Wat ogen kunnen vertellen.

"Alstublieft," met een vriendelijke glimlach sloeg ik het boek dicht waar ik net een handtekening in had gezet en gaf het terug aan de persoon waar het thuis hoorde.
Zachtjes hoorde ik nog een dankjewel vallen voor die gene weg liep en er iemand anders naar me toe kwam. Met een simpele vraag wist ik de naam van het meisje voor me, in mijn verschrikkelijke handschrift schreef ik die in het boek die ze me toe rijkte en zette ik er een vriendelijk woord in voor ik mijn handtekening zette en het weer terug gaf.
Toen er nog een persoon voor me kwam staan besloot ik dat ik even rust wilde en nam ik een slok water terwijl ik naar de jonge, mooie vrouw naast me keek. Haar lange donkere haren laggen als een waaier over haar rug. Haar ogen twinkelde zoals ik dat nooit bij iemand heb gezien en haar lippen waren ondertussen al uren in een lach geplooit. Ik wist dat die lach oprechte geluk betekende. Dat dit een moment was waar we beide lang geleden van gedroomt hadden.
"Hoeveel handtekeningen heb ik al gezet?" vroeg ik aan de geweldige aanwezigheid naast me terwijl ik weer verder ging met de boeken te tekenen.
"Geen idee. Bijna honderd?" zei ze ondanks dat het meer als een vraag klonk.
Ik keek haar verbaast aan terwijl ik het boek terug gaf aan de man voor me.
"Honderd?" vroeg ik verbaast.
"Dat is niets, ik heb je al eerder gezegd dat achthonderd meer dan normaal was." wees ze naar de volle bibliotheek voor ons.
Snel liet ik mijn ogen over het volk gleiden. Het had inderdaad veel weg van een veel te grote mensenmassa, maar achthonderd zou nooit in deze ruimte passen.
Vol schrik keek ik naar mijn vriendin die lachten om mijn reactie voor ik weer terug keek. Ik wist dat dit mijn droom was, maar zij wist hoe beangstigend geweldig het kon zijn om die te realiseren.
"Het is goed, dit is je je toekomst. Dit is alles wat je altijd hebt gewilt," stelde ze me gerust.
Met een glimlach keek ik haar weer aan. Ik wist dat die twinkelende ogen van trots voor ons bestemt waren, voor dit moment, voor de wegen die we samen genomen hadden, de keuzens die ons hadden gemaakt naar wat we nu waren en de vriendschap die na al die tijd nog iedere dag groeide.
Maar wat mijn ogen zeide was dat dit alles nooit zonder haar waar had kunnen worden. Mijn ogen zeide dat ik zonder dit kleine lieflijke wezentje nooit voldoende zelfvertrouwen zou hebben gehad. Ze zeide dat zonder deze levende beschermengel ik nooit zo had durven dromen. Ze vertelde dat zonder mijn beste vriendin ik nooit de stap had durven nemen om mijn dromen realiteit te laten worden.
Het waren de ogen, en niet de mond die ons dit alles vertelde..