April en Daan

Waarrom moesten we nou weer naar deze camping ik vond het maar niks er waren alleen maar oude mensen en er was nooit wat te beleven. gelukkig was er 1 pluspunt en dat was dat daan mee was gegaan ik had hem een maand geleden met puppyogen aangekeken en hem gesmeekt dat hij mee moest gaan en gelukkig had hij toegestemd en zaten we nu samen op deze saaie camping. ''ik verveel me'' zij ik terwijl ik een grote zucht slaakte ''ik ook'' gaf daan toe. samen lagen we in het gras een beetje starend naar de wolken te kijken. ineens kreeg ik een idee en stond daarom ook al snel recht ''kom'' zij ik en pakte daans hand vast waardoor er kleine blosjes op zijn wangen ontstonden. snel zwaaide ik naar mijn ouders waarna we verder liepen over de camping die raar genoeg dicht bij een oude begraafplaats lag. na 10 minuten lopen waren we aan het einde van de camping en liepen we van het terrein af. ''waar gaan we eigenlijk heen april?'' vroeg daan toen terwijl ik hem nogsteeds vast had. een kleine glimlach onstond er op mijn gezicht toen ik het woord ''begraafplaats'' zij. daans ogen puilden zowat uit zijn kassen toen ik dat woord zij. ''nee april daar ga ik niet heen'' zij Daan vastbesloten waarna hij stilstond en zijn armen over elkaar sloeg. ''dan ga je toch niet mee dan ga ik wel alleen'' zij ik en draaide me om natuurlijk wist ik wel dat daan mij niet alleen zou laten. ik had nog maar 1 pas gezet of daan stond alweer naast mij ''oke ik ga toch wel mee'' zij hij waarna ik even begon te lachen. na een kleine 5 minuten waren we bij de begraafplaats aangekomen en liepen we naar het grote hek toe. oke ik geef toe nu was ik ook wel een beetje bang ik voelde dat daan weer voorzichtig mijn hand vast pakte. voorzichtig en heel langzaam pakte ik de klink van het hek vast en duwde hem naar beneden met een krakend geluid ging het hek open. even keken we elkaar aan waarna we knikten en samen de begraafplaats opliepen. naast ons lagen verschillende gekronkelde paden die naar verschillende graven leidden. mijn oog viel op een donkere grafsteen die vooral besmeurt was met mos. ik liet Daans hand los waarna ik naar het graf toe liep. even keek ik met een scheef hoofd naar de steen en probeerde de letters te lezen de datum kon je nog net zien vanonder het mos 1965 stond er met gouden letters op gegrafeerd. voorzichtig liep ik dichter naar het graf en hurkte naast de steen neer voorzichtig haalde ik het mos weg maar wat ik toen zag geloofde ik gewoon niet. 'DAAN!'' gilde ik. al snel kwam Daan eraan gesneld. ''wat is er april'' vroeg Daan met bibberende stem. ''h hier l l ligt familie v van mij'' zij ik terwijl ik met mij vinger trillend naar het graf wees. daans ogen werden groter dan ooit. ''nee dat kan tog helemaal niet'' zij daan terwijl hij ongelovig naar het graf staarde.een rilling ging over mij rug toen ik iemand mijn naam hoorde vluisteren snel keek ik om mij heen maar ik zag niemand ''daan zij jij mij naam'' vroeg ik nog altijd met een bibberende stem ''nee ik zij helemaal niks'' gaf daan als antwoord. ''dan wil ik hier nu weg'' zij ik waarna ik daans hand weer vast pakte en richting het hek liep. weer hoorde ik mijn naam maar nu met een angstaanjagende vluistering een koude ijzige wind sloeg langs mijn lichaam waardoor ik mijn pas alleen nog maar meer versnelde plotseling voelde ik iets langs mijn enkels wat erg veel als een hand aanvoelde ''daan rennen nu!'' schreeuwde ik waarna we zo snel mogelijk door het hek de begraafplaats afrende gelukkig waren we alweer snel op de camping aangekomen maar toch bleven we rennen totdat ik in de armen van mijn moeder getroost werd. ''april kan ik je even spreken?'' vroeg daan waarna hij mijn hand vast pakte en we naar ons tentje toe liepen ''april ik wil dit eigenlijk al heel lang zeggen'' begon daan zijn verhaal ''sinds de 1e dag dat ik je kende vond ik je al leuk je bent grappig behulpzaam en ik vind je vooral heel schattig zoals die blosjes die nu op je wangen staan'' vertelde daan verder even keek ik naar de grond waarna ik een paar vingers mijn kin voelde optillen ''daarom april wil ik vragen of je mijn meisje wil zijn'' vroeg daan waarna hij mij in mijn ogen aan keek. even wist ik niks te zeggen maar daarna knikte ik toch ''natuurlijk wil ik dat'' zij ik waarna ik hem om zijn hals vloog en we zoenden.


gillend werd ik wakker met pareltjes zweet op mijn voorhoofd. ''was het dan allemaal een droom?'' vroeg ik mezelf af. ''Gaat het wel april?'' vroeg daan die naast mij wakker was geworden ''ja het gaat wel ik had alleen een nachtmerrie'' vertelde ik aan daan ''er gebeurd echt niks meer april ik ben bij je'' zij daan waarna hij me zoende en me een knuffel gaf. zeker weten of het een droom was wist ik nog niet maar 1 ding wist ik wel. op het laatst was het toch nog een mooie droom die echt is uitgekomen.



einde
hope you like it.