025.

(2 dagen later)
"Mattie. Is alles goed wel goed?"
"Hoezo?"
"Je kijkt net zo blij."
"Is dat zo goed te zien dan?" Ik zuchtte erbij want het was waar.
Kim keek me daarbij met een dodelijke blik. Alsof ze van plan was mij iets aan te doen.
"Math?" Ik keek voor mijn uit ik had geen zin meer om te reageren.
"Je weet dat het nergens op slaat dat je mij negeert Math. We zijn hier alleen. Ik weet niet wat ik anders kan doen als ik niks weet om te doen." Zei ze.
"Kim?" Zei ik.
"Wat?!?" Zei ze geïrriteerd.
"Heb je nog is bij stil gestaan hoe we er straks uit zouden zien?" Kim schudde nee. Maar ze begreep mij wel. Ik liep naar de keuken en ze volgde me. Ze pakte een glas en deed daar wat drinken in terwijl ik naar buiten keek. Hoe lang kunnen we nog overleven in deze ruïne van onze gedachten en lichamen? Ik weet gewoon niet hoe we verder moeten. Hoe we uit deze situatie kunnen komen. Moest ik het dan gewoon maar accepteren?