Daan Zwierink

Ik loop mijn huis binnen met Wiet die een beetje tegen me aan leunt. Ik loop de trap op maar zie dat Wiet inklapt alweer. Ik pak der snel op en ren de trap op. Ze is echt ligt. Ik leg der op mijn bed en kijk der angstig aan. Ik zie dat ze een beetje rilt en ren weg om een dekken te pakken. Als ik terug kom kijkt Wiet me vragend aan. Ik sla de dekken om haar heel en leg haar uit wat er is gebeurt. Ze laat zich verslagen op mijn bed zakken. 'Het komt echt wel goed' zeg ik zacht en neem der in een knuffel. 'Ik weet het niet' zegt ze in mijn trui en drukt zich nog een beetje tegen me aan. Ik wieg der een beetje door elkaar en geef der een kusje op der kruin. 'WIET, DAAN KOMEN JULLIE ETEN' gilt mijn moeder van beneden. 'WE KOMEN ER AAN MA' gil ik terug en loop met Wiet samen de trap af. We gaan naast elkaar zitten. 'Mam wat eten we' vraag ik gelijk. 'Spaghetti' roept mijn moeder van uit de keuken. 'Lekker' gillen Wiet en ik in koor. 'Ja Sam, Jorn eten' gilt mijn vader naar boven. Wiet legt der hoofd op mijn schouder en ik leg mijn hoofd der tegen aan. We zijn gewoon vrienden maar dit doen we altijd als er iemand moe is. 'Wiet de jongens komen zo ga je dadelijk ook mee naar de disco' vraag ik als mijn moeder het eten op tafel zet. 'Mha weet niet ben een beetje moet en heb hoofdpijn' mompelt ze en gaat weer recht zitten. Mijn moeder begint op te scheppen. Wiet pakt wat saus en draait de lange slierten rond der vork. Ik schep zelf ook wat spaghetti op en doe der saus op.