Prologue

Het is koud in de kamer. Tenminste... Zij vind het koud. Bibberend zit ze op de grond, met haar armen over haar knieën geslagen, heen en weer wiegend.
Heen en weer. Heen en weer.
'Kijk nou, ze is de eerste die door begint te draaien,' zegt iemand.
'Hou je kop!' Roepen anderen terug. De jongen die het had uitgesproken houd onbewust zijn mond dicht.
'Hier, kom maar.'
Een meisje met bruin haar steekt een hand naar haar uit, en bibberend komt ze overeind.
'Om eerlijk te zijn, ik zou je nu heel graag willen vragen hoe je heet, maar we weten allebei dat dat niet gaat werken.'
Ze lachen allebei, en het verbaasd haar dat ze een lachje weet te produceren.
Ze voelt zich ellendig. Oh, wat voelt zij zich ellendig.
'Ik weet dat je bang bent. Maar je moet nu even sterk zijn. Niemand weet ten slotte wat er gaat gebeuren,' zegt het meisje tegen haar.
Ze zucht, en slaat haar ogen neer.
Iemand had hen ontvoerd. Dat moest haast wel. Kon er een andere reden zijn?
De muren van de kamer zijn van strak en glad metaal, en er zit maar één deur in. Er is weinig bewegingsvrijheid, ze zaten met z'n allen op elkaar gepakt-
'Welkom,' klinkt er een stem. 'Welkom, lieve kinderen. Welkom.'
Wat meisjes slaken jammer kreetjes van angst, een paar jongens mompelen verbaasd.
Ook al is ze zo bang als wat, ze kan nog wel tellen. Twaalf jongens en dertien meisjes.
'Wie van jullie zal de meester, of meesteres worden, van alle fandoms? Dat zullen we hier na weten, dat zullen we weten wanneer jullie deze strijd met elkaar hebben gevoerd. O ja, even voor de goede orde. Ik heb jullie geselecteerd van alle fandom site's die ik kon vinden. Tumblr, fanfiction website's... Jullie weten natuurlijk niet wat dat is, want om het eerlijk te houden heb ik jullie geheugens gewist.'
Er word verschrikt gemompeld. Ze snakt naar adem. Iemand had met haar geheugen zitten klooien?
'Vierentwintig van jullie zal verliezen. Je blijft achter in de fandom waar je je tijdens de ronde in bevind. Negen van de tien keer ben je dan dus dood, of veranderd in iets wat het onmogelijk maakt om jezelf te blijven... Dat zullen jullie zelf snel genoeg merken.'
Een paar meisjes beginnen te huilen. De stem is daar kennelijk niet van gediend.
'STILTE! Ik heb jullie niet hier heen gehaald omdat jullie zogezegde huilebalken zouden zijn, verdorie. Luister goed, mijn lieve hobbit's, wat ik jullie nu ga vertellen is heel belangrijk. Deze deur zal straks open gaan, en jullie zullen in een gang komen, met deuren er in. Op elke deur staat een nummer, in totaal heb je de keuze uit de nummers een tot en met vijfentwintig. Jullie kunnen de deuren alleen ter gelijker tijd openen. Kies je deur verstandig... En dat de kansen immer in jullie voordeel mogen zijn, mijn lieve tributes!'
De stem verstomd, en de deur gaat krakend open.
Niemand durf zich te verroeren.
'Nou, waar wachten we nog op?' Roept een jongen.
'Wie weet zit achter een van die deuren de weg naar buiten!'
'Wat als het een val is?' Zegt iemand anders.
Ze legt haar hand tegen haar slaap, en doet haar best om na te denken.
Fandoms... Ze kende het woord ergens van. Maar van wat?
'Uh... Jongens, ik denk niet dat we hier nog lang moeten blijven staan,' zegt iemand achter in de groep plotseling.
'Waarom dat?' Vraagt een jongen.
Een van de meisjes kijkt omhoog, en begint vervolgens te gillen. Dan dringt het ook tot de anderen door.
Het plafond komt naar beneden.
'Iedereen de gang in!' Roept iemand. Ze rennen achter elkaar de gang in, en de grond en het plafond raken elkaar nèt, wanneer iedereen binnen in de gang is.
'Dat scheelde niets,' zegt iemand. 'Maar wat doen we nu?'
'Ik vrees dat er niets anders op zit,' zegt het meisje die haar een arm toegestoken had. 'Ik denk dat we allemaal een deur moeten kiezen.'
Sommigen hadden er geen zin in om het toe te geven, maar iedereen wist dat ze gelijk had. De enige manier om daar weg te kunnen komen was een deur kiezen.
'Kies een deur!'
Het was de stem die weer sprak, kennelijk de stem van die gene die hen deze ellende cadeau had gedaan. Ze weet dat er maar weinig tijd meer is.
Iedereen begint de gang in te lopen, opzoek naar een nummer van zijn of haar keuze.
Ze doet haar best om haar kalmte te bewaren, en loopt ook de gang door.
De deuren waren niet allemaal het zelfde. Het was niet zo dat alle vijfentwintig deuren hetzelfde waren, nee, totaal niet.
Alle deuren waren verschillend. De een was normaal, en zag er uit alsof het de deur kon zijn naar een huiskamer. De ander was rond, en zag er uit alsof er een heel klein iemand door moest. Weer een ander zag er uit als een poort naar een duister hol.
Ze blijft staan voor nummer veertien. Nummer veertien was een vliegtuig deur.
Een stem in haar hoofd vertelde dat ze hier zijn moest.
'Ik tel tot drie,' klinkt de stem plotseling weer. 'En dan openen jullie allemaal je deur. Een... Twee... Wat maakt het ook uit, drie.'
Ze trekt aan de hendel, en een keiharde wind raast in haar gezicht.
Dan word alles zwart.