Water 018;

Dioni Jurado Gomez

De hele reis naar het andere ziekenhuis heeft Olivia liggen slapen. Ik snap het ook wel, ze had helse pijn en was kapot moe. Het ging er echt slecht aan toe met haar. Om de paar minuten schrok ze wakker maar viel dan gelijk weer terug in slaap. Ik vind het echt kut om haar zo te zien, ik wou dat ik er iets aan kon doen. Maar wie was ik om dat te doen? Ik was geen dokter, ik wist niet wat ik zou moeten doen.
Het ziekenhuis was een stuk kleiner dan de andere maar er waren niet echt veel mensen. Dit ziekenhuis was voor degene die het echt ongelooflijk zwaar hadden, daar hoorde Olivia dus ook bij.
Ze werd gelijk naar een klein kamertje gebracht en op een bed gelegd. Er lagen nog twee andere op de kamer en voor de rest was er niemand. Terwijl Olivia nog steeds lag te slapen kwam er een dokter binnen. 'Hallo.' God dank dat hij ook Nederlands kon, 'bent u familie van mevrouw Wright?' Ik schatte de man rond in de 30. Het was opzich best een jonge dokter, en aardig. 'Nee, ik ben een vriend.' Hij knikte even en keek toen naar Olivia die bijna levenloos op het ziekenhuis bed lag. 'Zou u mij precies willen vertellen wat er gebeurd is?' Ik slikte even en haalde diep adem. Eigenlijk wilde ik het verhaal niet vertellen, het was moeilijk en pijnlijk. 'Olivia was op vakantie hier met twee vrienden, Sofia en Max. Ik, samen met nog vier vrienden van mij, kwamen we haar tegen en werden we ook vrienden. Toen kwam de tsunami en werd iedereen van elkaar gescheiden. Ik kwam Olivia tegen en ze had enorm veel pijn in haar zij en been. We zijn naar het ziekenhuis gegaan en die hebben haar zij geopereerd. Net toen we naar dit ziekenhuis gingen kwamen we een paar van onze vrienden tegen alleen de auto waar we inzaten wilde niet stoppen,' even slikte ik aan de gedachte dat ik ze weer gezien had, 'en daarna kwamen we hier aan.' De dokter knikte even en liep toen naar de andere kant van het bed waar Olivia op lag. 'Ze heeft veel bloed verloren, maar als ze hier nog lang zo blijft liggen red ze het waarschijnlijk niet. We kunnen beter nu gelijk ingrijpen maar dat kan ook voor problemen zorgen. Zoals je ziet zijn er hier meer mensen die een operatie nodig hebben en er ernstig aan toe zijn. We besluiten om haar hier nog even zo te laten, als het echt veel slechter gaat grijpen we gelijk in.' Ik knikte naar de dokter en hij liep weer de kamer uit.
Langzaam zag ik Olivia wakker worden en gelijk keek ze om zich heen. Natuurlijk wist ze niet waar ze was, ze had de hele rit liggen slapen. Ik pakte haar hand zodat ze me aan keek. 'Je bent in het andere ziekenhuis, weet je nog?' Ze knikte even rustig en liet toen haar hoofd terugvallen in haar kussen. 'Hoe voel je je?' Ze zuchtte even en kwam een beetje omhoog zitten. 'Slecht. Alles doet pijn, mijn been, mijn zij, mijn hoofd. Ik voel me gewoon verschrikkelijk.' Zo graag wilde ik zeggen dat alles wel goed zou komen maar ik wist gewoon dat dat nog lang zou gaan duren. 'Hoe ziet mijn been eruit?' Ik stond op en liep naar het einde van het bed. Voorzichtig trok ik het laken omhoog dat over haar been heen lag. Ik schrok me kapot toen ik zag dat bijna heel haar been helemaal zwart was. Dit was zeker weten geen goed teken. 'Nou?' Vroeg ze nieuwsgierig. Hier kon ik niet over liegen, dit moest ze wel weten. 'Het is.... uh, nou...' 'Dioni?' Ze kwam wat omhoog en deed de laken zelf omhoog zodat ze het zou zien. Ik zag de tranen in haar ogen springen en liep snel naar haar toe. Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar even vast zo.
De dokter moest dit weten. Hij moest nu ingrijpen, er was geen tijd te verliezen. Ik ben geen dokter of iets maar ik wist gewoon dat dit niet goed zou zijn. Een been hoort helemaal niet zwart te worden. Misschien had ze wel een bacterie in haar been, misschien was het wel dodelijk. Snel liet ik Olivia los en zorgde ervoor dat ze op het bed zou blijven liggen. De tranen liepen over haar wangen terwijl ik de kamer uit rende zoekend naar een dokter.
Niet veel later kwam ik de dokter tegen die ons toestraks ook geholpen had. 'Dokter! Dokter!' Riep ik en hij draaide zich om. Vragend keek hij me aan, 'wat is er jongen?' Hijgend kwam ik tot een stilstand. 'Olivia... haar been is zwart. Dit kan niet goed zijn toch?' Zonder nog iets te zeggen rende hij verder en stopte even later bij een andere dokter. Ik kon ze niet horen praten omdat ze zo ver weg stonden en ze geen Nederlands spraken. Snel kwamen ze allebei mijn kant op gerend maar rende mij voorbij. Ik ging ze achterna en zag dat ze de kamer van Olivia in gingen. Ze keken naar haar been en niet veel later ging de andere dokter weer weg. 'We moeten nu gelijk ingrijpen. Er is iets goed mis met haar been en het kan gevaarlijk worden als we nu niks doen. De ingrijp is moeilijk, er is een 70% kans dat ze het overleeft.' Ik slikte even, 70% lijkt veel maar eigenlijk is het dat helemaal niet. 'Maar als ze zo blijft, is het een 20% dat ze het overleefd, misschien zelfs 10%.' 'Dan denk ik dat het nu maar moet gebeuren.' De dokter knikte en even later kwam de andere dokter de kamer weer binnen met nog twee doktoren. 'Ze gaan je opereren. Ik ben hier nog steeds als je terug komt.' Weer kwamen de tranen in haar ogen en ik kon mezelf ook amper inhouden. 'Dioni, alsjeblieft blijf bij me.' Ik pakte haar hand in de mijne, 'het spijt me. Ik blijf hier, beloof me dat je gaat vechten daar binnen. Laat je niet klein maken.' Ze knikte even. 'Beloof jij me dan dat je hier blijft.' Ik knikte en gaf haar een kus op haar voorhoofd.
De doktoren reden met Olivia naar de operatiekamer. Ik hoopte met heel mijn hart, dat ze bij die 70% zou horen. Maar ergens diep binnen in, wist ik dat die kans maar erg klein zou zijn.