5~Why do I have to be like this? I hate it....

"Kira, houd je het nog?" Ik schrik op van Rose' bezorgde stem. Snel kijk ik haar aan en knik geruststellend. Dan besef ik pas dat er een groot gat tussen ons is ontstaan en ik probeer sneller te rennen. Ik heb alleen helemaal geen kracht meer in mijn lijf en ik sta stil. Rose roept gelijk wat naar Ismael en heel snel staan ze alle twee naast me. Spontaan begin ik te huilen en ik heb geen idee waarom. Eerst is het wat geforceerd, maar als Rose haar armen om me heen slaat laat ik alle tranen gaan. Ismael kijkt van een kleine afstand toe. "Het spijt me.." fluister ik als ik mijn tranen weer onder controle heb. Rose en Ismael kijken me aan en knikken. "Rustig maar, het moest er een keer van komen." Ik kijk Rose vragend aan. "Wat bedoel je?" Rose glimlacht. "De verandering van mens naar vampier zit vol met pijn, verdriet, onzekerheid en tranen. Jij bent nu al een jaar vampier en je hebt nog geen traan gelaten, dat vonden de meeste al raar. Dus sommige begonnen zich zorgen te maken, maar nu ziet het er naar uit dat het goed gaat." Ik knik maar. "Ik heb al veel meer gehuild dan dit.." Als ik dat gezegt heb begin ik weer te lopen. Rose en Ismael negerend. Ze volgen me, dat weet ik zeker. "Heb je dat Yami al verteld?" vraagt Ismael zacht. Ik draai me om. "Hij hoeft niet alles van me te weten. Bovendien heeft hij geen idee hoe ik me voel..." Ismael knikt. "Gaan we nog lopen of blijven we hier de hele avond staan?" Zonder op antwoord te wachten begin ik te rennen. Rose en Ismael volgen me op de voet. Als we de stad in komen ruik ik gelijk de stadse geuren. Op het eerste dak zet ik mijn kap op en begin te lopen. Rose blijft bij me terwijl Ismael een straatje in rent. We wachten op hem en na een paar minuten ruiken we bloed. "Hij was echt hongerig.." mompel ik. Rose kijkt me aan. "Jij zou eingelijk ook zo moeten reageren. Je hebt al een lange tijd niet gegeten." Ik haal mijn schouders op. "Ik haat het moorden, ik haat bloed, ik haat mezelf.." mompel ik alsof dat de oplossing is. Rose wil verder vragen maar Ismael komt terug. Zijn lippen zijn besmeurd met bloed en hij grijnst. "Zo, nu kan ik me concentreren op jouw eten." Ik knik afwezig en begin te lopen. Er lopen veel mensen langs me heen. De geur van hun bloed dringt mijn neus in. De één ruikt nog lekkerder dan de andere, maar hoe lekker ze ook ruiken ik val ze niet aan. Rose en Ismael kijken bezorgt en trekken me een steeg in. Er staat een meisje ze huilt. "Dat is een goede prooi.." mompelt Ismael en hij schiet naar voren. Mijn hart begint in mijn keel te slaan als Ismael haar met zijn krachten buiten bewustzijn brengt. Dan wenkt hij me. Waarom... Ik wil niet, maar mijn lichaam heeft het nodig. Rose pakt me bij mijn arm en neemt me mee. "Het is niet genoeg, maar je moet het er nu maar mee doen." fluistert Rose. Ik kijk naar het hoopje in Ismael's armen. Hij knielt en houd me het lichaam voor. Ik schud wanhopig mijn hoofd, wend me af en kokhals. Rose en Ismael kijken me bezorgt aan. De tranen springen in mijn ogen. Hoe kunnen zij zo rustig doen? Dat is wel iemands kind. Er word zacht over mijn rug gestreken. "Het is zo voorbij en dan laten we haar gaan. Je hoeft haar niet te doden." Ik draai me om naar het lichaam van het kleine meisje. Ismael heeft haar nog steeds in zijn armen. Aarzelend buig ik over het lichaampje en laat mijn tanden groeien. Zodra ik dat gedaan heb kan ik mijn lichaam niet in bedwang houden. Zo snel als mijn lichaam het toe laat laat ik mijn tanden in het kleine nekje zinken. Na een flink aantal slokken laat ik het lichaam los. Dan besef ik dat ik net op tijd was anders had ik haar in gevaar gebracht. De tranen glijden over mijn wangen. Ismael neemt het meisje wat verder de steeg in en begint aan haar geheugen te sleutelen. Dan voegt hij zich weer bij ons. "Op naar de volgende, je raakt er wel aan gewend." mompelt hij. Ik knik en volg Rose de steeg uit. Na nog twee mensen op die manier half leeggedronken te hebben heb ik er genoeg van. Rose en Ismael snappen het wel. "Je moet het opbouwen. Kom dan gaan we naar huis." zegt Rose en ze glimlacht lief. Met nieuwe energie spring ik het dak op. Rose en Ismael volgen mijn voorbeeld en beginnen van dak tot dak te springen tot Ismael stil staat. Rose en ik kijken hem raar aan en volgen zijn blik naar beneden. Daar staan 5 jongens en ik herken er 2 van, het zijn Yu en Romeo. Nog voor ik hem tegen kan houden springt hij naar beneden. Fuck! Dit gaat fout.