Exo 26.

“Ik ben niet naar de bungalow gekomen voor dit..” lacht Mellanie.
“Dat zeg ik toch ook niet.. Ik wil gewoon echt een beetje quality time met je.”
Mellanie glimlacht. “Eh..”
“Denk er over na, oke?” hij gaat staan en glimlacht. “en als je wil, ik wacht morgenavond om half tien hier..” zegt hij nog, terwijl hij recht gaat staan.
“Eh.. Oke.. Ik ga er over nadenken.” Nu gaat ook zij staan en ze kijkt hem nog steeds wat onwennig aan. “En dan ga ik nu.. terug. Vergeet je het niet aan Didi door te zeggen?”
“Wat door zeggen?” vraagt Os, helemaal in de war van zijn hele gesprek met Mellanie net.
“Over Stef.”
“Oh.. Juist ja.”

Paula loopt met een zwaar hoofd door het park. Teruggaan naar de bungalow had ze nog echt geen zin in en in de koffieshop blijven zitten wou ze ook niet. Daar zou ze zeker enkel aan Didi denken. Niet dat ze nu aan andere dingen denkt, of zo. Didi is nog steeds het enige wat door haar hoofd spookt. Elke keer als ze met haar ogen knippert ziet ze zijn schattige lach voor haar. Het enige wat ze nu eigenlijk wil, is naar hem toe gaan en alles goedmaken. Uitpraten. Bijleggen. Maar het kan gewoon niet, toch? Nu heeft ze gewoon geen tijd voor vriendjes, afspraakjes.. Alhoewel, nu loopt ze hier ook maar te piekeren, in de plaats van bij Femke te zijn?
Net op het moment dat Paula daar loopt, loopt Didi een paar meter verder. Haar richting uit. Zonder het te weten lopen ze recht op elkaar af. Allebei aan het piekeren over wat ze met elkaar aan moeten, allebei starend naar de grond. Met elke stap die ze zetten komen ze dichter bij elkaar, tot ze tegen elkaar opbotsen.
“Kijk toch..” wil ze schreeuwen. “.. uit.”
“S-Sorry..” zegt hij snel, voor hij opkijkt.
Ze kijken elkaar recht in hun ogen aan terwijl ze elkaar voorbij willen lopen. Telkens gaan ze dezelfde kant uit, waardoor ze allebei geen centimeter vooruit kunnen. Tot Didi een stap opzij zet en haar door laat. Paula wendt haar blik weer naar de grond en loopt door. Ze zucht als ze merkt dat Didi ook door loopt, waarna ze na drie passen vertraagt en dan stil staat. Zo kan dit toch niet langer? Ze kijkt voorzichtig over haar schouder, om tot de ontdekking te komen dat Didi haar staat aan te kijken. Ze kijkt weer voor haar uit en wil verder gaan, tot ze zacht haar naam hoort. Ze blijft staan, maar draait haar bovenlichaam maar half naar hem toe.
“Heb je even tijd voor me..?” klinkt het onzeker van achter haar.
Nu draait ze haar wel helemaal om. “N-Natuurlijk.”
Allebei zetten ze een paar stappen naar elkaar toe, tot ze op een meter van elkaar staan. Paula zucht ongemakkelijk en kijkt verlegen naar zijn krulletjes, die slapjes naast zijn hoofd hangen. Waarschijnlijk omdat hij net onder de douche gestaan heeft.
“Wat is er?” vraagt ze dan maar.
Didi zucht. “Ik wou het nog even hebben over..”
“Oh.”
“Ik.. Ik snap dat je er wil zijn voor Femke.. Ze is nu eenmaal je beste vriendin.. Maar ik.. Ik ben toch je beste vriend?”
Paula knikt voorzichtig. “Daarom net. Je bent mijn allerbeste vriend.. En dat is niet zo gemakkelijk om te veranderen.”
“Dat hoeft toch ook niet te veranderen?” Hij kijkt haar zo smekend aan dat Paula er bijna van moet lachen. Een kleine glimlach siert haar gezicht, waardoor ook Didi moet glimlachen.
“Didi..” mompelt ze. “Ik vind je écht heel leuk.. Maar..”
“Ik weet het..” zucht hij. “Femke.” Hij kijkt even naar de grond. “Denk je dat zij hetzelfde zou doen als jouw vriendje hetzelfde voor zou hebben?”
Paula fronst even. Zou Femke dat doen? Ze denkt van wel.
“Het enige wat ik wil zeggen, Paula, is dat je soms ook aan jezelf moet denken en niet aan wat misschien het beste is voor anderen.” Hij kijkt haar lief aan en glimlacht. “Maar ik snap je wel.”
Paula zucht. Wat doet ze die jongen toch aan? Misschien moet ze gewoon toegeven? Niet?
“Slaapwel.” Zegt hij lief. Hij draait zich om en loopt door.
“Didi!” Zegt ze snel. Ze loopt achter hem aan, maar blijft dan staan. “Wacht..”
Didi glimlacht even voor hij zich omdraait. “Ja?”
“Ik.. Eh..” Ze baalt er echt van hoe onzeker ze is. “Misschien kunnen we.. het proberen?”
“Wat proberen?” hij stapt voorzichtig naar haar toe en een glimlach groeit op zijn gezicht. “Bedoel je..”
“Jij en ik.” Ze merkt dat ze bloost, dus ze kijkt snel naar de grond.
“Echt?” vraagt hij.
Paula kijkt hem aan en knikt. “Ik heb veel nagedacht vandaag.. en ik denk dat ik ook gewoon bang ben.. was om mijn beste maatje kwijt te geraken.”
Didi slaat zijn armen om haar schouders heen en knuffelt haar stevig. “Nooit.”
“Beloofd?” vraagt ze zacht.
Didi knikt. “Beloofd.”