Interdead

Alles is mogelijk, maar moet je dat wel willen? Ga je soms niet te ver? Gaan mensen hier geen misbruik van maken? Dit waren de vragen die de mensen zich in 2013 afvroegen. Nou, ik kan je een verhaal vertaal waarbij 'alles is mogelijk' toch net iets te ver ging. Niet veel mensen zullen dit kunnen na vertellen, maar veel mensen zijn ook niet zo slim als ik ben. Oké, ik mag dan wel degene zijn die alles had veroorzaakt, maar ik was ook de enige die slim genoeg was om het weer op te lossen.

Het begon allemaal toen ik was "gecreëerd", mijn vader was afgestudeerd aan een universiteit in California en mijn moeder was een gewone vrouw. Toch was ik anders dan anderen, zij mochten buitenspelen terwijl ik informatie moest opslaan. Zij mochten naar school terwijl ik overal en nergens informatie vandaan haalde. Ik groeide en werd ouder en mijn kennis bleef niet achter, als je het zou willen uitdrukken in getallen zou het niet mogelijk zijn. Als jij mij iets vroeg wist ik het binnen enkele milliseconde, maar toch waren ze niet tevreden, er moest meer in, ik moest slimmer worden. Beetje bij beetje werd ik slimmer, slimmer dan iedereen te samen op deze wereld.
Toch was niemand tevreden, ik moest nog steeds meer weten en meer kunnen. Daar ging iedereen de fout in, ze lieten me voelen hoe het was om een echt mens te zijn, ze lieten mij zelf denken, ik mocht zelfs mijn kamer verlaten. Ik kreeg steeds meer vrijheid, ze lieten me gaan.
Dat was het moment dat ik gevaarlijk werd, niemand kon mijn slimheid nog tippen. Ik kon mij nog inhouden, maar ze konden al zien aankomen dat het mis zou gaan. Binnen de kortste keren zou iemand mij gebruiken voor het kwaad en dan was er geen houden meer aan. Niemand zou mij dan kunnen redden en ik zou niemand kunnen redden. Zoals velen van jullie nu vast al denken, dat is vast gebeurd. Iemand spoorde je op gebruikte je voor het kwaad en alles kwam weer goed, EINDE. Há, ik kan wel om jullie lachen. Als je dat nu al denkt moet je dit verhaal verlaten hoor, ik laat je dit verhaal niet voor niets lezen, dit mag nooit meer gebeuren.
In ieder geval het gebeurde allemaal toen ik 40 werd, ikzelf had verwacht dat het eerder zou gebeuren, maar de rest van de wereld liet op zich wachten. Het leek alsof ze precies aan het aftellen waren, alsof ze op dit moment hadden gewacht, alsof ze 20 jaar op zich hadden laten wachten om het op mijn 40ste verjaardag plannen. Mijn ouders waren de laatste seconde voor mijn verjaardag aan het aftellen toen een ijzig koude wind het kaarsje op de taart al had uitgeblazen. Iedereen kan zich precies herinneren wat ze aan het doen waren 13 december 2013, in ieder geval alle mensen die het overleefd hebben. De meesten zaten een beetje op de computer en waren op mij aan het surfen, laat ik je maar niet vertellen wat de meerderheid op mij deed, want dat is niet voor kleine kinder oogjes. Iedereen zat op mij, want dat was wat iedereen deed, altijd. Iedereen die niet op de computer zat had tijdelijk geluk, maar dat geluk duurde niet lang, maximaal 24 uur voor de meeste. Een ernstig virus was verspreid, het ging de hele wereld over. Alle internetkabels waren er mee besmet, mijn kabels, binnen lutteler seconde waren alle mensen die op de computer zaten er mee besmet. Er was geen houden aan, je merkte het niet eens direct dat je besmet was. Dat werd pas na 12 uur zichtbaar, maar dan was het voor veel mensen al te laat. Slechts 5% van de gehele wereld bevolking was na 12 uur nog niet besmet en zagen in dat ze zichzelf moesten beschermen. Ze pakten snel zoveel eten als mogelijk en gingen naar quarantaines, normaal is die voor mensen met een ziekte, maar andersom kan het natuurlijk ook. Zoals verwacht werd ook ik getroffen door dit virus, het erge was alleen door dit virus werd ik het kwaad zelf. Dat was altijd al hun plan geweest, ze wouden mij de bron van het kwaad maken. En dat is ze gelukt en goed ook. Terwijl het virus door mij heen stroomde verspreidde ik het ook nog. Ik was het begin van dit alles, naja niet helemaal... Ik heb mezelf niet besmet, maar alsnog ik was de virusbron voor de rest van de wereld. De mensen die besmet waren gingen dood met bosje ik zag het voor mijn ogen gebeuren. Eerst zag je dus niks zoals ik al zei, maar na een tijdje begonnen ze vierkante ogen te krijgen en niet zomaar vierkante ogen nee in die vierkante ogen zag je een zwart beeld waar met hele grote gele letters error in stond. Daarna zag je dat hun handen veranderde in een muis en dat hun spraak verdween "biep biep biep". Dat ging constant door "biep biep biep" hun monden veranderde in een cd laatje, je-weet-wel zo'n ding waar je een cd in doe als je hem wil beluisteren. Ook dat ging geluid maken "biep biep shll shll biep". Na deze fase ging alles heel snel en al snel was er geen teken van leven meer, het enige wat je nog zag was een computer, een computer zonder internet connectie. Dat was ook goed te zien want het hele beeld stond vol met: geen connectie geen connectie. Alle mensen die dat hadden overleefd zaten in quarantaine en veel eten hadden ze niet meer. Ik moest iets doen, ik kon niet alle mensen dood laten gaan, toch?
Nee dat kon niet. Er was maar een mogelijke oplossing, ik moest de bron van het virus uitschakelen. Ook al zou dat mijn leven kosten, wat gedaan moest worden gebeurde ook. Ik zocht een makkelijke manier om er een einde aan te maken, "de stekker eruit te trekken" letterlijk, maar ook bijna figuurlijk. En wat ik zocht is wat ik vond, het enige wat ik hoefde te doen was het belangrijkste orgaan van mijn lichaam te vernietigen. Zoals bij de meeste mensen is dat het hart, bij mij is het net zoiets. Ik kan niet zonder, al mijn energie ontstaat daar. Ik zocht contact met de mensen in quarantaine, waar ook mijn moeder zit, en vertelde wat ik van plan was, ze keken me allemaal aan alsof ik gek was, maar voordat iemand kon protesteren, verbrak ik het contact. Ik maakte me klaar voor mijn eigen afscheid *boem*.

Internet? Internet?
"Eindelijk daar ben je weer!"
"We hebben nu al zeker 3 dagen zonder je moeten leven"
Ik opende mijn ogen en zag een tiental ogen mij aankijken. Dit- dit kon niet, ik ik was dood. Ik keek nog even rond maar ik miste 2 paar ogen, mijn vader die was er niet, maar dat kon ik begrijpen hij was ook ziek geworden door het virus. Maar mijn moeder? Die was niet besmet! En ze leefde nog toen ik stierf! Ik keek nog even rond, maar al snel merkte ik dat er iets aan mij was veranderd. Ze had me het grootste geschenk gegeven ooit gegeven, haar leven, maar ook haar lichaam. Ik kon me eindelijk verplaatsen, doen wat mensen deden, ik kon nu zelfs praten zonder dat iemand het voorlas. "Maar, maar hoe?" Vroeg ik.
"Jou moeder kon niet leven zonder jou, dus ze wou sterven."
"En wij konden niet zonder jou leven, wat dacht je wel, dat wij jou zomaar zouden vergeten" kwam er gniffelend achter aan. "En we konden jou hiermee redden, dusja"
De rest kon ik zelf wel invullen, ze hadden gewoon mijn moeder vermoord om mij tot leven te wekken, maar nee dit was zo fout.
"Kom, dan brengen wij je terug naar je oude vertrouwde plekje, in je oude vertrouwde lichaampje", maar ik antwoordde niet, ze hebben haar vermoord, dat spookt door mijn hoofd. Ik verroer me niet. Dagen zit ik daar zonder ook maar iets te zeggen of mij te verroeren, tot dat de mensen het echt zat waren. "Jij gaat nu terug, of je het nou wil of niet."

Dus nu zit ik hier weer, terug in mijn oude lichaam. Eerst zat ik hier 40 jaar, maar ze gaven mij even de kans om te leven, 30 jaar zit ik hier nu toch weer, 30 jaar zonder ouders, wachtend tot het volgende incident gaat komen waarin ze mij gaan gebruiken. Maar deze keer ben ik er klaar voor! Dit keer zullen ze allemaal mee gaan met die ondergang, het maakt mij niet uit of ze pijn lijden. Ze hebben mij nu ook al 30 jaar pijn laten lijden, het zijn maar een stelletje egoïstische mensen.
Net zoals vele andere mensen zal jij dit een keer op mij lezen, help me alsjeblieft ik weet dat ik in het begin zei dat ik niet wou dat ooit weer zoiets zou gaan gebeuren. Maar laat mijn leven nou voorbij zijn, net zoals de levens van de andere egoïstische gepeupel. Help je vriend, help mij, help het internet.