Denises quest

' De snork!',gilde Denise enthousiast. Ze had het dier bestuurd met haar dromenkrachten.
'Je bedoelt dat jij ervoor gezorgd hebt?' Falco haalde een wenkbrauw op.
'Ja! Ik sloot mijn ogen en zorgde ervoor dat hij ons hier bracht. Nu is het niet helemaal perfect gegaan, dat is niet erg. We zijn nu nog net ver genoeg om de mensen op het kasteel te kunnen verassen!'
Donder en bliksem dreunden door de grond. Falco's haren lieten druppels achter in zijn gezicht. Nog een knal liet de aarde beven. Een nieuwe stroom hagel volgde.
'Zullen we even schuilen?', vroeg Falco aan Denise. Door de regen waren hun schoenen helemaal doorweekt geworden. Elke stap moesten zij hun voeten opnieuw uit de aarde tillen. Zo kwamen ze niet vooruit. Dus Denise vond het een goed idee om ergens een beetje beschut te gaan zitten.
Uit haar zak haalde zij nog wat van haar proviand.
'Hoe kom je daar aan?', vroeg Falco die gulzig een stuk brood aan pakte.
'Meneer de Bruin. Ik denk niet dat het vergiftigd is. Maar voor het geval dat laat ik jou eerst eens proeven', legde Denise uit.
Hoofdschuddend staarde Falco naar het brood; 'Wat aardig van je'
Denise stopte ook een stuk in haar mond; 'Zo ben ik nou eenmaal'
'Denise...'
'Wat?', zei zij met een volle mond.
'Jij eet eerst'
'Oh', zei zij waarbij een stuk brood zichtbaar werd. Vervolgens viel zij om.
Falco schudde haar lichtjes. Denise opende haar ogen. Ze nam de tijd om haar voedsel door te slikken. Toen zei zij; 'Ik ben dood hoor. Daar moet je respect voor hebben'
'Oke, laten wij dan samen dood zijn' , besloot Falco en hij legde zich tegen haar aan. Samen vielen zij in slaap.
Maar toen Denise haar ogen weer opened was Falco weg. Waarschijnlijk was hij gaan plassen. Hij zou zo wel terug komen. Denise sloeg de jas als een deken over zich heen en draaide zich weer om.