FLIGHT 29 | ZERO.

Het moment dat we elkaars hand vastnamen was het laatste moment dat we allemaal nog konden herinneren. Het was een gechoqueerd, beangstigde moment. Allemaal smekend op een wonder… Een wonder dat we dit zouden halen. Verschillende kneepjes deelde we in elkaars handen, om te vertellen dat alles in orde kwam. Maar of dat de waarheid was, dat wist niemand.
Het ging eigenlijk allemaal zo snel. Het ene moment waren we allemaal luid mee aan het zingen op het ritme van Niall’s gitaar en het andere moment smekend om de grond nog mogen te zien.
Maar weetje wat het ergste van alles is? Dat was ons laatste moment.. Ons laatste moment van vreugde, verliefdheid, vriendelijkheid en zorgeloos..
Iedereen kon toen nog iedereen uitstaan. We waren altijd samen. In de pauze’s, in de weekend, altijd..
We hadden allemaal zo veel moeite gedaan. Het moest een prachtige reis worden. 'Het zou onvergetelijk worden' zei de directeur. Dagen, weken of beter gezegd maanden hadden we hier voor gewerkt:
Flyers uitdelen, koekjes verkopen, auto’s wassen, in bejaardenhuizen helpen, klusjes doen, kamers verven, rekken vullen in magazijnen.. Allemaal hadden we zo hard gewerkt en nu was allemaal verpest.
Een shock liet ons allemaal naar voren tuimelen en rook was van buiten te zien. Iedereen keek in het rond geshoqueert, gepannen, zoekend naar woorden..
Liam was dan ook de eerste die actie ondernam om recht te staan en verschrikt in het rond te kijken. Hij liep het kleine vliegtuigpad in en keek ons allemaal verbrijseld aan. Kijkend of we allemaal ongedeerd waren.
Maar toch Willow sprak de woorden als eerste uit als haar blik naar buiten viel.
‘Waar zijn we?”