3~Why did you do that?

Na een tijdje gehoest te hebben probeer ik weer op te staan, maar het gaat niet. "Je mag dan als mens geen kind meer zijn, maar je bent nog maar een jaar vampier en je gebruikt je klauwen nog niet eens. Daarom moeten de anderen voor je zorgen, zoals Yami heeft opgedragen." Hulpeloos kijk ik naar Ismael. Hij schud zijn half lange blonde haar uit zijn gezicht en kijkt me afkeurend aan met zijn blauwe ogen strak op mij gericht. Als hij een tijdje naar me heeft gekeken tilt hij me op. Zodra ik in zijn armen lig voel ik me ontspannen. Naast Yami is Ismael als een soort grote broer voor me, de enige die ik echt vertrouw. Ismael begint steeds harder te rennen tot hij stil staat. We staan voor een enorm huis, verscholen in de duisternis van het bos. De deur gaat open en Yami staat in de deuropening. Ik voel zijn ogen afkeurend over mij en Ismael gaan. Ik word rood en sluit mijn ogen. Yami's duistere aura komt dichterbij tot het me bijna verscheurt. "Ismael, had ik je niet gevraagd voor haar te zorgen?" zegt hij met zijn lage stem. Zoals altijd word ik al bang van zijn stem. Yami neemt me uit Ismael's armen en kijkt hoe Ismael voor hem knielt. "Het spijt me, heer. Ik had haar niet uit het oog mogen verliezen." Ismael's stem klinkt doodsbang. Ik kijk omhoog naar Yami's gezicht. Zijn lange zwarte haar hangt half over zijn gezicht en zijn ogen staan vol moordlust. Mijn adem stokt. Nee, het is Ismael's schuld niet wat heb ik gedaan. Ik word uit mijn gedachten opgeschrikt door een pijnkreet. Ismael's gezicht is vertrokken van pijn en hij ligt op de grond te rollen. "Stop! Hij heeft niks gedaan, het was mijn schuld." roep ik uit en daarna barst er weer een hoestbui los. Yami kijkt me vragend aan en laat de druk verdwijnen. Ismael haalt opgelucht adem en kijkt naar de grond. "Je mag Kira wel bedanken." Ismael kijkt me aan. "Dank u voor het redden van mijn waardeloze leven." Waarom zou zijn leven waardeloos zijn? Mijn oogleden worden steeds zwaarder en Yami merkt het ook. "Uit mijn ogen, ik spreek je later nog wel." snauwt Yami naar Ismael. Ismael knikt en verdwijnt in de duisternis. Zodra hij verdwenen is veranderen Yami's moordlustige ogen in bezorgde vader ogen. Hij draait zich om en loopt met me naar binnen. Binnen komen er gelijk andere vampieren op ons af om mij uit zijn armen te nemen en naar boven te brengen. Yami wuift ze echter met een blik af en gelijk zijn ze verdwenen. Zwijgend draagt hij me omhoog naar mijn kamer. Hoe teleurgesteld zal hij dit keer in me zijn? Ik haal diep adem door mijn neus en Yami's vertrouwde geur komt mijn neus in. Ontspannen sluit ik mijn ogen. Rustig dommel ik wat weg ik hoor alles nog. De deur die opengaat, de snauwen die Yami geeft aan de mensen die in mijn kamer waren en dan absolute stilte. Voorzichtig word ik op het bed gelegd en ik open mijn ogen. Yami strijkt door mijn haar en kijkt me bezorgt aan, maar tegelijkertijd ook een beetje minachtend. "Je dacht toch niet dat je na één keer eten weer helemaal de oude zou zijn? Je hebt een veel te lange tijd niet gegeten, je bent nog steeds stervende. Als je zelf niet gaat jagen, jaag ik voor je." Ik knik en slik. Als Yami gaat jagen sterft zijn prooi zeker weten, maar dat wil ik niet. Yami ziet blijkbaar dat ik twijfel want hij pakt zacht mijn hand vast. "Je moet het zelf beslissen, maar je weet dat ik mijn prooien anders behandel dan jij." Ik knik en Yami drukt een kusje op mijn voorhoofd. "Ga maar even slapen." Rustig sluit ik mijn ogen en ik voel Yami's lippen op de mijne. Verschrikt open ik mijn ogen maar Yami is verdwenen. Even raak ik mijn lippen aan. Waarom deed hij dat..? Ik wil niet dat hij zo doet en waarom zou hij? Na een paar minuten woelen en denken val ik uiteindelijk in slaap.