7. Harry Styles

We zijn niet de berg op gegaan, maar zijn de stad ook niet in geweest. Louis kwam aanzetten met een foldertje over een rodelbaan en dat leek ons allemaal nog veel leuker. De hele middag gaan we met de stoeltjeslift omhoog, om vervolgens weer op de rodelbaan naar beneden te gaan. Het is een doordeweekse dag in november, dus is het vrij rustig op deze toch wel toeristische plek. Daardoor zijn er weinig mensen en kunnen we lekker onze gang gaan zonder constant om handtekeningen of foto's te worden gevraagd. Soms hebben we dat echt even nodig.
Het enige nadeel van deze tijd van het jaar is dat het koud is. Ik ben dik ingepakt, maar toch zit ik in de stoeltjeslift van top tot teen te rillen. Louis, de koukleum van onze groep, heeft het nog veel erger. Hij is elke keer blij als we weer beneden zijn en als Zayn en Niall steeds nog een keer willen, zwaait hij op een gegeven moment wanhopig zijn handig in de lucht.
'Jullie kunnen me wat! Ik blijf hier en ik drink warme chocolademelk!' Hij gaat zonder twijfelen naar het kleine restaurantje toe en gaat daar op het terras zitten.
Ik twijfel even, maar ga dan toch met hem mee. De rodelbaan is leuk, maar ik heb het nu ook wel een beetje gehad. Liam niet; hij volgt Zayn en Niall naar boven.
'Doe mij maar een warme chocomelk, bitte!' zegt Louis als een bediende vraagt wat we willen hebben.
'Ja, hetzelfde voor mij,' grinnik ik. Louis probeert al sinds we hier zijn de Duitse taal te leren, maar het wordt er niet veel beter op. Daarom heeft hij het opgegeven en zegt hij achter elke Engelse zin nu 'bitte'.
Terwijl we op ons drinken wachten, begint Louis een verhaal over hoe koud het hier is en dat dit het slechtste idee ooit was en wie had het ook alweer bedacht?
'Ik zou het niet weten,' zeg ik met een ingehouden grijns.
Als onze warme chocolademelk - met slagroom, uiteraard - eindelijk komt, zijn de andere jongens alweer een keer beneden geweest en direct ook weer naar boven gegaan in de lift. Ik neem een slok en verbrand daarmee mijn tong. Ik zet mijn mok op tafel en kijk Louis aan, die een prachtige slagroombaard en -snor op zijn gezicht heeft staan.
Ik schiet in de lach. 'Je hebt iets op je gezicht.'
'Hè?' Louis kijkt me quasi-verbaasd aan. 'Waar dan?' Hij gaat mijn zijn vinger naar zijn wang.
'Ja, daar. Ietsje naar links… Ja. En nu hard wrijven,' zeg ik.
Louis, gestoord als hij is, doet wat hem gezegd wordt, waardoor hij de slagroom over zijn hele gezicht verspreidt. Ik moet nog harder lachen.
Hij laat het net zo lang zitten tot de bediende terugkomt om te vragen of we nog iets willen drinken of eventueel eten. Hij kijkt Louis aan met een afkeurende blik die verraadt dat hij weinig gevoel voor humor heeft. Juist daarom kost het me extra moeite om mijn lachen in te houden. De bediende zegt er niets over en vraagt ons keurig of we nog iets te drinken willen.
'Nee hoor, bedankt,' antwoord ik met een glimlach. Hij weet vast niet wie we zijn en blijft ons daarom zuur aankijken.
'Ik wil nog wel een glas water, graag,' zegt Louis, waardoor de bediende zich weer naar hem toedraait en zijn gezicht nog meer betrekt.
'Een glas water.' Hij knikt en loopt weg.
'En mag ik wel een servetje?' roept Louis hem na. 'Ik heb een beetje gemorst! Bitte!'