001

“Ik ga je zo missen liefje.” Snikt mijn moeder terwijl ze me een knuffel geeft. “Ik jou ook, mama.” Zeg ik tegen de tranen vechtend. Mijn moeder laat me los en mijn kleine broertje Austin neemt meteen haar plaats in. Ik laat hem los en kijk hem even aan. “Ik ga je echt hard missen, zus.” Zegt hij terwijl er een enkele traan over zijn rechterwang glijd. Ik veeg de traan weg met mijn duim, kijk in zijn heldere blauwe ogen en vertel hem dat ik hem ook ga missen. Ik geef hem nog een knuffel. Net als ik hem loslaat zegt hij: “je gaat toch wel een souvenir voor me meebrengen he?” Daar is mijn irritante broertje weer. Ik geef hem een tik op zijn hoofd. “Ik wist wel dat je niet lang aardig tegen me kon doen.” Grap ik. Hij lacht op zijn kinderlijke manier. “Maar ik wil gewoon een souvenir.” zeurt hij. “Goed dan, ik beloof dat ik een souvenir voor je meebreng.” Lach ik terwijl ik 2 vingers opsteek zoals wij altijd doen als we elkaar iets beloven.
Ik draai me om, om afscheid te nemen van mijn vader. Ik zie dat zijn ogen er een beetje rood uitzien en zijn handen zijn tot vuisten gespannen. “Papa…” “ je weet wat ik van deze reis vind, Emily.” Enkele minuten is het stil totdat mijn vader iets zegt. “Ik weet dat je wil gaan. Maar het doet me pijn te weten dat ik mijn kleine meid een jaar niet kan zien.” Ook bij hem zie ik de tranen in zijn ogen. Ik laat mijn tas op de grond vallen en ren op hem af om hem te omhelzen. “Ik houd van je, maar ik moet dit doen. Trouwens ik kom al terug met Kerstmis.” De tranen stromen inmiddels over mijn wangen. “Dat weet ik, je moet gaan. Ik houd ook van jou.” Ik laat hem los en kijk in zijn prachtige ogen die identiek zijn aan de mijne. “Ik zal altijd jouw kleine meid zijn ook al zit ik duizenden kilometers ver. “Je moet gaan Emily, anders mis je de trein.” Hoor ik mijn moeder zeggen. Ik geef hen allen nog een laatste knuffel, pak mijn koffers en vertrek naar het juiste treinspoor. Ik kijk nog een keer achterom. Mijn vader heeft zijn arm om mijn moeders schouders gelegd terwijl mijn moeder zachtjes zit te huilen. Mijn broertje staat naast hen en zwaait vrolijk naar me. Ik glimlach en zwaai vrolijk terug.
Tien minuten later zit ik in de trein terwijl die snel het station verlaat. Hier ga ik dan, denk ik. Op weg naar Londen om daar een jaar te gaan studeren. Ik ga mijn droom realiseren.