Manon en Owen

Doelloos liep ik door de donkere straten van Eindhoven soms omhoog kijkend naar de grote sterrenhemel. Het was eind december en de sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden. 1 voor 1 nestelde de vlokken zich op mijn muts en op mijn jas .terwijl ik verder door de straten liep veegde ik een kleine gevormde deken van sneeuw van mijn jas. de lantarenpalen gaven kleine stralen licht af waardoor je nog net kon zien waar je liep. even voelde ik in mijn jaszak waarna ik al snel mijn Samsung te voorschijn haalde en internet opende. een zucht verliet mijn mond toen mijn time line zo goed als leeg was. snel sloot ik internet dan maar weer en stopte mijn mobiel weer terug. half sjokkend liep ik over de besneeuwde tegels die voor de kleine winkeltjes waren aangelegd. weer had ik dat nare gevoel dat ik een paar dagen geleden ook al had. het leek wel alsof iemand achter mij aanzat en zonder dat ik het doorhad versnelde ik mijn pas. snel wierp ik een korte blik over mijn schouder. maar dat had ik beter niet kunnen doen want wat ik toen zag wilde ik juist liever vermijden. een groep van 5 jongens liep achter mij aan terwijl ze gulzige slokken namen van de bierflesjes die ze vast hadden. 1 van de jongens kwam met snelle passen op mij af versteend bleef ik staan en net toen ik doorhad dat hij heel dicht bij kwam was het al te laat hij greep mijn pols vast en omhulde die met zijn lange vingers een enge grijns was er op zijn gezicht te zien waardoor ik de rillingen over mijn rug voelde kruipen. het gezicht van de jongen kwam steeds dichter bij de alcohol lucht drong mijn neusgaten binnen en even trok ik een walgend gezicht. plotseling voelde ik 2 lippen op de mijne die mij ruw zoende snel trok ik mijn hoofd weg waardoor de jongens achter hem hard begonnen te joelen. Even keek ik naar de jongens om daarna mijn angstige blik op hem te richten. zijn ogen stonden speels en dat allemaal door de drank. zijn handen zaten over al waardoor ik van schrik weer versteend stil stond even deed ik niks totdat ik het besef kreeg dat ik hier weg moest weg van deze jongens. zijn grip om mijn pols verslapte lichtjes en toen hij even naar de groep jongens wuifde pakte ik mijn kant en rende zo snel mogelijk weg ik rende mijn benen uit mijn lijf terwijl ik achtervolgd werd door 5 jongens na 10 minuten zigzaggend door verschillende zijstraatjes had ik ze eindelijk afgeschud. snikkend liet ik mij tegen de muur van het steegje zakken en liet de tranen de vrije loop toen pas kwam het besef van wat er was gebeurd ik was aangerand. lang zat ik tegen de muur terwijl de kerkklok al 12 keer had geslagen. ik had al 12 gemiste oproepen van mijn ouders maar ik had gewoon het besef niet om hun terug te bellen. een zwarte schaduw bedekte mijn lichaam en bang kropp ik ineen met mijn armen om mijn knieen mijn gezicht verbergent. Een hand werd op mijn schouder gelecht waarna die persoon naast mij neerzakkte ''wat is er gebeurd?'' vroeg die persoon naast mij en aan zijn stem te horen was het een jongen. Even slikte ik hoorbaar maar zette mij toen over mijn angst heen en keke naar de jongen.zijn bezorgde ogen staarden mij medelevend aan terwijl ik nogsteeds op de koude grond zat ''kom'' zij hou waarna hij zijn hand uitstak even leek ik te twijvelen maar daarna pakte ik hem tog aan en hees hij mij op. ''ik ben owen'' zij hij terwijl hij mijn hand nog steeds vast had ''mijn naam is manon'' zij ik toen terwijl ik mijn bibberende stem probeerde te verbergen maar natuurlijk hopeloos mislukte. een kleien maar mooie glimlach sierde zijn gezicht. ''wat is er gebeurd?'' vroeg owen terwijl we rustig terug naar mijn huis liepen een kleine traan liep over mijn wang naar het puntje van mijn kin ''ik wil het er liever niet over hebben is dat goed?'' zij ik toen owen keke mij begrijpend aan terwijl we verder liepn mijn huis kwam al in zicgt en na nog 5 minuten gelopen t ehebben stondne we voor de voordeur ''bedankt voor alles'' zij ik toen terwijl ik de deur opende en naar binnen stapte net toen ik de deur wilde sluiten stopte owen me ''manon? zou ik je nummer rmogen?'' toen hij dat vroeg moest ik blozen en schreef he top een papiertje waarna ik het in zijn hand drukte en hem snel een kus op zijn wnag gaf even lachten we naar elkaar waarna ik de duer nu wel echt sloot en naar boven liep. denkend aan de vriendelijke en knappe jongen.



einde hope you like it! x