08. You daughter of a bitch.

*Zoey P.O.V*

..Allie Dimeco. ''Nat?! Wat doe jij nou weer hier?!'' riep ze hysterish. ''Ehm, eh..'' stamelde hij terwijl hij me los liet. ''En wie is dát?!'' zei ze en keek me vies aan. ''Ehm, Allie het is niet wat je denkt ik-'' ''Sorry hoor maar ik heb een náám.'' zei ik kwaad tegen Allie. ''Ik heet Zoey'' Arrogant keek ze me aan. ''Nou oke dan, Zo-ey. Wat moet jij met míjn vriendje?'' siste ze terwijl er duppeltjes speeksel in mijn gezicht vlogen. ''Jouw vriendje? Sorry hoor maar ik hem niks met Nat, hij is gewoon een vriend dus je hoeft niet jaloers te zijn hoor.'' wierp ik terug. ''Ik ben niet jaloers.'' zei ze woedend. ''Hé wacht eens even, ken ik jou niet ergens van?'' zei ze opeens verbaasd. ''Jij bent toch het meisje van Justin Bieber?!'' zei ze spottend. Ik keek d'r vuil aan. ''Waar is hij eigelijk? Oh, wacht even ik snap het al, hij is natuurlijk weg gegaan, hij wou je niet meer. Want wie wilt ook zo'n stom kind al jij hè?! Hij verdient veel beter dan jou jij stom onderkruipsel!'' De tranen sprongen al in mijn ogen. ''Helemaal niet houd je bek dicht over Justin! Hij houd van me, en jij weet er NIKS van dus jij moet je er niet mee bemoeien!'' gilde ik met tranen in mijn ogen. Ze begon te lachen. ''Hahaha, meisje denk je nou écht dat Justin jou leuk vind? Nou dan zal ik je eens vertellen, hij vind je niet leuk, hij kan elk meisje krijgen die hij wilt, en dan denk je dat hij jóú uitkiest? Nou denk dan maar eens goed na, want hij hoeft je niet, dat heeft hij zelf nog tegen mij gezegd.'' kaatste ze woest terug en beende weg.

Daar zat ik dan huilend in het zand. mijn tranen druppelde vanaf mijn wang in het zand. Ineens voelde ik een arm om me heen. Ik keek opzij recht in het bezorgde gezicht van Nat. ''Sorry, het spijt me Zoey, trek je niks van haar aan, ze is gek'' Ik keek weer naar het zand. ''En zij is jou vriendin?'' ''Ex-vriendin'' verbeterde hij me. ''Ik heb het uitgemaakt.'' Ik lachte in mezelf. ''Ik snap waarom'' Hij glimlachte. ''Nee niet alleen daarom, ik vond iemand anders leuk..'' Verward keek ik hem aan. ''Wie dan?'' Hij staarde voor zich uit, naar de zee. Ik kon zien dan hij nadacht, of hij het me wel of niet zou vertellen. Een klein stemmetje in mijn achterhoofd wist wie het was, ik wist wie het was, maar ik wou het niet weten, ik wou de waarheid niet onder ogen zien. Misschien omdat ik het zelfde voelde. Ik werd uit mijn gedachte gehaald door Nat die diep zuchtte. Ik had neit door dat ik nog steeds naar hem aan het staren was, pas toen hij terug keek had ik het door, en begon ik dus te blozen. ''Ik kan het je nu nog niet vertellen, maar als je goed nadenkt weet je het misschien wel. En anders moet je wachten tot de tijd rijp is'' zei hij terwijl er een gilmlach rondom zijn lippen speelde. Blozend wierp ik mijn blik naar het zand. Nat ging staan en hield zijn hand voor mijn neus. Ik legde mijn hand in zijn hand en hij trok me omhoog. ''Ik wil je trouwens nog 1 ding vragen voordat ik ga..'' Hij staarde me aan. Ik keek hem vragend aan. ''Er is morgen een groot feest op het plein. En ik vroeg me af of jij met mij mee zou willen?'' ''Tuurlijk wil ik dat!'' riep ik uitgelaten en vloog hem om de hals. ''Oke mooizo, ik kom je morgen 6 uur ophalen! Zie je dan'' Hij knipoogte naar me en liep toen weg, en ik ook, op weg naar huis.