026

Daisy POV |

"Ik denk dat we hier kunnen overnachten." Louis gooit zijn tas naast een rij bomen neer. Hij ploft op de grond en haalt diep adem.
Met veel lawaai gooi ik mezelf naast hem neer. Het was echt een lange tocht. Geen idee waarom we zo ver liepen. Het was misschien wel verstandiger.
Tot nu toe hadden we ook geen 'gevaar' gezien. Gelukkig dan maar.
Zuchtend ritste ik mijn tas open en haalde er een kleine slaapzak met een deken uit de tas. Met mijn vingers glij ik zacht over het fleece deken. Dit was Matthews deken…
Wanneer hij niet kon slapen kroop hij altijd bij mij in bed. Mijn eigen deken was dan te klein voor ons deken dus ik pakte altijd Matthews deken erbij. Meestal bolde Matthew zich op als een bolletje en kwam dan tegen me aan liggen. Als hij dit deed kon ik meestal nooit slapen en was dan de volgende dag een zombie. Ik grinnikte. Wat mistte ik deze tijden toch.
"Daisy? Is dat goed?" Ik keek op en ontmoette Louis zijn ogen. "Hm?"
Louis zuchtte en klakte met zijn tong. "Dais, ik heb je nu al zes keer iets gevraagd. Waar dacht je aan?"
Ik schudde mijn hoofd en sloeg mijn ogen neer. "Aan Matthew." Louis haalde zijn hoofd op en zei niks.
"Weetje.." begon Louis na een tijdje. "Wanneer ik op tour ging mistte ik altijd mijn halfzussen. Ik kon ze nooit vergeten en lag vaak te piekeren over ze. Dan sliep ik de hele nacht niet en kwam dan dood moe bij een repetitie."
Ik fronste en luisterde verder.
"Charlotte, Félicité, Daisy & Phoebe… Wat heb ik vaak over die namen gedroomd. Maar in ieder geval. Wat mijn punt is, is dat het altijd goed komt. Ik heb een fantastische moeder die goed voor haar kinderen kunt zorgen. Ik weet wel bijna zeker dat dat met je.." Louis stopte.
Ik kuchte en vulde hem aan. "Neefje."
Louis glimlachte en praatte weer verder: " … neefje ook gebeurt. Je kunt er niks aan veranderen. En je moet het maar zo zien, wanneer je eindelijk je neefje -of in mijn geval halfzusjes- weer ziet, voel je je hartstikke gelukkig en kun je alles weer aan. Soms is het goed om een punt te hebben waar je naar uit kijkt. De tijd gaat dan veel sneller en je voelt je veel beter. Wees positief, dan komt alles goed."
Mijn mond viel open en ik keek Louis aan. Harry mengde zich in het gesprek. "Wauw, Louis. Je moet psycholoog worden."
Louis glimlachte en ik bloosde. "Bedankt. Dat had ik echt nodig." Ik kneep hem in zijn wang en ging tegen hem aanliggen. Hij ging zacht met zijn hand over mijn arm heen.
Louis was eigenlijk best aardig. Het was me eigenlijk nooit echt opgevallen. De media maakte hem heel onserieus.
Harry kuchte en duwde Louis van me weg. "Eh… Laten we onze slaapzakken klaarmaken." Louis knikte en stond op. Wat? Was hij soms jaloers aan het worden? Tjee, Harry. Stel je niet aan.
Langzaam rolde ik mijn slaapzak uit en legde het op een rubberen matje. Ik klitte de zak open en stopte mijn fleece deken erin. Ik vond het wel goed zo.
De jongens waren bijna klaar of het was al helemaal donker. Ik begon ineens te gapen. We zouden maar eens moeten slapen.
"Guys. Ik denk dat ik ga pitten." Vermoeiend liet ik vallen op mijn slaapzak. Harry wurmde zich naast me neer en ik gaf hem een fronsende blik die hij gelukkig niet opmerkte.
Louis lag als eerste in zijn slaapzak. "Goodnight people and sweet dreams."
Door Louis' zijn opmerking begon ik het liedje 'sweet dreams' van 'Beyonce' te neuriën. Harry lachte en zong zachtjes mee. "You could be a sweet dream or a beautiful nightmare. Either way I don't wanna wake up from you."
Lachend gaf ik Harry een box. Fijn dat we nu eindelijk normaal tegen elkaar konden doen. Dit is veel beter dan een paar dagen geleden. De problemen van Harry en mij kon ik nu echt niet erbij hebben.
Ik draaide me op mijn rug en keek omhoog. Het was een heldere nacht dus ik kon de sterren goed zien. Dromend zocht ik de kleine beer. Ik vond het altijd zo bijzonder dat sterren in zo'n positie stonden. Dat was toch raar? Echt een mooi natuurverschijnsel.
Na een tijdje hoorde ik Louis zacht snurken. Ik rolde met mijn ogen en probeerde niet te luisteren. Meestal ga ik daar dan opletten en kan ik helemaal niet meer slapen.
Louis maakte ineens een raar 'stik' geluidje. Ik grinnikte en schoot overeind. Hoe kon dat joch zo snel al slapen?
Ik zag Harry ook overeind komen en gaf Louis een zachte tik waardoor hij minder hard begon te snurken. "Ach joh. Laat hem toch slapen. Hij heeft het nodig." fluisterde ik Harry toe. Kon hij nooit eens aan anderen denken?
"Ja, ik heb het ook nodig." Harry draaide zich om in zijn slaapzak wat voor veel gekraak zorgde. Hij lag nu met zijn gezicht naar mij toe.
Snel begon ik over een ander onderwerp. "Op de grond slapen ligt echt vreselijk." Harry knikte. "Daar ben ik het mee eens."
Zacht begonnen wat vogels te kraaien. Een of andere manier gaf het me een naar gevoel. Mijn ogen zochten Harry's ogen voor bevestiging dat hij naar me keek.
"Harry?"
"Ja?"
Ik zuchtte en beet op mijn lip. Waarom lag ik nu in het bos terwijl ik gewoon thuis kon zijn? De opdracht gever was echt duidelijk. Het zou een gevaarlijke opdracht worden. Ik kon Matthew toch niet in zo'n onzekerheid laten leven? En wat moest Daniel wel niet denken? Straks dacht hij dat ik ze gewoon alleen liet terwijl ik het had beloofd om dat nooit te doen. Ik zal er altijd voor ze zijn.
"Ik wil naar huis.." piepte ik zacht. Langzamerhand beet ik op mijn lip om mijn tranen te verbergen. Ik moest sterk blijven. De opdracht was nog amper begonnen!
Harry's gezicht betrok. "Ik ook…"
Wow. Dat had ik niet verwacht. Ik had eigenlijk nog nooit zo'n emotie van Harry verwacht. Vooral vanwege zijn leeftijd. Wat alhoewel niet veel verschilde.
Mijn neus snoof wat adem op. Ik moet me niet aanstellen. Er zijn mensen die wel meerdere mensen missen. Bijvoorbeeld Harry. Hij heeft zijn familie wel langer moeten missen. Wel in een andere situatie, maar alsnog.
Voordat ik het wist schoof Harry zijn slaapzak tegen de mijne aan en knoopte hem open. Ik keek hem fronsend aan terwijl hij weer in zijn slaapzak kroop en tegen me aan ging liggen.
Zijn armen gingen om me heen en wreef zachtjes over mijn rug heen. Zijn gezicht lag tegen de mijne aan en zijn ogen plakten vast tegen de mijne aan. Harry?
In mijn onderbuik drong een golf van emotie binnen. Waarom liet ik dit toe?
"Het spijt me Daisy.."