Dana Burke

Ik kan het nog steeds niet geloven. Sporen naar de moordenaars van mijn moeder. Zou mijn vader het weten? 'Luke, ik moet mijn vader bellen.' 'Rustig Dana, dat hebben de jongens toch gezegd? Onze ouders hebben aanwijzingen gevonden. Dus moeten we ze niet bellen.' Ik knik beschaamd. 'Sorry...' 'Dana.' Luke neemt me bij mijn schouders en tilt mijn hoofd op. 'Je hoeft geen sorry te zeggen. Ik zou ook afwezig zijn als ik zo dicht bij de moordenaars was. Alleen gaan we ons nu echt goed moeten voorbereiden. Deze keer gaat alles goed. Dat beloof ik je.' Ik knik en voel zijn zachte lippen op mijn voorhoofd. Hoe kan het toch dat er een persoon in je leven is die je zo gerust kan stellen? Als Luke iets zegt geloof ik hem altijd, ik hoop alleen dat dit nooit tegen mij gaat keren. Wanneer ik mijn gedachte molen eindelijk terug kan stilzetten zijn we al bij het hoofdkwartier. Zwijgend ga ik naar boven, recht naar het kantoor van mijn vader. Zonder iets te zeggen ga ik naar hem toe en omhels hem. Nog nooit heeft hij mij toegelaten zoals hij dat nu doet. Hij geeft mij de knuffel die ik nodig heb, terwijl ik hem de steun geef die hij zo hard nodig heeft. Na een tijdje hoor ik een zachte kuch. Ik kijk achter me en zie Luke in de deuropening staan. 'Komen jullie? Iedereen zit in de grote zaal.' Ik knik en trek papa mee. Samen lopen we, nog steeds zwijgend, naar de grote zaal.

Tijdens de vergadering ben ik zo ijverig aan het schrijven dat ik niet weet wat ik schrijf. Ik registreer niet wat ze zeggen, ik schrijf het alleen maar op. Wanneer de vergadering afgelopen is ben ik doodmoe. 'Gaat het?' Vraagt Luke bezorgd. Ik knik. 'Ik wil alleen maar slapen. Dat is alles.' Luke knikt. 'Ik ga even naar onze vaders.' Opnieuw knik ik. Ik heb echt geen energie meer om nog te reageren. Met al de energie die ik nog over heb doe ik mijn best om mijn notities te lezen. Hier en daar herken ik stukken. Stukken die ik al wist, stukken waarvan ik al dacht dat ze zo waren. Maar er zitten ook dingen bij die ik niet had verwacht. Een mol? Iemand binnen ons agentschap die ons keer op keer verraad? Dat kan ik niet geloven, het verklaard wel waarom er zo weinig mensen bij de vergadering mochten zijn.

'Dana?' Hoor ik Luke nog roepen voor ik van mijn stoel val.