijn zus zag en ze ons nors aankeek. Vreemd, Gemma is nooit in een humeurige bui.
'Gaat alles goed, Gem?' vroeg mijn moeder die blijkbaar ook doorhad dat er iets aan de hand was.
Gemma hield haar schouders op en ik zag iets glinsteren bij haar linkeroog. Huilde ze nou? Mijn zus huilde nooit. Maar ik had gelijk, er rolde heel voorzichtig een klein traantje uit haar ooghoek.
'Lieverd, wat is er?' vroeg mijn moeder nogmaals.
Gemma zuchtte even diep en perste haar ogen klein. 'Ik... Ik... Harry... Ik wil hem niet kwijt,' mompelde ze en ik zag dat ze rilde. Ik keek haar met grote ogen aan en mijn moeder sloeg haar armen om Gemma heen.
'Ach, meisje toch. Het komt allemaal goed met Harry, toch?' Ze keek mijn kant uit. Natuurlijk kwam het niet goed. Dit zou mijn laatste ontbijt zijn hier aan tafel, één van de laatste keren dat ik mijn familie zou zien (waar was pap eigenlijk? Op de boete had iedereen toch vrij?) en ik had er nou niet echt veel vertrouwen in dat ik niet gekozen zou worden als tribuut. Dus uiteindelijk hield ik maar mijn schouders op.
Gemma maakte zich los uit mijn moeder's greep en liep naar mij toe. Voor een seconde lang keek ze me aan en daarna sloeg ze stevig haar armen om mij heen. Meer tranen rolden uit haar ooghoeken en ook mijn ogen begonnen vochtig te worden.
'Ik houd van je Harry, ook al heb ik dat nog nooit gezegd, ik houd echt van je,' mompelde mijn zus. Ik keek haar glimlachend aan. Dit was zo lief.
'Dankjewel Gem, ik houd ook van jou,' mompelde ik en ze drukte me nog steviger tegen zich aan.


Geschrokken lieten we elkaar los toen mijn vader's stem door het huis klonk. Hij vroeg verbaasd wat hier aan de hand was, maar toen hij onze betraande gezichten zag versnelde hij naar ons toe. Ik was ondertussen opgestaan en keek Gemma aan. Mijn vader was nooit bezorgd of iets in die richting, maar vandaag was alles anders. Mijn moeder kwam ook aanlopen en sloeg, net als mijn vader, haar armen om mijn zus en mij heen. Even keek ik ze verbaasd aan, maar daarna genoot ik van het heerlijke familie-moment. Ik zou ze zo erg missen in de arena, zo vreselijk erg...