2~Moonlight

Degene van wie de hand op mijn arm is is duidelijk nog van slag want zijn vingers trillen. "Bedankt.." mompelt een jongens stem. Ik draai me om en zie iets wat ik nooit verwacht had te zien. Prachtige ogen staren in de mijne. Ik ben blij dat ik hun geholpen heb zeg. Zonder iets te zeggen neem ik de jongen verder in me op. Behalve prachtige ogen ziet hij er ook nog eens sexy uit en is hij een kop groter dan mij. Zijn zwart met rode haar glans in het maanlicht. En zijn huid..Zijn huid ziet er zo zacht uit, en zijn bloed ruikt zo heerlijk zoet... Nee stop. Geschrokken draai ik me om en sla mijn hand voor mijn mond. Ik heb net nog gegeten. Hoe kan ik dan nu alweer geïnteresseerd zijn in bloed? "Is er iets?" de stem van de jongen klinkt wat kalmer. Het lijkt wel of hij me al vertrouwd. Mensen zijn zo goedgelovig, daarom zijn ze meestal ook een makkelijke prooi. Ik schud mijn hoofd en draai me weer om. Achter de jongen staat nog een andere jongen. Deze heeft zwart haar en ook hij trilt nog een beetje. "Zijn jullie gewond?" vraag ik vastberaden terwijl ik het antwoord al weet. De jongens kijken naar elkaar en schudden dan hun hoofden. "Nee, we hebben dankzij jou niks." Ik knik, draai me om en begin te lopen. De jongens versnellen hun pas en komen naast me lopen. "Hoe heet je?" vraagt degene met zwart haar. Moet ik hier antwoord op geven? Ik schud mijn hoofd als antwoord en loop wat sneller door. De jongens zijn echter niet van plan om me te laten gaan en lopen ook wat sneller. Kunnen ze me niet met rust laten? Ik voel me zo echt niet op mijn gemak. Yami waarschuwt me altijd over wie ik kan vertrouwen maar... Ik kijk de jongens één voor één aan. Ze zien er niet gevaarlijk uit, eerder schattig. "Kira." mompel ik dan. "Mijn naam is Kira." De jongens beginnen te glimlachen. "Mooie naam.." fluistert de jongen met het zwart-rode haar. "Ik ben Yu, en dat is Romeo." Ik knik en loop verder. "Ik moet gaan, neem me niet kwalijk." "Wacht.." Snel draai ik me om naar de jongens. De jongen die blijkbaar Yu heet loopt op me af en drukt een briefje in mijn hand. Dan draait hij zich om en loopt weg. Ik kijk ze na en kijk dan op het briefje. Er staat een telefoonnummer op. Wil hij echt dat ik hem bel? Ongelovig loop ik weg met het briefje in mijn hand. Afwezig spring ik van dak tot dak tot ik aan de rand van de stad kom. Ik ben zo afwezig dat ik niet merk dat er iemand naast me komt springen. "Je bent gevaarlijk afwezig." Geschrokken draai ik mijn hoofd en kijk in Ismael's gezicht. Waar bemoeid hij zich mee? "Laat me met rust, ik ben geen kind meer." snauw ik en ik spring van het dak. Als ik vaste grond onder mijn voeten voel begin ik te rennen steeds sneller en sneller tot ik voor het menselijk oog niet meer bij te houden ben. Normaal kan ik dat uren volhouden maar nu moet ik na een paar minuten al stoppen. Verbaast kijk ik naar mijn trillende handen. Wat gebeurt er toch? Ik heb net gegeten dit is niet normaal meer. Mijn lichaam is zo verzwakt dat het me niet meer kan dragen en ik zak op de grond. Ik hoest mijn longen uit mijn lichaam.